Το 2004 αποφάσισα να παρατήσω μια επιτυχημένη καριέρα στην Κύπρο και να φύγω για την Ελλάδα. Όχι, δεν είχα κανένα πρόβλημα στη δουλειά και στην προσωπική μου ζωή. Ήμουν ωστόσο φοβερά απογοητευμένος με την πατρίδα μου.
Η Κύπρος ήταν μια χώρα με διαβρωμένους θεσμούς και αξίες. Τα κόμματα είχαν ήδη αλώσει τα πάντα. Μοίρασαν μεταξύ τους και την τελευταία καρέκλα της κρατικής μηχανής και κάθισαν σ’ αυτές τους ημέτερούς τους ανεξαρτήτως ικανοτήτων και αξίας.
Στα ανώτατα στρώματα της κρατικής ιεραρχίας και σε πόστα κλειδιά για την οργάνωση κι ανάπτυξη της χώρας, βρίσκονταν ήδη οι πενηντάρηδες που διορίστηκαν στην δημόσια υπηρεσία με προσόν την … κομματική τους ταυτότητα, στις δεκαετίες του 70 και του 80…
Η αναξιοκρατία (παράγωγο του ρουσφετιού και της κομματοκρατίας) δεν μπορούσε να μην έχει τις συνέπειές της. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι η πραγματική και όχι πλασματική ευημερία μιας χώρας, εδράζεται στην εύρυθμη λειτουργία του κράτους και των θεσμών του, στο σεβασμό των νόμων και στην ανυστερόβουλη υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου. Τα κόμματα δεν μπορούσαν να αντιληφθούν το πρόβλημα, διότι αυτό το τερατούργημα ήταν έργο των χειρών τους.
Η νοοτροπία της ιδιοτέλειας, του βολέματος, του γρήγορου κέρδους και της εύκολης ζωής και η συναφής διάβρωση των αξιών εμπότισε και τη νοοτροπία του απλού κόσμου και μια επαρχιώτικη έπαρση αντικατέστησε την ανθρωπιά που συναντούσες στην Κύπρο σε παλιότερες εποχές.
Φεύγοντας για την Ελλάδα, ήμουν σίγουρος και το έλεγα στους δικούς μου ανθρώπους, ότι η Κύπρος θα πλήρωνε σύντομα πολύ βαρύ τίμημα για τον εν γένει ηθικό της ξεπεσμό σε όλα τα επίπεδα.
Βεβαίως πολύ γρήγορα διαπίστωσα ότι και στην Ελλάδα η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη. Η εικόνα της ευημερίας και της προόδου που εξέπεμπε εκείνη την εποχή η χώρα γρήγορα διαπίστωσα ότι ήταν εξίσου απατηλή με αυτή της Κύπρου. Σε λιγότερο από 2 χρόνια αποφάσισα να επιστρέψω.
Όμως ενόσω ήμουν εκεί και στο συχνό μου πήγαινε έλα μεταξύ Λάρνακας και Αθήνας, γρήγορα σταμάτησα να ταξιδεύω με την “ΗΛΙΟΣ”. Με την εικόνα της ανοργανωσιάς και της επιπολαιότητας που έβλεπα, είπα στους δικούς μου ανθρώπους ότι “αυτοί θα ρίξουν αεροπλάνο”.
Η αεροπορική τραγωδία του 2005 ήταν η απαρχή της κατάρρευσης αυτού του κράτους. Ήταν το πρώτο ισχυρό τράνταγμα, που αποκάλυψε τα χίλια μύρια προβλήματα της χώρας. Δυστυχώς όλοι πίστεψαν τότε ότι ήταν απλά μια … ατυχία. Ένα ανθρώπινο λάθος. Αυτή η λανθασμένη διάγνωση μας επέστρεψε γρήγορα στον εφησυχασμό.
Τρία χρόνια αργότερα ξεκίνησε η οικονομική κρίση, χωρίς αυτή η χώρα και η ηγεσία της να μπορέσει να την αντιμετωπίσει. Ήρθε καπάκι η έκρηξη στο Μαρί, που επισφράγησε την αποτυχία κράτους και πολιτικών να συγκρατήσουν την ραγδαία πια κατάρρευση. Ενάμισι χρόνο μετά το Μαρί, τινάχτηκε στον αέρα το τραπεζικό σύστημα που οδήγησε την οικονομία της χώρας στο γύψο.
Τα όσα βγαίνουν σχεδόν καθημερινά στην επιφάνεια, μοιάζουν με κατολίσθηση τις συνέπειες της οποίας δεν μπορεί κανείς ακόμη να προβλέψει με ακρίβεια. Διότι δυστυχώς τα αίτια έχουν πολύ βαθιές ρίζες και μαγική θεραπεία δεν υπάρχει. Πολύ περισσότερο που και οι νυν κυβερνώντες μέχρι στιγμής διαπρέπουν πολύ περισσότερο στα λόγια παρά στα έργα…