O πρόεδρος Χριστόφιας, κόντρα στην ανατριχιαστική ιστορική αλήθεια για τον λεγόμενο “υπαρκτό σοσιαλισμό” παραμένει πιστός στην κοσμοθεωρία του κομμουνισμού διότι πιστεύει ότι ο κομμουνισμός, σαν ιδέα, αδικήθηκε από εκείνους που τον εφάρμοσαν στην πράξη.
Αυτή η θέση του κ. Χριστόφια μπορεί να είναι 100% έντιμη, δεν έχω λόγους να το αμφισβητήσω αυτό, παρόλο που προσωπικά πιστεύω ότι η συγκεκριμένη κοσμοθεωρία, που διατυπώθηκε πριν από 3 αιώνες, είναι πλέον αναχρονιστική: το στάτους της καθεμιάς από τις κοινωνικές τάξεις έχει πλέον διαφοροποιηθεί σημαντικά από τότε, έστω και αν (το δέχομαι) ότι εξακολουθεί να λειτουργεί ακόμα και σήμερα η αόρατη δικτατορία της μπουρζουαζίας εις βάρος της εργατικής τάξης.
Οι λύσεις που πρότειναν οι Μαρξ και Έγκελς, αποδείχτηκαν στην πράξη φρούδες ελπίδες και πλάνες. Οι εξουσιάζοντες, ακόμα και αν αυτοί προέρχονται από την εργατική τάξη, στο τέλος είτε ταυτίζονται κι αυτοί με την μπουρζουαζία (βλέπε νομενκλατούρα του Κόμματος), είτε στρεβλώνουν τόσο πολύ το σύστημα της αγοράς, που εν τέλει αυτό καθίσταται αντιπαραγωγικό και επομένως αποτυχημένο.
Δυστυχώς ο πρόεδρος Χριστόφιας, όσο κι αν τονίζει συνεχώς ότι είναι κι ο ίδιος ένας απλός άνθρωπος, όχι μόνο αφέθηκε να δελεαστεί από τις “μπουρζουά στυλ” ανέσεις της εξουσίας, αλλά και απέτυχε να αντιληφθεί έγκαιρα και να προλάβει ή/και να διορθώσει την συστημική καταιγίδα που πλησίαζε απέξω, θέτοντας έλεγχο στην τραπεζική ασυδοσία (που ήταν κοινό μυστικό σε όλους όσοι βρίσκονταν σε πόστα κλειδιά στην πολιτική και οικονομική “ιεραρχία” του τόπου) και διορθώνοντας τις διαρθρωτικές στρεβλώσεις, που μπορεί να έμοιαζαν στα μάτια ενός κομμουνιστή σαν κοινωνική άμβλυνση του “βάναυσου” καπιταλιστικού συστήματος, όμως στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ευνοιοκρατικά τερατώματα και καρκινώματα στο σώμα ενός ευνομούμενου και κοινωνικά δίκαιου κράτους, που λειτουργούσαν τελικά εις βάρος των εργαζομένων κυρίως του ιδιωτικού τομέα.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο ορθά εφαρμοσμένος καπιταλισμός είναι οπωσδήποτε ένα αξιοκρατικό σύστημα (διότι χωρίς αξιοκρατία δεν υπάρχει υγιής οικονομική ανάπτυξη) και επομένως είναι “πολιτικά ορθότερος” και κοινωνικώς πιο ευαίσθητος σαν σύστημα, από ότι υπήρξε ο λεγόμενος “υπαρκτός σοσιαλισμός”. Η πλεονεξία της μπουρζουαζίας έχει πολλές φορές προκαλέσει στρεβλώσεις στο καπιταλιστικό σύστημα τέτοιες που να οδηγούν σε κρίσεις, όπως αυτή που ζούμε σήμερα. Όμως τουλάχιστον έχουμε δει σε αρκετές χώρες να εφαρμόζεται ένας ανθρώπινος καπιταλισμός, σε αντίθεση με τον κομμουνισμό που απέτυχε παταγωδώς παντού όπου εφαρμόστηκε και υπήρξε ένα άκρως αντιλαϊκό σύστημα.
Δυστυχώς, στη χειρότερη συστημική κρίση του καπιταλισμού, στην Κύπρο βρέθηκε να κυβερνά ένας πολιτικός με φιλοσοφία πολύ μακριά από τις πραγματικότητες που έπρεπε να είχαν γίνει αντιληπτές έγκαιρα, ώστε να εφαρμοστεί αποφασιστικά η σωστή στρατηγική εξόδου από την κρίση. Μάλλον οι αντίθετες από τις επιβαλλόμενες ενέργειες έγιναν, σε κρίσιμες φάσεις, με αποτέλεσμα η Κύπρος να ελπίζει πια μόνο στον φυσικό της πλούτο, για να μπορέσει να βγει από αυτή τη δίνη.