Το πιο ανησυχητικό με τον κ. Χριστοδουλίδη είναι η αφερεγγυότητα του ως υποψήφιος πρόεδρος. Γιατί δεν έχει να παρουσιάσει τίποτε που να αποδεικνύει ότι διαθέτει τα προσόντα του ηγέτη ή έστω του καλού μάνατζερ. Ήταν διπλωμάτης και στη συνέχεια έγινε στενός συνεργάτης του προέδρου Αναστασιάδη, πρώτα ως κυβερνητικός εκπρόσωπος και στη συνέχεια ως Υπουργός Εξωτερικών, πάντα δηλαδή ως υπάλληλος ή αξιωματούχος του κράτους, αμειβόμενος από το δημόσιο.
Η απίστευτη αστοχία των προβλέψεων και των δηλώσεών του κ. Χριστοδουλίδη, όταν ήταν Υπουργός Εξωτερικών, για πολύ σοβαρά εθνικά ζητήματα, όπως οι τουρκικές παραβιάσεις στην ΑΟΖ και στην Αμμόχωστο, προκαλούν, σοβαρότατες και εύλογες αμφιβολίες κατά πόσο διαθέτει ορθή πολιτική κρίση. Μέσα σ’ αυτή την ανησυχητική αμφιβολία, βλέπεις και ποιοι είναι γύρω του, ποιοι τον υποστηρίζουν και πλέον ανησυχία τείνει να γίνει απελπισία.
Σε τούτο τον τόπο υποφέραμε πολύ και πολλές φορές από τους πειραματισμούς, τους ακροβατισμούς και την απουσία ορθής κρίσης της πολιτικής μας ηγεσίας. Είμαι βέβαιος ότι όλοι μας θέλουμε τα παιδιά μας αλλά και εμείς οι ίδιοι -το δικαιούμαστε- να έχουμε μια καλύτερη μοίρα στα χρόνια που έρχονται. Που είναι χρόνια δύσκολα. Βρισκόμαστε ήδη σε μια εποχή που όλα στον κόσμο αλλάζουν. Σε ένα κυκεώνα γεωπολιτικών αλλαγών, μέσα σε μια παγκόσμια κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική αλλά είναι και κρίση αξιών, είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος, διαφορετικής μορφής από τους προηγούμενους.
Σε αυτή λοιπόν την εποχή χρειαζόμαστε σοφή ηγεσία, έναν καλό καραβοκύρη, έναν καλό μάνατζερ, που θα μας κυβερνήσει έξυπνα και επιδέξια, ώστε να βγούμε κερδισμένοι από την κρίση και όχι κατεστραμμένοι. Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι πολίτες, που ερωτώνται στις δημοσκοπήσεις, απαντούν ότι θέλουν να μας κυβερνήσει ο κ. Χριστοδουλίδης, μαζί με τον Νικόλα Παπαδόπουλο, τον Μαρίνο Σιζόπουλο, τον Μάριο Καρογιάν, την Ελένη Θεοχάρους και άλλους της ιδίας πολιτικής σχολής. Ανάμεσα σε όλους αυτούς, που περιβάλλουν τον κύριο Χριστοδουλίδη, συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου του υποψηφίου, αναζητώ έναν, ΕΝΑΝ, που να μου προκαλεί το αίσθημα της εμπιστοσύνης και της ασφάλειας. ΕΝΑΝ. Στα δικά μου κριτήρια δεν ανταποκρίνεται ΚΑΝΕΝΑΣ.
Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι πολίτες, που ερωτώνται, είναι πολύ άνετοι με αυτή την ιδέα. Δεν ξέρω που βασίζονται. Στη ζωή μου έμαθα να αποφασίζω για το καθετί, εξετάζοντας με τη λογική όλα τα συστατικά στοιχεία. Στη δική μου λογική λοιπόν, αυτό που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, είναι παράδοξο. Ποια είναι τα λογικά κριτήρια πάνω στα οποία στηρίζεται η εμπιστοσύνη τους; Ή μήπως είναι ένα «σικκιμέ» σε ένα καινούριο πείραμα και θα γίνουμε ξανά εμείς τα πειραματόζωα;
Στην τελική όλοι εκείνοι οι πολιτικοί μας ηγέτες, οι οποίοι μας οδήγησαν στο παρελθόν σε φοβερές περιπέτειες, εθνικές και οικονομικές καταστροφές και στο τέλος τους δοξολογούμε ως μεγάλους ηγέτες, αποτίνοντας τους και φόρο τιμής, διαθέτουν ένα ατράνταχτο άλλοθι. Ποιο; Μα αυτό που λέει η σοφή κυπριακή παροιμία «έτσι κκελλέ έτσι ξιουράφιν θέλει». Αν οι ηγέτες που μας χαράμισαν, είχαν αδύναμη πολιτική κρίση, εμείς ως λαός είχαμε ΜΗΔΕΝ.
Εμείς το διαλέγουμε το ξουράφι για την κκελλέ μας. Εμείς, που θα πάμε να ψηφίσουμε σε λίγες μέρες τον επόμενο μας ηγέτη. Αν το «ξουράφι» μας θα είναι να μας κυβερνήσει ο κ. Χριστοδουλίδης μαζί με τους Νικόλα Παπαδόπουλο, Μαρίνο Σιζόπουλο, Μάριο Καρογιάν, Ελένη Θεοχάρους και άλλους αυτής της πολιτικής σχολής, να μην έχουμε μετά παράπονο αν το ξουράφι μας βγει κουτσό. Να μην έχουμε παράπονο για τίποτα, ως τις επόμενες εκλογές. Στο ενδιάμεσο βεβαίως, αν έχουμε πρόβλημα να το πούμε κατευθείαν στον φταίχτη, κοιτάζοντας κατευθείαν το πρόσωπο που θα βλέπουμε μπροστά μας, μέσα στον καθρέφτη μας.