Μίλησα με τέσσερις πολιτικούς τον τελευταίο καιρό για το Κυπριακό και μου είπαν ότι δεν πρόκειται να λυθεί διότι η Τουρκία δεν θέλει λύση. Προφανώς αυτή η άποψη είναι ευρέως διαδεδομένη ανάμεσα στην πολιτική μας ηγεσία, οπότε άρχισα να υποψιάζομαι καταστάσεις παρόμοιες με το 2004. Τότε που οι εξελίξεις μάς βρήκαν απροετοίμαστους, διότι πιστεύαμε ότι ο Ντενκτάς με την στήριξη της Άγκυρας που (όπως και σήμερα) δεν ήθελε λύση…
Μ’ αυτή την λανθασμένη εκτίμηση ο Τάσσος αποδέχτηκε τον οδικό χάρτη που προνοούσε χρονοδιαγράμματα, εντατική διαπραγμάτευση, επιδιαιτησία και τέλος δημοψηφίσματα. Όταν ο Τάσσος και οι άλλοι κατάλαβαν ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά, ήταν ανέτοιμοι για ουσιαστική διαπραγμάτευση, διότι δεν είχαμε κοινή θέση σαν ελληνική πλευρά. Μέσα στο αλαλούμ της ασυνεννοησίας και της προχειρότητας, δεν διαπραγματεύθηκαν το σχέδιο, αλλά το φόρτωσαν στην καμπούρα μας για να πούμε ΟΧΙ.
Μας υποσχέθηκαν φυσικά τότε μια καλύτερη λύση. Μάλιστα ο πιο έξυπνος από όλους μίλησε για το ΟΧΙ που θα τσιμεντώσει το ΝΑΙ… Δέκα χρόνια μετά από εκείνες τις δύσκολες μέρες βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πρωτοβουλία. Όμως η σοβαρότητα της κατάστασης μοιάζει να ξεπερνά τη συλλογική σοβαρότητα και ευθύνη των ηγετών μας. Εύχομαι ωστόσο να μην είναι έτσι τα πράγματα, να μην τα πήραν πάλι όλα στο σορολόπ. Διότι η διαφορά είναι ότι τώρα δεν θα έχει ούτε Ρωσία ούτε Κίνα για να καταφύγουμε κοντά τους να πούμε τον πόνο μας, όπως κάναμε το 2004… Όλοι θα μας υποδείξουν διακριτικά πως αν δεν λυθεί το Κυπριακό, θα πάμε για διχοτόμηση.
Εύχομαι ότι θα καταφέρουμε να κερδίσουμε κάτι πολύ καλύτερο από αυτό. Διότι αν μας μείνει η διχοτόμηση, κάποιοι πολιτικοί θα πρέπει επιτέλους να πάνε φυλακή, καθώς αυτή θα είναι ασυγκρίτως η χειρότερη καταστροφή που θα έχουν επιφέρει στον τόπο.