Βλέπω τον προκλητικά ερασιτεχνικό θίασο των πολιτικών μας να δίνει άλλη μια παράσταση μετά το Greentree και νιώθω μέσα μου μια απέραντη λύπη. Επειδή, ρε γαμώ το, είτε το θέλω είτε όχι βλέπω κάθε πρωί αντίκρυ τον Πενταδάκτυλο με τη σημαία του ψευδοκράτους απάνω και σκέφτομαι ότι τόσα χρόνια στέκομαι βουβός και ασάλευτος μάρτυρας του ξεπουλήματος της μισής μου πατρίδας, από μια ανάξια της ιστορίας μας πολιτική ηγεσία. Δεν ξέρουμε τι είδους λύση θέλουμε, δεν λέει κανένας την αλήθεια (ή έστω όλη την αλήθεια) στο λαό. Συναγωνίζονται ποιος θα πει τις πιο ελκυστικές πατριωτικές μαλακίες και η πατρίδα μας οδηγείται χρόνο με το χρόνο όλο και πιο κοντά στη διχοτόμηση, που ήταν στόχος της Τουρκίας (και του Ραούφ Ντενκτάς) από τη δεκαετία του 50.
Λέμε στους ξένους που ανακατεύονται στο κυπριακό ότι δεν θέλουμε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα … 48 ολόκληρα χρόνια από τα γεγονότα του 1964 που δημιούργησαν την πράσινη γραμμή και 38 ολόκληρα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή. Ασφυχτικά ήταν τα χρονοδιαγράμματα πριν από 8 χρόνια, όταν βρεθήκαμε μπροστά στο σχέδιο ΑΝΑΝ, ασφυχτικά είναι και σήμερα, ασφυχτικά θα είναι πάντα! Μάθαμε τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και τα λέμε σαν γελοία παπαγαλάκια, χωρίς κανείς να ξέρει πώς, πότε και ΑΝ ΠΟΤΕ θα ενωθεί ξανά η Κύπρος και θα σταματήσει η Αμμόχωστος, η Κερύνεια, η Μόρφου και όλα τα κατεχόμενα χωριά μας να βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο της Τουρκίας. Ποτέ δεν θα βρεθεί η λύση που θα μας ικανοποιεί από τη στιγμή που δεν ξέρουμε ποια είναι η λύση που μας ικανοποιεί και φυσικά δεν ξέρουμε ούτε πώς θα την επιδιώξουμε ούτε πώς θα την πετύχουμε.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι πολλοί σ’ αυτόν τον τόπο, πολιτικοί και πολίτες θέλουν τη διχοτόμηση, για να μην έχουμε τους Τ/κ ή την Τουρκία μέσα στα πόδια μας. Δικαίωμά τους να θέλουν να δώσουμε την μισή μας πατρίδα στην Τουρκία με αντάλλαγμα να μας αφήσει ήσυχους, αλλά να βγουν ανοικτά να υποστηρίξουν τη θέση τους και όχι να κοροϊδεύουν τον αφελή λαουτζίκο ότι δεν υπογράφουν ατιμωτική τάχα μου λύση. Διότι δεν υπάρχει πιο ατιμωτική λύση για τους Έλληνες της Κύπρου από τη διχοτόμηση, από του να καταλήξει δηλαδή η ελληνική κατεχόμενη γη μας οριστικά στην Τουρκία και η Τουρκία να την γεμίσει με έποικους που κάποια στιγμή θα είναι περισσότεροι από εμάς! Έτσι είναι που θα τουρκέψει η Κύπρος και όχι με μια έντιμη λύση.
Αντίθετα, αν επιτέλους αποφασίσουν οι ψεύτες να κλείσουν το στόμα και εξηγήσουν στο λαό τα καλά και κακά όλων των πιθανών λύσεων του κυπριακού (ακόμα και της διχοτόμησης), τότε μόνο θα αποφασίσουμε πραγματικά τι θέλουμε και πραγματικά θα αγωνιστούμε για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε. ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ. Μόνο έτσι θα έρθει μπροστά μας μια έντιμη λύση που να μην ντρεπόμαστε να την υπογράψουμε.
Όμως βλέποντας τον ερασιτεχνικό αυτό θίασο να επαναλαμβάνεται παίζοντας εδώ και δεκαετίες την ίδια φαρσοκωμωδία μπροστά σε ένα αποχαυνωμένο ακροατήριο, πραγματικά λυπάμαι βαθιά και δεν τολμώ, δεν θα τολμήσω ποτέ να πάω στο σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο παππούς μου. Γιατί δεν θέλω να αντικρίσω της παιδικές μου μνήμες μαγαρισμένες. Γιατί δεν θέλω να πονέσω πάλι όπως την πρώτη και μοναδική φορά που πήγα μέχρι το έμπα της Λαπήθου, αλλά δεν τόλμησα να ανέβω απάνω.
Αλήθεια νιώθω τόσο βαθιά λυπημένος γιατί δεν ήθελα ποτέ να δω και να ακούσω Έλληνες να λένε ότι είναι καλύτερα να χτίσουμε ένα τοίχο πάνω στη γραμμή Αττίλα και να αφήσουμε για πάντα την Κερύνεια μας έξω από τα τείχη της καρδιάς μας…