“Τεύκρος: Ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.” (Ευριπίδου, “Ελένη”)
Καθώς πλησιάζει η μέρα της παράστασης του ΘΟΚ στη Σαλαμίνα, άρχισαν να εμφανίζονται πάλι σε έντυπα και στο ίντερνετ δηλητηριώδη άρθρα και σχόλια, από εκείνους που μονίμως “διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους”. Μάλιστα είδα ανάμεσα σ’ αυτούς είναι και κάποιους που θεωρούνται ή δηλώνουν “πνευματικοί άνθρωποι” και “καλλιτέχνες”.
Εντάξει, ξέρετε αυτοί οι όροι πάντα πίνουν νερό. Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι είναι αυτό που δηλώνει. Ακόμη κι ο Χίτλερ θεωρούσε τον εαυτό του πνευματικό άνθρωπο και καλλιτέχνη. Είναι γνωστό ότι θέλησε να σπουδάσει καλές τέχνες στη Βιέννη, ενώ έγραψε και το βιβλίο “Ο Αγών μου” για να εκφράσει και να διαδώσει σε όλο τον κόσμο τη φιλοσοφία του περί ζωής.
Κάποιοι λοιπόν έπαθαν αμόκ διότι, μετά από 41 ολόκληρα χρόνια, ένα ελληνικό θεατρικό σχήμα (ο ΘΟΚ) θα παίξει αρχαία ελληνική τραγωδία, σε ένα αρχαίο ελληνικό χώρο. Βλέπετε, η πρόφαση για να αποκοπεί για πάντα ο ομφάλιος λώρος που μας δένει με την κατεχόμενη μας πατρίδα είναι πάντα η ίδια: ότι από το συρματόπλεγμα και πέρα υπάρχει ένα παράνομο καθεστώς. Γιαυτό θα ήταν καλύτερα “να χτίσουμε ένα τοίχο ως τον ουρανό, που να μην περνούν ούτε τα πουλιά”. Φαντάζομαι αυτή την κουβέντα λίγο πολύ όλοι την έχετε ξανακούσει, δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου.
Αν την ίδια ώρα, αυτοί οι υποκριτές, που κόπτονται ότι τάχα τους νοιάζει η τουρκική κατοχή, έκαναν έστω και το παραμικρό που να μαρτυρεί ότι θέλουν λύση του Κυπριακού, θα μπορούσε κανείς να τους πιστώσει με ειλικρίνεια. Ότι δηλαδή θέλουν κι αγωνίζονται για λύση σύντομα, οπότε και για τούτο ακριβώς το λόγο συστήνουν να περιμένουμε, τέτοιες εκδηλώσεις να τις κάνουμε μετά. Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Τους ξέρετε πώς σκέφτονται, τους ακούτε, τους βλέπετε.
Οτιδήποτε έχει να κάνει με τη λύση, το μισούν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Όποτε κινηθεί φύλλο, που λέμε, στο Κυπριακό, αμέσως πετάγονται πάνω κι αρχίζουν να ωρύονται. Αυτό λοιπόν που τελικά τους αποκαλύπτει και τους εκθέτει είναι η πεισματική και κυρίως η χωρίς αντιπρόταση άρνησή τους.
Λένε μόνο ΟΧΙ και προσπαθούν με χίλιες δυο ρηχές σοφιστείες να πείσουν γιατί ΔΕΝ πρέπει να γίνει το ένα, γιατί ΔΕΝ πρέπει να συζητάμε το άλλο. Όλο “δεν”, “δεν”, “δεν” και “όχι”, “όχι”, “όχι”. Όταν τους ρωτήσεις τι αντιπροτείνουν, είτε δεν έχουν να πουν τίποτα, είτε προτείνουν ωραιότατα μεν αλλά ανεφάρμοστα συνθήματα. Στο μεταξύ βέβαια και καθώς μας φλομώνουν στα υπέροχα παραμύθια τους, η τουρκική κατοχή κι ο εκτουρκισμός της μισής μας πατρίδας συνεχίζονται.
Εγώ λοιπόν, για όσους ενδιαφέρονται να ξέρουν την άποψή μου, ΘΑ ΠΑΩ στη Σαλαμίνα. Δεν θα πάω με την Turkish Airlines όπως σαρκαστικά αναρωτήθηκε κάποιος χτες το βράδυ στο Facebook. Θα πάω με το αυτοκίνητό μου. Κι όταν έρθει η ευλογημένη ώρα της απελευθέρωσης της Κύπρου από τον τουρκικό στρατό και την κατοχή, θα πάω και με τα πόδια, για να μην πω ότι θα πήγαινα και γονατιστός!
Η αρχαία ελληνική τραγωδία αποτελεί διαιώνια σφραγίδα του ελληνικού πνεύματος, φάρο ελευθερίας μέσα στους μαύρους αιώνες της σκλαβιάς και του εξανδραποδισμού, όχι μόνο των Ελλήνων ως έθνος αλλά και των απλών ανθρώπων από την άρχουσα τάξη. Οι Έλληνες υπάρχουμε ακόμη ακριβώς επειδή οι αρχαίοι μας πρόγονοι, με τη δύναμη του πνεύματός τους, έφτιαξαν τον πολιτισμό των ελεύθερων ανθρώπων.
Ο συμβολισμός του να παίξει ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου μια τραγωδία του Ευριπίδη στο αμφιθέατρο της ελληνικής Σαλαμίνας, ξεπερνά την προσωρινότητα και την ποταπότητα των οδοφραγμάτων και των ψευδοκυβερνήσεων, των κατοχικών στρατών και του ετσιθελισμού.
Ξεπερνά όμως και τη φτήνια των ψευδοεπιχειρημάτων εκείνων που αυτοπροσδιορίζονται ως οι μόνοι πατριώτες, ξεπερνά οπωσδήποτε και τη μικρότητα και ρηχότητα της δηθενιάς των σνομπ “πνευματικών ανθρώπων” και “καλλιτεχνών” που συνθλίβουν το μεγαλείο του ελληνικού πνεύματος μέσα στο γουδί της μικροπολιτικής, χτυπώντας το με το γουδοχέρι της ακροδεξιάς αντίληψής τους.
Εγώ θα πάω αυτή την Παρασκευή στη Σαλαμίνα, γιατί θέλω να μάθει όλος ο κόσμος, ως τα πέρατα της οικουμένης, ότι μπορεί να είμαστε ένας μικρός λαός, αλλά οι ρίζες μας φτάνουν ως τα έγκατα της γης. Η αναβιώση του ελληνικού δράματος στην αρχαία μας πόλη, σφραγίζει την ταυτότητα του τόπου και μαρτυρεί τη διαχρονικά επικρατούσα καταβολή μας. Επικρατούσα όχι εις βάρος άλλων λαών, αλλά έναντι όσων θέλησαν να μας υποδουλώσουν στο πέρασμα των αιώνων.
Θα πάω λοιπόν την Παρασκευή στη Σαλαμίνα. Για να συγκινηθώ, για να δακρύσω, για να διατρανώσω την ατσάλινη θέλησή μου να ελευθερωθεί ο τόπος μου από την ξένη κατοχή, να μπορέσουμε να τον διαφεντέψουμε ξανά όπως παλιά, για να κάνουμε την Κύπρο μια καλύτερη πατρίδα για όλους μας.