Στις 20 Ιουλίου 1974 τέθηκε σε εφαρμογή το δεύτερο μέρος του σχεδίου για διχοτόμηση της Κύπρου. “Το παιχνίδι ήταν στημένο κι από πριν ξεπουλημένο”…
Πρώτα έγινε το πραξικόπημα, στις 15 Ιουλίου 1974, εναντίον του νόμιμου Προέδρου της Δημοκρατίας αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ο οποίος κατάγγειλε την ίδια μέρα τη χούντα, σε διάγγελμά του από την Πάφο, ότι αποφάσισε να διχοτομήσει την Κύπρο. Παρά την καταγγελία του όμως, ο ίδιος ο Μακάριος ανέβηκε στο βήμα του Σ.Α. του ΟΗΕ, στις 20 Ιουλίου, στις 2:00 τα ξημερώματα (ώρα Κύπρου) και κατάγγειλε την Ελλάδα για εισβολή στην Κύπρο, από την οποία κινδύνευαν και οι Τουρκοκύπριοι.
Η τουρκική εισβολή που ακολούθησε, λίγες ώρες αργότερα, με το πρώτο φως της 20ης Ιουλίου, ήταν πλήρως καλυμμένη, τόσο με το πραξικόπημα της χούντας όσο και με την καταγγελία του Μακαρίου. Η Τουρκία δεν καταδικάστηκε ποτέ από τη διεθνή κοινότητα και σε κανένα ψήφισμα του ΟΗΕ, για την εισβολή της στην Κύπρο.
Στην πραγματικότητα η πολιτική της διχοτόμησης δεν ήταν μόνο του Ιωαννίδη και της χούντας. Ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα η μια από τις δύο σχολές σκέψεις σε Κύπρο και Ελλάδα, για τη λύση του Κυπριακού. Οι εκφραστές της σχολής αυτής, πριν από την εισβολή έλεγαν τη διχοτόμηση ΕΝΩΣΗ. Δούλευαν τον λαό ότι ήθελαν τάχα ένωση με την Ελλάδα ενώ εννοούσαν διπλή ένωση, δηλαδή γεωγραφικό διαχωρισμό Ελλήνων και Τούρκων σε δύο εθνικά καθαρές περιοχές και μετά ένωση αυτών των περιοχών αντιστοίχως με Ελλάδα και Τουρκία.
Σήμερα, η σχολή της διχοτόμησης, δε θέλει πια διπλή ένωση. Θέλει δύο ξεχωριστά κράτη στην Κύπρο, ώστε “να μην έχουμε τους Τούρκους μέσα στα πόδια μας”. Η σχολή αυτή ευθέως ή εμμέσως απορρίπτει τη συμφωνημένη βάση για λύση του Κυπριακού, που συζητείται στις διακοινοτικές συνομιλίες και μιλά για μια καλύτερη λύση που θα έρθει στο αόριστο μέλλον, χωρίς να λέει ποια θα είναι αυτή η λύση. Χωρίς να λέει ξεκάθαρα στον λαό ότι θέλει διχοτόμηση.
Ξέρετε γιατί δεν έλεγαν ούτε τότε ούτε τώρα την αλήθεια; Διότι η διχοτόμηση (διπλή Ένωση ή δύο κράτη), πριν την εισβολή σήμαινε ότι θα έπρεπε δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι να ξεριζωθούν από τα σπίτια τους, ενώ σήμερα σημαίνει ότι οι ξεριζωμένοι πρέπει να ξεχάσουν για πάντα τα σπίτια τους. Γι’ αυτό δεν τολμούν να το πουν. Γι’ αυτό και θα χαρίσουν στην Τουρκία όλα όσα πήρε διά της βίας το 1974, ακόμη κι εκείνα που ήταν διατεθειμένη να δώσει πίσω, για να κλείσει το deal της διχοτόμησης. Αφήνουν τον χρόνο να μας οδηγήσει στην επιθυμητή τους λύση, για να μην τους πούμε προδότες.
Ακριβώς επειδή δεν τολμούσαν να πουν την αλήθεια, συμφώνησαν τελικά ότι μόνο αν η Τουρκία έπαιρνε με τη βία το δικό της κομμάτι στην Κύπρο, θα μπορούσε να εφαρμοστεί αυτή η λύση. Για να κρύβονται μετά μόνιμα πίσω από την τουρκική βία και αδιαλλαξία, να παίζουν με το πατριωτικό μας φιλότιμο, με ψευδοπατριωτικές φανφάρες και κροκοδείλια δάκρυα, ώστε σιγά σιγά ο χρόνος να εδραιώσει και να μονιμοποιήσει τη διχοτόμηση. Όπως και έγινε.
Προκειμένου να εφαρμόσουν τότε τα σχέδιά τους, δεν δίστασαν να στείλουν χιλιάδες παιδιά να σταθούν μπροστά στα τουρκικά τανκς, κρατώντας γελοία τουφέκια του β’ παγκοσμίου πολέμου. Το αποτέλεσμα: Χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι, 160 χιλιάδες οι ξεριζωμένοι, γυναίκες βιάστηκαν, άντρες αιχμαλωτίστηκαν και υπέστησαν βασανιστήρια, παιδιά τραυματίστηκαν σωματικά και ψυχικά, ένας λαός σύρθηκε στο θανατικό και στον πόνο.
Όταν επέστρεψε ο Μακάριος στην Κύπρο, συγχώρεσε τους ΠΡΟΔΟΤΕΣ που έδωσαν τη μισή Κύπρο στην Τουρκία. Τους χάρισε κλάδον ελαίας! Λες κι ήταν προσωπική του υπόθεση. Λες κι έχασε εκείνος γιο ή πατέρα ή σύζυγο, λες κι έχασε εκείνος το σπίτι και την περιουσία του, λες κι ήταν εκείνος θύμα αιχμαλωσίας, κακοποίησης, βιασμού και επειδή είχε μεγάλη καρδιά τους συγχώρεσε…
Στην πραγματικότητα ο Μακάριος έδωσε “κλάδον ελαίας” διότι μέσα στην προδοσία δεν ήταν μόνο η χούντα. Αν άνοιγε πραγματικά ο φάκελος της Κύπρου και δεν τον μπαστάρδευαν με χιλιάδες άσχετες πληροφορίες και αναφορές, κρύβοντας τα πραγματικά γεγονότα, θα έπεφταν πολλοί μύθοι και πρόσωπα που ηρωοποιήσαμε και αγιοποιήσαμε. Η χούντα ήταν ο ψυχρός εκτελεστής. Οι ηθικοί αυτουργοί ήταν πολλοί και δεν ήταν μόνο χουντικοί. Σήμερα οι ίδιοι εκείνοι και οι πολιτικοί επίγονοί τους, λένε στις εκκλησιές επιτάφιους για τα παλληκάρια που σκοτώθηκαν και μας πουλάνε τα πατριωτικά τους φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Στη σχολή της διχοτόμησης, ανήκε το το μεγαλύτερο μέρος του βρόμικου, διεφθαρμένου πολιτικοοικοκονομικού κατεστημένου αυτού του τόπου, που δεν σταμάτησε ποτέ, από την ανεξαρτησία μέχρι και σήμερα, να νέμεται την εξουσία και τον δημόσιο πλούτο, προς όφελος της εκλεκτής ελίτ. Τα δύο κατεστημένα, στην ελληνοκυπριακή και στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, ήθελαν χωριστά ταράφια, για να μην ανακατεύονται οι μεν στα πόδια των δε. Μονίμως αδιαφορώντας για το είδος και το μέγεθος του τιμήματος που θα πλήρωνε αυτός ο λαός.
Στην πραγματικότητα, το βαθύ κράτος, που στήθηκε στο παρασκήνιο, από τη δεκαετία του 1960, στα πρότυπα της σικελικής μαφίας, δεν ενιωσε ποτέ αισθήματα για τον συρφετό των ιθαγενών αυτής της χώρας. Μας έσυρε σε αλλεπάλληλες συμφορές, εθνικές και οικονομικές, με μια ιδιοτέλεια και απληστία που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί διαφορετικά παρά εσχάτη προδοσία.
Δείτε κι άλλα άρθρα μου για το χουντικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ