Ομολογώ ότι με ξένισαν σχόλια που είδα στα κοινωνικά δίκτυα από φίλους, οι οποίοι ανήκουν στο χώρο του “μακαριακού κέντρου” σε σχέση με μια δήλωση του προέδρου Αναστασιάδη, για τον ρόλο που έπαιξαν οι μητέρες πατρίδες στην μαύρη εποχή των ταραχών και ιδιαίτερα τον Ιούλη του 1974. Η μακαριακή παράταξη έχει καταγγείλει πολλές φορές και με έντονο τρόπο τα γεγονότα εκείνης της προδοσίας.
Ασφαλώς αναγνωρίζουμε και προς κάθε κατεύθυνση τονίζουμε ότι στην Ελλάδα υπήρχε τότε η στυγνή δικτατορία του Ιωαννίδη και φυσικά δεν ρίχνουμε το φταίξιμο στον ελληνικό λαό, όπως δυστυχώς κάναμε τότε και για αρκετά χρόνια. Αλλά η ουσία είναι ότι στις 15 Ιουλίου 1974 η Ελλάδα διενήργησε πραξικόπημα, ακριβώς επικαλούμενη τον ρόλο της ως “μητέρα πατρίδα” και χωρίς καμία απολύτως νομιμοποίηση. Η προδοτική εκείνη ενέργεια έδωσε στην Τουρκία την αφορμή που αναζητούσε για να διχοτομήσει την Κύπρο, διενεργώντας μια βάρβαρη και βαύναση από κάθε άποψη εισβολή πέντε μέρες μετά, στις 20 Ιουλίου.
Αν ο κ. Αναστασιάδης έστελνε το μήνυμα στην άλλη πλευρά ότι η Ελλάδα δεν έκανε τίποτε το μεμπτό τότε, θα ήταν προκλητικά ανιστόρητος και θα είχαν κάθε λόγο οι Τουρκοκύπριοι να αμφισβητούν την ειλικρίνειά του, σε μια εποχή κατά την οποία είναι ανάγκη να αναπτύξουμε, οι δύο κοινότητες, σχέσεις εμπιστοσύνης. Θα ήταν σαν να μας έλεγε π.χ. ο Ακκιντζί ότι καλά μας έκανε η Τουρκία το 1974.
Ο κ. Αναστασιάδης, ως πρόεδρος και των δύο κοινοτήτων, επεσήμανε – όπως όφειλε- ότι το 1974 παραβιάστηκε η συνταγματική τάξη, αλλά δεν παρέλειψε την ίδια στιγμή να τονίσει ότι η μία από τις δύο “μητέρες πατρίδες” (η Τουρκία) συνεχίζει να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο από τότε μέχρι σήμερα.
Αποτελεί δειλία η μη παραδοχή της ιστορίας ως έχει. Αν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά και να χτίσουμε ξανά την κοινή μας πατρίδα, πρέπει να διαθέτουμε την αρετή της γενναιότητας όχι μόνο την δική μας πλευρά να υπερασπιστούμε από το άδικο αλλά την ίδια στιγμή να παραδεκτούμε και σε ποια σημεία έχει κι η άλλη πλευρά τα δίκια της. Δεν ζυγίζουμε ποιος έφταιξε πιο πολύ και δεν αυτομαστιγωνόμαστε. Απλά είμαστε ειλικρινείς, “ίσιοι”, όπως λέμε στην διάλεκτό μας. Έπειτα δίνουνε τα χέρια και προχωρούμε μπροστά αφήνοντας πίσω όλα όσα έγιναν πριν από μισό αιώνα.
Τέλος θυμίζω ότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης έκανε μια …υπαινικτικού τύπου αναφορά στο ρόλο που διαδραμάτισαν οι “μητέρες πατρίδες” το 1974, σε μια ομιλία του σε εκδήλωση στην Κύπρο. Υπάρχει ωστόσο παραδοχή, από πρόεδρο της Κύπρου, απείρως ισχυρότερη από την παραδοχή του κ. Αναστασιάδη, η οποία μάλιστα αποτελεί και επίσημο έγγραφο των Ηνωμένων Εθνών.
Πρόκειται για την ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας αρχιεπισκόπου Μακαρίου ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, στις 19 Ιουλίου 1974, τέσσερις ημέρες μετά το πραξικόπημα και λίγες ώρες πριν από την τουρκική εισβολή. Ο τότε πρόεδρος της Κύπρου απηύθηνε ενώπιον της διεθνούς κοινότητας ομιλία, με την οποία περιέγραφε λεπτομερώς όλα τα γεγονότα σε σχέση με το πραξικόπημα κι είπε, ανάμεσα σε άλλα, τα εξής:
“Δεν έγινεν επανάστασις εις Κύπρον, η οποία θα ηδύνατο να θεωρηθή ως μία εσωτερική υπόθεσις. Ήτο μία εισβολή, η οποία παρεβίασε την ανεξαρτησίαν και κυριαρχίαν της Δημοκρατίας. Και η εισβολή συνεχίζεται εφ’ όσον υπάρχουν Έλληνες αξιωματικοί εις Κύπρον…”
“…Καθώς έχω ήδη δηλώσει, τα γεγονότα εις Κύπρον δεν αποτελούν εσωτερικήν υπόθεσιν των Ελλήνων της Κύπρου, οι Τούρκοι της Κύπρου επηρεάζονται επίσης. Το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας είναι μία εισβολή και εκ των συνεπειών της θα υποφέρει όλος ο λαός της Κύπρου, αμφότεροι Έλληνες και Τούρκοι.
Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν μία ειρηνευτικήν δύναμην σταθμεύουσαν εις Κύπρον. Δεν είναι δυνατόν ο ρόλος αυτής της ειρηνευτικής δυνάμεως να είναι αποτελεσματικός υπό συνθήκας στρατιωτικού πραξικοπήματος. Το Συμβούλιον Ασφαλείας πρέπει να καλέση το στρατιωτικόν καθεστώς της Ελλάδος να ανακαλέση εκ Κύπρου τους Έλληνας αξιωματικούς τους υπηρετούντας εις την Εθνικήν Φρουράν και να θέση τέρμα εις την ειβολήν αυτού εις Κύπρον.”