Παρόλο που είπα να μην ασχοληθώ ξανά με το κεφάλαιο Χριστόφιας, νιώθω ότι πρέπει να πω δυο λόγια για τις μαζικές επιθέσεις που δέχεται ο νομικός κ. Πολυβίου από ηγετικά στελέχη του ΑΚΕΛ κι από τον ίδιο τον κ. Χριστόφια που κάθε τρεις και λίγο με τις δηλώσεις και συνεντεύξεις του υποβάλλει σε δοκιμασία την κοινή λογική και τις αντοχές μας.
Καταλαβαίνω τους ηθικούς λόγους που δεσμεύουν την ηγεσία του κόμματος με την αυτοκαταστροφική της επιμονή να υπερασπιστεί μέχρι … θανάτου την πιο αποτυχημένη διακυβέρνηση στην μέχρι σήμερα ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όμως η ηθική δεν έχει νόημα όταν αφορά μόνο τους δικούς μας ανθρώπους. Ηθική πρέπει να υπάρχει σε όλα και τα όρια της δεν πρέπει να παραβιάζονται ούτε στην πολιτική ούτε ακόμη και στην προπαγάνδα. Στην προκειμένη περίπτωση, οι προσωπικές επιθέσεις εναντίον ενός νομικού που ο ίδιος ο κ. Χριστόφιας διόρισε για να διερευνήσει τη φονική έκρηξη στο Μαρί, ξεπερνούν τις κόκκινες γραμμές του ήθους.
Το πόρισμα του κ. Πολυβίου βασίστηκε πάνω σε τεκμήρια και μαρτυρίες και η ορθότητά του επιβεβαιώθηκε εμμέσως πλην σαφέστατα από την απόφαση του δικαστηρίου για τους 5 της υπόθεσης Μαρί. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της απόφασης του δικαστηρίου παραθέτω στο τέλος αυτής της ανάρτησης. Εκεί φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο κ. Χριστόφιας αρνήθηκε να συνεργαστεί με τη διεθνή κοινότητα για ασφαλή φύλαξη του φορτίου, διότι είχε σκοπό να το επιστρέψει πίσω στη Συρία ή το Ιράν. Καταγράφεται επίσης η εγκληματική αμέλεια κι ανευθυνότητα του τέως προέδρου, ο οποίος προειδοποιήθηκε κατά κόρον για τους κινδύνους αλλά κώφευσε…
Κώφευσε ακριβώς όπως και στις απεγνωσμένες προειδοποιήσεις όλων για την οικονομία του τόπου. Του έλεγαν ότι τρέχουμε προς τον γκρεμό κι αυτός πάτησε γκάζι!
Το ΑΚΕΛ μπορεί να προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει τους οπαδούς του και να έχει καταφέρει όντως να πείσει τους … μισούς. Όμως η κοινή γνώμη έχει ήδη διαμορφώσει την κρίση της. Ο κ. Χριστόφιας είναι ο βασικός υπαίτιος για την καταστροφή στο Μαρί και ένας εκ των πρωταγωνιστών της καταστροφής της κυπριακής οικονομίας.
Πιο κάτω είναι το χαρακτηριστικό απόσπασμα από την απόφαση του δικαστηρίου, που δικαιώνει το πόρισμα Πολυβίου:
Πώς στις 3.2.2009, η Κύπρος δεν είχε «the capabilities or facilities for storing, safe-keeping or disposing of such material in such quantities» και δέκα μέρες αργότερα κατόρθωσε να υπερπηδήσει τις δυσκολίες και να βεβαιώνει τα Ηνωμένα Έθνη ότι υπήρχαν «adequate and appropriate facilities for safe storage of the cargo»; Δεν έχουμε καμιά μαρτυρία που να εξηγεί τη θεαματική αυτή αλλαγή.
Το μόνο που τέθηκε ενώπιον μας, ως ενδιάμεσο γεγονός, ήταν η προτροπή της αρμόδιας επιτροπής του Συμβουλίου Ασφαλείας προς την Κύπρο να διερευνήσει τη δυνατότητα συνεργασίας με άλλες χώρες για την ασφαλή φύλαξη ή διάθεση του φορτίου. Αντί διερεύνησης για συνεργασία με άλλες χώρες, ακολούθησε η διαβεβαίωση.
Διαβεβαίωση η οποία, προερχόμενη από το Προεδρικό Μέγαρο, το Διπλωματικό Γραφείο του Προέδρου της Δημοκρατίας, συνιστούσε επίσημη παράσταση προς τα Ηνωμένα Έθνη – urbi et orbi – ότι η Κύπρος ήταν σε θέση να φυλάξει με ασφάλεια το φορτίο και δημιουργούσε μια επιπλέον υποχρέωση – και προς τη διεθνή κοινότητα – για ασφαλή φύλαξη. Το γεγονός αυτό επαναφέρει τη διαφορά από την περίπτωση πυρομαχικών της ΕΦ που δεν αφορούν ούτε την πολιτική ηγεσία, μήτε τα Ηνωμένα Έθνη. Όμως, παρά τις παραστάσεις και τη συνεπακόλουθη πολιτική δέσμευση για ασφαλή φύλαξη, το φορτίο τοποθετήθηκε, με διαταγή στο πιο ψηλό στρατιωτικό επίπεδο, κατά παράβαση κάθε κανόνα ασφαλείας και αφέθηκε εν τέλει στην τύχη του.
[4] Θα πρέπει περαιτέρω, με σκοπό πάντα τον προσδιορισμό του πλαισίου εντός του οποίου ενήργησαν οι κατηγορούμενοι, να έχουμε κατά νου το γενικό κλίμα που κυριαρχούσε για όλους όσοι ενεπλάκησαν στο θέμα. Ήταν ένα κλίμα αποτρεπτικό οποιασδήποτε αποτελεσματικής πρωτοβουλίας. Ενδεικτική του κλίματος αυτού είναι η μαρτυρία Διονυσίου περί επιδίωξης να παραπεμφθεί η λήψη απόφασης στις «ελληνικές καλένδες».
Στα ίδια πλαίσια εντάσσεται και η αναφορά Καρεκλά περί «βασιλικής διαταγής και τα σκυλιά δεμένα». Αυτά βέβαια τότε, εν αναμονή της επίσκεψης του ΠτΔ στη Συρία και στα Ηνωμένα Έθνη. Όμως σε εκείνη τη σύσκεψη, στις 6.8.2009, είχαν ήδη εκφραστεί ανησυχίες από το ΥΠΑΜ και την ΕΦ για την ασφάλεια του φορτίου, λόγω της αποσταθεροποίησης της πυρίτιδας.
Παρά ταύτα, σ’ αυτή την πτυχή δεν δόθηκε καμία σημασία.
Απλώς αφέθηκαν τα πράγματα μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, χωρίς και πάλιν όμως να δοθεί συνέχεια.
[5] Μεσολάβησε, στις 31.8.2009, η δήλωση του ΠτΔ προς τον Πρόεδρο της Συρίας ότι «το φορτίο δεν θα δοθεί σε οποιοδήποτε και θα παραμείνει φυλαγμένο στη Κύπρο, μέχρις ότου είναι δυνατή η επιστροφή του στη Συρία ή το Ιράν».
Αυτή ήταν η κρατική πολιτική στα πλαίσια της οποίας δεν θα έπρεπε να μεταβληθεί το statusquo.
Έρεισμα για αλλαγή της πολιτικής, θα μπορούσε να δώσει η ένδειξη για αλλαγή στάσης του Ιράν στην οποία αναφέρθηκε ο Παντελίδης. Όμως, ούτε τότε έγινε οτιδήποτε. Η μαρτυρία Παντελίδη ότι υπήρχε συγκατάθεση του Προέδρου της Δημοκρατίας για καταστροφή του φορτίου, στερείται κάθε πειστικότητας, αν όχι σοβαρότητας. Υπενθυμίζουμε, πως ο ισχυρισμός του ήταν ότι για ένα τέτοιο ζήτημα, εξέλαβε τη σιωπή του ΠτΔ ως συγκατάθεση και ότι, έχοντας τέτοια συγκατάθεση μετέβη στη σύσκεψη της 7.2.2011, χωρίς όμως να μεταφέρει τη θέση του Προέδρου, διότι δεν είχε «οδηγίες», αλλά «συγκατάθεση».
Εάν είχε έστω και τη σιωπηρή συγκατάθεση του ΠτΔ σε μια σύσκεψη όπου ο Υπουργός Άμυνας ήταν πολύ ανήσυχος και τόνιζε ξανά και ξανά την επικινδυνότητα του φορτίου κι όπου ο Ν. Γεωργιάδης τους εξηγούσε κατά τρόπο συγκροτημένο ότι υπήρχε κίνδυνος ανάφλεξης ή ακόμα και έκρηξης, ο Παντελίδης θα είχε μεταφέρει τη συγκατάθεση του ΠτΔ και δεν θα περιοριζόταν σε έκφραση προσωπικών απόψεων, όπως το έθεσε, με αποτέλεσμα να συνεχίσει η εκκρεμότητα. Τέτοια συγκατάθεση δεν δόθηκε.
[6] Το βέβαιο, σε σχέση με τα ζητήματα αυτά, από τη μαρτυρία Παντελίδη – διότι το κατέγραψε σε ανύποπτο χρόνο- ήταν πως είχε ενημερώσει τον ΠτΔ στις 3.9.2010, ότι οι στρατιωτικοί ήθελαν την καταστροφή του φορτίου «λόγω των κάποιων κινδύνων που υπάρχουν με τις ψηλές θερμοκρασίες που αναπτύσσονται μέσα στα εμπορευματοκιβώτια το καλοκαίρι και … ότι η ΕΦ είναι σε θέση από τεχνικής άποψης να διεκπεραιώσει το θέμα της καταστροφής».
Παρά ταύτα και παρά τη ρητή προειδοποίηση που έφτασε στον ίδιο τον ΠτΔ σε σχέση με τις ψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού , τα πράγματα αφέθηκαν ως είχαν μέχρι το επόμενο, το τρίτο και μοιραίο, καλοκαίρι.