Δεν πρόλαβα να τελειώσω το χθεσινό μου άρθρο με τίτλο “Πάμε για φούντο χωρίς σωσίβια” και ιδού ο νυμφίος του ΟΗΕ μας ήλθε εν τω μέσω της νυκτός, με μια έκθεση προς το Συμβούλιο Ασφαλείας για την UNFICYP, που μιλά για “απομόνωση των Τουρκοκυπρίων”.
Φυσικά, εμείς αρχίσαμε ήδη, όπως πάντα (από τότε που ήμουν βρέφος μέχρι και σήμερα) να μαλώνουμε με τα Ηνωμένα Έθνη, να κατηγορούμε τον Μπαν Κι-μουν, όπως κατηγορούσαμε τον Ου Θαντ, τον Βάλτχαιμ, τον Ντε Κουεγιάρ, τον Γκάλι, τον Ανάν, τον Γκόπι, τον Άλβαρο Ντε Σότο, τον Ντάουνερ, την Ντάουνερ Στρητ, τον Λευκό Οίκο, την Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Άιντα, την Άιντα του Βέρντι, τους Deep Puple, την Google, την Nokia, το Trip Advisor, το booking.com και γενικά όλο τον ντουνιά ότι δεν καταλαβαίνουν. Διότι δεν μας πέρασε ποτέ από το νου η υποψία ότι μπορεί ΕΜΕΙΣ να μην καταλαβαίνουμε από διεθνή διπλωματία και πολιτική και ότι τα πράγματα δεν λειτουργούν όπως εμείς νομίζουμε…
Η αποχώρηση μας από τις συνομιλίες με αφορμή το Barbaros έχει εξελιχθεί σε κόλαφο για την πλευρά μας. Κανένας στη διεθνή κοινότητα δεν πείθεται ότι η παρουσία του Barbaros είναι πρόβλημα, όταν εδώ και 40 χρόνια 40 χιλιάδες πάνοπλοι Τούρκοι βρίσκονται ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΕΔΑΦΟΣ της Κύπρου, ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ! Το να θεωρούμε μόνο την παρουσία του Barbaros ως αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας και όχι την κατοχή της μισής μας πατρίδας, είναι ένας παραλογισμός που μόνο στην Κύπρο και στα δικά μας μυαλά ευδοκιμεί.
Έχουμε πραγματικά πελαγώσει. Ο πρόεδρος Αναστασιάδης, στην προσπάθειά του να εξευμενίσει τον Νικόλα, τον Λιλλήκα, τον Περδίκη, τον Ομήρου κλπ. εγκατέλειψε τις συγκλίσεις που επιτεύχθηκαν μεταξύ του Χριστόφια και του Ταλάτ. Έδωσε έτσι στην τουρκική πλευρά την ευκαιρία να λέει στο τραπέζι των συνομιλιών ό,τι θέλει, να προκαλεί και γενικά να κάνει ό,τι μπορεί για να οδηγήσει την Κύπρο στη διχοτόμηση με … ευθύνη μάλιστα των Ελληνοκυπρίων!
Με την αλλοπρόσαλλη και ανερμάτιστη πολιτική μας, που δεν ξέρουμε τι θέλουμε και πολλοί από εμάς μιλούν αόριστα για “νέα στρατηγική”, κάναμε από το 1974 μέχρι σήμερα ό,τι μπορούσαμε για διευκολύνουμε την Τουρκία σε κάθε της σχεδιασμό και τακτική. Όχι με την προσήλωσή μας στις συνομιλίες, όπως ισχυρίζονται ψευδόμενοι κάποιοι, αλλά ακριβώς διότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε κι αυτό φαίνεται κάθε φορά που το Κυπριακό μπαίνει σε κρίσιμη φάση, όπου πρέπει να ληφθούν αποφάσεις.
Οι μεγάλες δυνάμεις και κυρίως η Αμερική και η ΕΕ επείγονται να διευθετηθούν τα περφεριακά προβλήματα στην περιοχή, ώστε να ξεκινήσει το συντομότερο και απρόσκοπτα η αξιοποίηση των υδρογονανθράκων, επ ‘ ωφελεία όλων των χωρών της περιοχής – και φυσικά της Τουρκίας περιλαμβανομένης. Αυτό για την Τουρκία μας το είπε ακόμη και ο Πούτιν (που τον ενδιαφέρουν οι υδρογονάνθρακες της Συρίας).
Έγραψα πριν από πολλούς μήνες ότι αν παρουσιαστούμε ανέτοιμοι γι’ αυτή την διαδικασία, θα μας παραμερίσουν και θα μας προσπεράσουν. Αν δεν γουστάρουμε λύση ομοσπονδίας, δεν έχει κανένας λόγο να προσπαθήσει να μας πείσει. Δική μας χώρα είναι, αν θέλουμε να την κάνουμε δύο χώρες και να δώσουμε τη μία στην Τουρκία, τι τον κόφτει τον Αμερικάνο, ή τον Άγγλο, ή τον Γερμανό ή τον Ρώσο; Θέλετε διχοτόμηση, κύριοι; Πάρτε διχοτόμηση!
Το πρόβλημα είναι πως η Διχοτόμηση ΔΕΝ είναι αυτό που ζούμε τώρα και κάποιοι νομίζουν ότι είναι “καλύτερα έτσι παρά να κάνουμε κράτος με τους Τούρκους”. Διχοτόμηση σημαίνει να αναγνωριστεί επίσημα ή ανεπίσημα (όπως η Ταϊβάν) σαν μια ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ το ψευδοκράτος (χωρίς το “ψευδό…”), με δική της ΑΟΖ μάλιστα και τότε θα ξεκινήσουμε να ζούμε το φινάλε του Ελληνισμού στην Κύπρο.
Διότι η Τουρκία θα κάνει αυτή την άλλη χώρα (και έχει τη δύναμη να την κάνει αν θέλει) πολύ πιο ισχυρή οικονομικά και πληθυσμιακά από εμάς, για να μας ανταγωνίζεται σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της ζωής γενικότερα και στο τέλος από αφέντες στον τόπο μας θα γίνουμε “μισταρκοί” και μειοψηφία, όσοι δεν σηκωθούμε να φύγουμε δηλαδή.