Οι Έλληνες πρέπει να πάψουμε να πιστεύουμε ότι οι φίλοι και οι σύμμαχοί μας συμμερίζονται πλήρως τα δίκια μας, στις διαφορές μας με την Τουρκία, ή ότι θα σταθούν δίπλα μας σε περίπτωση θερμού επεισοδίου ή πολέμου.
Οι συστάσεις των εταίρων και των συμμάχων μας προς την Τουρκία παραμένουν χλιαρές και με διατύπωση που αφήνει μετέωρες τις δικές μας θέσεις. Για παράδειγμα, στο θέμα του Καστελόριζου οι Αμερικανοί θεωρούν τα ύδατα “αμφισβητούμενα”. Αποκαλούμε τη στάση αυτή “κατευνασμό” του Ερντογάν, προφανώς για να ανακαλέσουμε από την ιστορική μνήμη τον Χίτλερ. Δε μασάνε όμως. Οι δυτικοί χρειάζονται τόσο την Ελλάδα όσο και την Τουρκία. Θέλουν οι δύο αυτές χώρες να τα βρουν στο τραπέζι των συνομιλιών, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο.
Την πολιτική του “κατευνασμού” απέναντι στον Χίτλερ, είχε τότε κάποιος τα κότσια να την τερματίσει με πόλεμο. Το όνομά του ήταν Ουίστον Τσώρτσιλ. Έχουμε εμείς τα δικά του κότσια να τερματίσουμε τον σημερινό κατευνασμό του Ερντογάν με πόλεμο; Υπόψη όμως ότι τον πόλεμο πρέπει να τον κερδίσουμε. Γιατί, αν τον χάσουμε, θα χάσουμε πολύ περισσότερα από εκείνα που θα δίναμε για να κλείσουμε συμφωνίες σε όλα τα ζητήματα που αποτελούν ελληνοτουρκικές διαφορές, περιλαμβανομένου και του Κυπριακού.
Αν θεωρούμε τα δίκια μας αδιαπραγμάτευτα, να είμαστε έτοιμοι για πόλεμο. Εγώ προσωπικά δεν τον αρνούμαι. Αν με καλέσει η πατρίδα θα τρέξω. Αλλά η ηγεσία μας πρέπει να έχει πλήρη συναίσθηση της ευθύνης της. Αποκοτιές θρηνήσαμε πολλές. Άλλους ήρωες δε χρειαζόμαστε. Έχουμε σπείρει τη γη μας με αμούστακα παιδιά, που τα στείλανε να υπερασπίσουν την πατρίδα σε μάχες που δεν ήταν όλες καθαρές, κάποιες από αυτές ήταν από πριν ξεπουλημένες με προδοτικές προσυμφωνίες.
Τα τελευταία χρόνια, ο πρόεδρος Αναστασιάδης κι ο ΥΠΕΞ Χριστοδουλίδης, εφάρμοσαν στην πράξη τη “Νέα Στρατηγική” του Νικόλα Παπαδόπουλου, η οποία δεν είναι διόλου νέα. Είναι στην πραγματικότητα η επίσημη πολιτική μας εδώ και δεκαετίες. Υπάρχει μια πεποίθηση στο πολιτικό μας κατεστημένο ότι μπορούμε να προκαλέσουμε πολιτικό (ή και οικονομικό) κόστος στην Τουρκία, σε βαθμό που θα κάνει πίσω στο Κυπριακό και θα συμφωνήσει μαζί μας σε μια δίκαιη λύση του Κυπριακού (την οποία ακόμη εμείς οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουμε συμφωνήσει μεταξύ μας).
Θελήσαμε να ταυτίσουμε τα οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων παιχτών στην περιοχή με τα δικά μας. Σωστή κίνηση, δεν αντιλέγω. Βάλαμε στην Κυπριακή ΑΟΖ συνέταιρούς μας τους Ισραηλινούς, τους Αμερικάνους, τους Γάλλους και τους Ιταλούς. Σχεδιάσαμε αγωγό για μεταφορά του φυσικού αερίου παρακάμπτοντας την Τουρκία (East Med). Παρόλα αυτά δεν καταφέραμε να διασφαλίσουμε απρόσκοπτη συνέχιση των εργασιών. Αντίθετα η Τουρκία ήρθε και κατέβασε τα τρυπάνια της μέσα στα οικόπεδά μας. Oι Ιταλοί τα μάζεψαν κι έφυγαν. Το μέλλον του πρότζεκτ βρίσκεται σε εκκρεμότητα, όσο κι αν προσπαθούν να μας παρουσιάσουν τα πράγματα αλλιώς.
Η Τουρκία δείχνει με τον πιο θρασύ τρόπο ότι γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τις όποιες συμφωνίες κάναμε για οριοθέτηση της ΑΟΖ όπως και τις αδειοδοτήσεις εταιριών κολοσσών. Σε κάθε μας κίνηση, ο Ερντογάν απαντά με απύθμενο θράσος και ετσιθελισμό. Το να αξιώνουμε από την Ε.Ε. να τιμωρήσει την Τουρκία, δεν είναι αρκετό. Δεν έχει κανένα αποτέλεσμα στο κρίσιμο ζήτημα, απλά διατίθεται για εσωτερική κατανάλωση. Καιρός να συνέλθουν οι ηγέτες μας από την αυταπάτη, που μας βουλιάζει στο τέλμα του λαϊκισμού κι ας αποφασίσουν επιτέλους σοβαρά τι πρέπει να κάνουμε.