Θα πρέπει να ήταν περασμένες οι τρεις τα ξημερώματα, όταν με ξύπνησε μια δαιμονισμένη μηχανή, που προφανώς διέσχιζε με ιλιγγιώδη ταχύτητα τους δρόμους της Λακατάμιας. Τα μουγκρητά της ξεσήκωσαν τον κόσμο καθώς πήγαινε κι ερχόταν για ώρα πολλή, σ’ ένα ακατανόητο δρομολόγιο, χωρίς πυξίδα και τα σκυλιά γαύγιζαν μαζί της ασταμάτητα.

Είχα ξαπλώσει νωρίτερα με μια βαθιά λύπη: Γιατί μέσα σε τέσσερις μέρες χάσαμε τέσσερα δικά μας παιδιά στην άσφαλτο; Γιατί να χάνονται τόσο άδικα οι ζωές νέων ανθρώπων; Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε ξανά στο νου, όταν με ξύπνησε η μηχανή. Κι αναρωτήθηκα πώς γίνεται τούτο το παιδί να πατά τέρμα γκάζι, τέτοια ώρα μες στ’ άγρια χαράματα κι όχι για να πάει στο σπίτι του, αλλά για να γυρίσει παντού, σε κάθε δρόμο, για να σηκώσει όλη την πόλη στο ποδάρι.

Φοβόμουν ότι από στιγμή σε στιγμή θα άκουγα τον φοβερό κρότο της σύγκρουσης. Προσευχήθηκα γι’ αυτόν και προσπάθησα να κοιμηθώ ξανά. Όταν ύστερα από ένα τέτοιο θανατικό, ο αλλόκοτος ετούτος καβαλλάρης δεν κατάλαβε τίποτα και συνεχίζει να προκαλεί το θάνατο, δεν μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο παρά ερωτευμένος μαζί του…