Η απόσταση από την Κύπρο στη Συρία σε ευθεία γραμμή είναι 100 χιλιόμετρα. Ακριβώς όση κι η αντίστοιχη απόσταση από τη Λευκωσία στην Πάφο. Στη Συρία εδώ κι εφτά χρόνια μαίνεται ένας φριχτός πόλεμος, τον οποίο προκάλεσε μια απάνθρωπη, ιμπεριαλιστική διελκυστίνδα μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, για έλεγχο της περιοχής.
Σε εκατό χιλιόμετρα από εμάς σκοτώθηκαν μέχρι σήμερα πάνω 350 χιλιάδες άνθρωποι, αριθμός ίσος με τον μισό πληθυσμό της Κύπρου. Ανάμεσα σ’ αυτούς 35 χιλιάδες παιδιά κι άλλοι 75 χιλιάδες άμαχοι. Οι πρόσφυγες ξεπερνούν τα 2 εκατομμύρια, είναι δηλαδή ίσαμε δυόμισι φορές τον πληθυσμό της Κύπρου. Ο Γ.Γ. του ΟΗΕ χαρακτήρισε τη Συρία Κόλαση επί της Γης.
Εκατό χιλιόμετρα δυτικά της Κόλασης βρισκόμαστε εμείς. Αν καθίσουμε βουβοί μια νύχτα σ’ ένα βράχο στις ακτές της Αμμοχώστου κοιτάζοντας τον ορίζοντα, μπορεί να φτάσουν στα αυτιά μας οι εκρήξεις των οβίδων, τα κλάματα των παιδιών, τα μοιρολόγια των μανάδων, τα βογγητά των τραυματιών, ο επιθανάτιος ρόγχος καθενός ανθρώπου που σκοτώνεται. Κάποιες φορές μας πλακώνει σκόνη απ’ τη Συρία, ανάμικτη με μπαρούτι και καμένη ανθρώπινη σάρκα, καθώς ανύποπτοι εμείς την εισπνέουμε, συνεχίζοντας την καθημερινή μας ρουτίνα.
Ανύποπτοι εμείς και …στον κόσμο μας. Λες κι όλα αυτά δεν συμβαίνουν εκατό χιλιόμετρα πιο κάτω αλλά εκατό εκατομμύρια έτη φωτός, σε κάποιο μακρινό γαλαξία που δεν τον βλέπεις με γυμνό μάτι. Νομίζουμε πώς είμαστε ένας ξεχωριστός λαός, ο αγαπημένος του Θεού, που ζει προνομιακά στον ομφαλό της Γης. Δεν συνειδητοποιούμε ότι στην πραγματικότητα ζούμε στον ομφαλό μιας φλεγόμενης από συρράξεις περιοχής που προσδιορίζεται γεωγραφικά ως Μέση Ανατολή.
Καθώς είμαστε δεν είμαστε σε πληθυσμό ίσαμε μια πόλη της Συρίας, κάποιοι από εμάς διαθέτουν την …υπερκόσμια αυτοσυναίσθηση ότι είμαστε οι Power Rangers του πλανήτη. Ότι έχουμε τη δύναμη να επιβάλουμε το δίκαιο (όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε), έχοντας στη διάθεσή μας κάθε φορά ένα μπουφέ από επιλογές δράσεων, καθώς είμαστε η Κυπριακή Δημοκρατία, μια διεθνώς αναγνωρισμένη χώρα, μέλος του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία μάλιστα διαθέτει και μια εξαιρετικά πλούσια ΑΟΖ. Δεν έχει σημασία ποια είναι κάθε φορά η γεωπολιτική συγκυρία, ούτε πώς έχουν διαμορφωθεί τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και σίγουρα δεν μας απασχολεί πόσο βάσιμη ηχεί η επιχειρηματολογία μας στην κρίση της διεθνούς κοινότητας. Τίποτε απολύτως δεν περιορίζει στην επιστημονική μας φαντασία το σενάριο ότι μπορούμε να επιτύχουμε τα πάντα.
Ως εδώ βέβαια η αξιολύπητή μας αυταπάτη κινείται, αν μη τι άλλο, μέσα στα όρια διεθνών αρχών και διακηρύξεων. Μπορεί δηλαδή ο ξένος να κατανοήσει γιατί σκεφτόμαστε έτσι και να χαμογελάσει πικρά κουνώντας το κεφάλι, καθώς την ίδια στιγμή θα λέει από μέσα του την παροιμία “κούνια που σας κούναγε κι εσάς, καημένοι μου”, για να μας αφήσει έπειτα να ανακαλύψουμε φτου κι απ’ την αρχή τη σκληρή πραγματικότητα που ξεχάσαμε. Διότι παρόλο που φάγαμε κι άλλες φορές το κεφάλι μας, ένας ακατάληπτος τσαμπουκάς διαγράφει κάθε φορά απ’ τη μνήμη μας τα όσα τραβήξαμε πριν και μας σπρώχνει ξανά στα ίδια και τα ίδια.
Κάποιοι μάλιστα πιστεύουν ότι θα τρομάξει η Τουρκία αν ενισχύσουμε περαιτέρω την Εθνική Φρουρά. Νομίζουν πως, αν ξοδέψουμε αρκετά δισεκατομμύρια παραπάνω, στερώντας τα από την υγεία, την παιδεία, το κοινωνικό κράτος και τα έργα κοινής ωφελείας, θα μπορούμε να αντιπαραταχθούμε απέναντι σε ένα στρατό που διαθέτει 510 χιλιάδες στρατιώτες ξηράς, 4,563 τανκς, 426 πολεμικά αεροκάφη, 48 χιλιάδες άνδρες στο ναυτικό, 14 υποβρύχια, 17 φρεγάτες, 6 κορβέτες, 46 περιπολικά σκάφη, 5 αποβατικά πλοία και 46 αποβατικά σκάφη. Φέρνουν σαν παράδειγμα προς μίμηση τον Ισραήλ, ξεχνώντας ότι η χώρα αυτή αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση, ότι βρίσκεται υπό την προστασία των ΗΠΑ κι ότι γι’ αυτό το λόγο κατάφερε από τη δεκαετία του 1960 να αναπτύξει πυρηνικό οπλοστάσιο, κι είναι σύμφωνα με δημοσιεύματα η 5η μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο, με 80 πυρηνικές κεφαλές σύμφωνα με την Guardian ή μέχρι και 350 σύμφωνα με άλλα δημοσιεύματα. Ναι, κάποιοι φαντασιώνονται ότι έχει η Κύπρος τη δυνατότητα να γίνει Ισραήλ.
Υπάρχουν ακόμη κι οι εντελώς “κούκου” που γράφουν στα κοινωνικά δίκτυα ότι μόνο με πόλεμο θα μπορέσουμε να ελευθερώσουμε την πατρίδα μας. Καλά αυτοί χρειάζονται επειγόντως ζουρλομανδύα, διότι δεν είναι απλά τρελοί. Τρελοί μπορεί να είμαστε όλοι μας σε κάποιο βαθμό. Αυτοί είναι τρελοί για δέσιμο. Ας περιοριστούν λοιπόν στον εθνικιστικό τους αυνανισμό, τραγουδώντας εμβατήρια τη στιγμή της εκσπερμάτωσης κι ας μην αποκαλύπτονται δημοσίως.
Ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι. Είναι πόνος, είναι καταστροφή, είναι θάνατος. Ούτε ο λαϊκισμός έχει θέση αυτή την κρίσιμη ώρα. Οι σαλτιμπάγκοι κι οι παλιάτσοι ας βγουν να κάνουν το σόου τους στο ψυχαγωγικό μέρος του τσίρκου. Όχι την ώρα που βγήκαν απ’ το κλουβί τους τα λιοντάρια. Καιρός να μαζέψουμε επιτέλους όση σοβαρότητα μας απέμεινε, σε μια στιγμή που η πατρίδα μας, δηλαδή εμείς και τα παιδιά μας, βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Αυτή τη στιγμή απαιτείται λογική, σύνεση κι υπευθυνότητα, για λεπτούς πολιτικούς χειρισμούς. Για να μην τα χάσουμε όλα στο τέλος: και τον φυσικό μας πλούτο και την ίδια την πατρίδα μας και την τελευταία μας ελπίδα σε τούτο τον τόπο.
Πολύ καλά τα λές Κωνστανίνε, σε αυτό τον τόπο μας έφαγε ο ψευτοπαλλικαρισμός μας και η ψευτομαγκιά μας και όχι μόνο τώρα αλλά διαχρονικά.
Τ