Από τη στιγμή που οι γιατροί της συμβουλευτικής επιτροπής για τη διαχείριση της COVID-19 δήλωσαν χθες αιφνιδιασμένοι με την απόφαση της κυβέρνησης για το άνοιγμα των σχολείων, θα πει ότι η απόφαση, εκτός από πολιτική, ήταν βεβιασμένη αν όχι πρόχειρη. Ως εκ τούτου κέρδισαν επιχειρήματα όσοι αντιτίθενται.

Δεν είμαι ειδικός για να πω αν είναι ασφαλές το άνοιγμα, πάντως μεγαλύτερες χώρες και με περισσότερους νεκρούς, τα άνοιξαν, αν αυτό λέει κάτι. Από την άλλη όμως λες, άξιζε τον κόπο για 13 μέρες; Δηλαδή τι θα προλάβουν να κάνουν σε 13 μέρες και πόσο σημαντικό ήταν να εκτεθούν τα παιδιά στον οποιοδήποτε τυχόν κίνδυνο, για ένα τόσο μικρό διάστημα, πλην των τελειοφοίτων που ευλόγως πρέπει να δώσουν εξετάσεις;

Ακούω γύρω και τις επικρίσεις ότι το επέβαλε λέει η Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων (ΟΕΒ) για να μην κάθονται εργαζόμενοι γονείς στο σπίτι προσέχοντας τα παιδιά… Αυτό πάλι, αν με ρωτάτε, μου ακούγεται σαν “κουβέντες της απάνω Τζερκατζής”. Ναι υπάρχει επιστολή της ΟΕΒ ότι πρέπει αμέσως να ανοίξουν τα σχολεία αλλά δε νομίζω ότι εξυπηρετεί σε κάτι την ΟΕΒ η εκ περιτροπής φοίτηση των παιδιών. Αν ένας γονιός μένει στο σπίτι για να προσέχει το παιδί, θα πηγαίνει μέρα παρά μέρα δουλειά; Αν έχει δυο παιδιά και πάνε εναλλάξ στο σχολείο, δε θα κάθεται πάλι σπίτι να προσέχει το ένα παιδί; Και ένα μήνα μετά που θα κλείσουν τα σχολεία για το καλοκαίρι τι θα γίνει;

Βλέπετε πώς μια άστοχη απόφαση σηκώνει τόσες αντιπαραγωγικές συζητήσεις, που αναρωτιέσαι τελικά με ποια λογική έπρεπε να γίνει τώρα όλο αυτό…