Δε συζητούμε ποιος είναι ο επιδρομέας, ο πειρατής, ο προκλητικός. Είναι η Τουρκία κι ο ασύδοτος μέχρι ψυχοπάθειας πρόεδρός της, ο Ερντογάν. Αυτός που έστησε το σημερινό πανηγύρι στην Αμμόχωστο. Όμως για να παρακολουθούμε σήμερα την πρόκληση αμήχανοι κι ανήμποροι να αντιδράσουμε αποτελεσματικά, έχει τεράστια ευθύνη η δική μας ηγεσία. Όχι μόνο η σημερινή, αλλά διαχρονικά από την εισβολή και μετά για να μην πω από τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας.
Θέλω να θυμίσω ξανά πως η μεγάλη ευκαιρία για επιστροφή του Βαρωσιού στους νόμιμους κατοίκους της, έστω και υπό την ευθύνη των Ηνωμένων Εθνών, χάθηκε το 1978. Τότε η Τουρκία και η αμερικανική κυβέρνηση ήταν σε δύσκολη θέση, διότι το αμερικανικό Κογκρέσο είχε απαγορεύσει την πώληση όπλων στην Τουρκία. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έψαχνε τρόπο να αλλάξει αυτή η απόφαση, γιατί η Τουρκία ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς εταίρους στο ΝΑΤΟ. Προτάθηκε τότε ένα σχέδιο λύσης του Κυπριακού, από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τον Καναδά. Σε μια χειρονομία καλής θέλησης η Τουρκία έπρεπε να δώσει την Αμμόχωστο στα Ηνωμένα Έθνη για να διευθετήσουν την επανεγκατάσταση των νόμιμων κατοίκων της περίκλειστης πόλης, τέσσερα χρόνια μετά την εισβολή.
Η πολιτική μας ηγεσία, με εξαίρεση τον ΔΗΣΥ του Κληρίδη, απέρριψαν το σχέδιο και την πρόταση για την Αμμόχωστο. Είχε προηγηθεί σύσκεψη στη Λεμεσό, στο ξενοδοχείο «Αστήρ», στην Ανεξαρτησίας, του τότε πρόεδρου Σπύρου Κυπριανού με οικονομικούς παράγοντες. Λέγεται ότι στη σύσκεψη του είπαν: «Μα πρόεδρε, τώρα που καταφέραμε να σταθούμε λίγο στα πόδια μας, θα ανοίξεις το Βαρώσι να μας καταστρέψεις»; Δεν ξέρω πόσο μέτρησε η γνώμη των επιχειρηματιών, αλλά η απάντησή μας ήταν αρνητική. Στον κόσμο είπαν ένα εύκολο απλοϊκό επιχείρημα που έπιασε τόπο, ότι δηλαδή δε θέλαμε σχέδιο λύσης που σκέφτηκαν οι καταστροφείς μας, οι Αγγλοαμερικάνοι. Είναι σημαντικό να ξέρετε όμως ότι δεν ήταν προϋπόθεση να λυθεί τότε το Κυπριακό, για να επιστραφεί η Αμμόχωστος. Ήταν χειρονομία που έπρεπε να κάνει η Τουρκία, ανεξάρτητα αν θα φτάναμε σε λύση ή όχι.
Μέχρι σήμερα εκείνοι που συμφώνησαν με το ΟΧΙ ή εκείνοι που κουβαλάνε μέχρι σήμερα τα ίδια μυαλά, συνεχίζουν να μας λένε το ίδιο παραμύθι, ότι η Τουρκία είπε ΟΧΙ, οπότε δεν υπήρχε θέμα επιστροφής της Αμμοχώστου. Όχι δεν είναι έτσι. Η Τουρκία είπε ΟΧΙ, όταν το είπαμε εμείς. Όταν την απαλλάξαμε δηλαδή από την πίεση των Αμερικανών να δώσει το Βαρώσι. Διότι λίγο μετά το δικό μας ΟΧΙ, οι ΗΠΑ άρχισαν ξανά να στέλνουν στρατιωτική βοήθεια στην Τουρκία. Η Τουρκία λοιπόν είπε το ΟΧΙ, για να βρίσκεται πάνω στο τραπέζι για την ΕΠΟΜΕΝΗ φορά που θα της ζητούσαν να κάνει το ίδιο. Την επόμενη φορά που δεν θα είχε καμία πίεση να το κάνει, που δε θα έπρεπε να δώσει την Αμμόχωστο ως αντάλλαγμα για κάτι άλλο. Αυτή είναι η αλήθεια αλλά εκείνοι που έχτισαν για δεκαετίες τώρα την πολιτική τους ρητορική πάνω στο ψέμα και στην απάτη, δεν κόβουν ποτέ αυτό το κακό σύστημα.
Όλες τις επόμενες φορές που τέθηκε το θέμα της Αμμοχώστου, ως προτεραιότητα για λύση του Κυπριακού, η Τουρκία ήταν πάντα απρόθυμη να κάνει αυτή την κίνηση. Ήθελε ανταλλάγματα που δύσκολα θα μπορούσαμε να δεχτούμε, όπως π.χ. τη λεγόμενη «άρση του οικονομικού εμπάργκο των Τουρκοκυπρίων» δηλαδή το άνοιγμα του λιμανιού της Αμμοχώστου και πιο πρόσφατα την αναγνώριση του αεροδρομίου της Τύμπου. Στην άρνησή της αυτή έβρισκε πάντα «συμμάχους», εδώ στη δική μας πλευρά, εκείνους που πέταξαν το 1978 τη μεγάλη ευκαιρία. Πριν ακόμη συζητηθεί το οτιδήποτε, μιλούσαν για «Αμμοχωστοποίηση» του Κυπριακού, ήθελαν τάχα συνολική λύση και στο τέλος την απέρριπταν πάντα κι αυτήν, επικαλούμενοι πατριωτικούς λόγους.
Αν όμως είσαι πραγματικός πατριώτης, την ώρα που λες ΟΧΙ πρέπει να έχεις κάτι άλλο στο νου σου για να ελευθερώσεις την πατρίδα σου από τον κατακτητή. Δεν λες ΟΧΙ για να τον αφήνεις εκεί, να εδραιώνει την κατοχή και να τουρκοποιεί την πατρίδα σου. Έτσι βολευτήκαμε με τα χρόνια, λέγοντας συνθήματα, βρίζοντας τους Τούρκους και τραγουδώντας συγκινητικά τραγούδια για την Αμμόχωστο και όλη την κατεχόμενη γη μας. Εσχάτως φτάσαμε στο σημείο να ακούμε τους «πατριώτες» να μας λένε πως ό,τι έγινε το 1974 έγινε και τώρα πρέπει να υπερασπιστούμε το κομμάτι που μας έμεινε! Τέτοια θέση μόνο στη χώρα των Φοινίκων θα μπορούσε να θεωρηθεί πατριωτισμός. Οπωσδήποτε όχι σε μυαλά ελληνικά, διότι εκείνο που μας διδάσκει η ιστορία μας είναι ότι οι Έλληνες πάντα προάσπιζαν την πατρίδα τους και δεν έλεγαν ποτέ «άσε τους να πάρουν ένα κομμάτι και θα υπερασπιστούμε εμείς το υπόλοιπο που θα μας μείνει».
Αλλά αφού αυτός ήταν ο στόχος του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, που λειτουργεί ως βαθύ κράτος από το 1960 μέχρι σήμερα. Να διαχωριστούν οι Ελληνοκύπριοι από τους Τουρκοκύπριους για να διατηρηθεί πάση θυσία το μαφιόζικο σύστημα διαμοιρασμού της εξουσίας και του δημοσίου χρήματος που στήθηκε από τότε και λειτουργεί μέχρι σήμερα αυθαίρετα και μπροστά στα μάτια μας.
Ιδιαίτερα μετά το ΟΧΙ στην Αμμόχωστο, το 1978, ξέρετε τι έγινε. Ξεκίνησε η ασύδοτη κομματοκρατία να νέμεται τα πάντα. Το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο. Κανονικό πλιάτσικο, χωρίς τσίπα. Τα ζήσαμε, τα ζούμε κάθε μέρα. Βουλιάζουμε συνεχώς προς τα κάτω και πάτος δεν υπάρχει. Η τυχόν επισημοποίηση της διχοτόμησης, με δύο ανεξάρτητες χώρες πάνω στο νησί, θα είναι και το τέλος του ελληνισμού στην Κύπρο σε βάθος χρόνου. Διότι την τουρκική χώρα στο βορρά η Τουρκία θα επιδιώξει να την κάνει πληθυσμιακά μεγαλύτερη και οικονομικά ισχυρότερη από τη δική μας, ώστε στο τέλος η Κύπρος να είναι γίνει ένα κατ’ εξοχήν τουρκικό νησί κι εμείς τα τσιράκια τους.
Αν ανοίξει τώρα το Βαρώσι, με βάση τα σχέδια που κάνουν, μιλώντας για «Λας Βέγκας» της Μεσογείου, αυτό που φοβόταν το δικό μας διεφθαρμένο κατεστημένο, θα το πάθει. Γιατί το οικονομικό πλήγμα θα είναι τεράστιο. Δεν ήθελαν να το ανοίξουμε εμείς το Βαρώσι, με τα οικονομικά οφέλη να έρχονται στην Κυπριακή Δημοκρατία. Να δούμε πώς θα τους φανεί τώρα που θα το ανοίξει ο Τούρκος και θα επωφελείται οικονομικά αυτός.
Λυπάμαι πολύ γι’ αυτή την εθνική και ηθική κατάντια αλλά δεν είναι ποτέ αργά να καθαρίσουμε αυτό τον βόθρο. Δεν είναι ποτέ αργά να αφυπνιστούμε και να δούμε πώς θα σώσουμε την πατρίδα μας, όχι μόνο από τον Τούρκο εισβολέα, αλλά κι από τους δικούς μας ανάλγητους «εμπόρους» πατρίδας. Αν δεν το κάνουμε τώρα, πολύ φοβάμαι πως δε θα έχουμε πατρίδα να παραδώσουμε στα παιδιά μας.