Όταν οι Άγγλοι στρατιώτες περικύκλωσαν το κρησφύγετό του, ο Γρηγόρης ήξερε ότι έπρεπε να πεθάνει. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μια βαθιά επίγνωση της αποστολής που γεννήθηκαν για να υπηρετήσουν. Η Κύπρος χρειαζόταν αληθινούς ήρωες. Η ελευθερία ήθελε όραμα και το χρέος μνήμη. «Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία» είχε πει κάποτε ο ποιητής. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου είχε και τα δύο.  

Τρία χρόνια ύστερα από τη θυσία του, η Κύπρος ήταν για πρώτη φορά, έπειτα από αιώνες σκλαβιάς, μια ελεύθερη πατρίδα. Μπορεί το όνειρο της Ένωσης να μην είχε πραγματωθεί, όμως είχαμε μπροστά μας το όραμα. Κρίμα που η πολιτική ηγεσία αποδείχτηκε κατώτερη της ιστορίας και με πράξεις ανώριμες έδωσε στην Τουρκία τις αφορμές που έψαχνε για να ακρωτηριάσει το σώμα της Κύπρου.

Πενήντα επτά χρόνια μετά, οφείλουμε να θυμηθούμε το χρέος απέναντι στο Γρηγόρη και όλους όσοι πρόσφεραν στην πατρίδα ότι πιο πολύτιμο είχαν: την ίδια τη ζωή τους. Πενήντα επτά χρόνια μετά, οφείλουμε να συνέλθουμε από το λήθαργο, να θυμηθούμε επιτέλους ότι η μισή Κύπρος βρίσκεται στα χέρια της Τουρκίας, ότι στον Πενταδάκτυλο απάνω είναι χαραγμένο ένα σύμβολο ντροπής, ότι έχουμε χρέος να δώσουμε ξανά ελπίδα και όραμα στον τόπο μας, σ’ εμάς και στις γενιές που έρχονται.

Μέσα από μια έντιμη, δίκαιη και λειτουργική συμφωνία ιστορικού συμβιβασμού με την Τ/κ κοινότητα. Διότι μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ελευθερώσουμε την πατρίδα μας.  Να ελευθερώσουμε και τη Λύση, την κωμόπολη που γέννησε αυτό τον μεγάλο ήρωα, στη μνήμη του οποίου σκύβουμε σήμερα ευλαβικά το κεφάλι.