Το οργανωμένο έγκλημα κάνει πάρτι με φυσεκλίκια οποιαδήποτε ώρα της ημέρας.
Η μηχανογράφηση και γενικότερα η ψηφιακή ανάπτυξη του κράτους παραπαίει: Σέρβερ πνίγονται στο νερό, γιατί τους έβαλαν κάτω από σωλήνες, συστήματα ουσιώδους σημασίας, όπως π.χ. το i-justice και τώρα το e-justice, καταρρέουν, η κυβερνοασφάλεια βρίσκεται στο έλεος των χάκερ, οι οποίοι σταματούν τη λειτουργία της χώρας όποτε θέλουν, το e-wallet της Κυπριακής Δημοκρατίας έμεινε στα λόγια εδώ και 2 χρόνια.
Δημόσια έργα ξεκινούν και δεν ξέρεις πότε και με πόσο έξτρα κόστος θα τελειώσουν.
Δεν είμαστε η χειρότερη χώρα του κόσμου που βαδίζει όπως τον κάβουρα, έχει και χειρότερες. Επίσης κάποια πράγματα που γίνονται εδώ και βάζεις το σταυρό σου, γίνονται και στις καλύτερες οικογένειες, που λέει ο λόγος. Όμως γενικά μας κυβερνά η μετριότητα. Λίγες καλές μονάδες κάνουν ό,τι μπορούν, πολλές φορές κάτω από συνθήκες διωγμού από την πλειοψηφία των ανασφαλών και των κομπλεξικών, που θέλουν να τους μειώσουν ή και να τους εξαφανίσουν, διότι οι ίδιοι δεν ξέρουν να βγάλουν τα μάτια τους.
Η Κύπρος μέχρι το 1878 ήταν ένα τουρκικό τσιφλίκι. Την έκαναν κράτος οι Εγγλέζοι, που της έφτιαξαν δημόσια υπηρεσία, δικαιοσύνη, δρόμους, δημόσια έργα κι έβαλαν έλα λαό που κυκλοφορούσε με τις μούλες στο χάρτη του πολιτισμένου κόσμου. Από το 1960 που τους διώξαμε για να σταθούμε στα δικά μας πόδια και να πορευτούμε «ελεύθεροι», κάποιοι που ανέλαβαν να μας κυβερνήσουν αποφάσισαν ότι ο εαυτός τους και το σινάφι τους, οι κουμπάροι, οι κολλητοί, οι ημέτεροι και βεβαίως η πούγκα όλων αυτών ήταν πάνω από την Κύπρο. Κι άρχισαν να ξηλώνουν το κράτος υποκαθιστώντας τις νενομισμένες διαδικασίες με πράξεις αυθαιρεσίας και κατάχρησης εξουσίας.
Από τότε έχουμε ένα κράτος παρωδία και ό,τι πετυχαίνουμε το πετυχαίνουμε διότι ευτυχώς υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που επιμένουν κόντρα στο ρέμα και τα δίνουν όλα για να πάει καλύτερα αυτός ο τόπος. Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί οι λίγοι, γιατί αλλιώς θα μας είχε πάρει όλους το ρέμα της κυβερνώσας μετριότητας.
Όπως έγραψα και πιο πάνω, το φαινόμενο είναι διαχρονικό, από το 1960 μέχρι σήμερα. Κι είναι αυτό «το παλιό που αντιστέκεται», όπως είπε ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης τις προάλλες, όταν έκανε τον ανασχηματισμό. Αυτό όμως «το παλιό που αντιστέκεται» είναι ακόμη εδώ και όσα συνέβησαν τους τελευταίους 11 μήνες, που μας κυβερνά ο νέος Πρόεδρος, πέρα από τα λόγια-λόγια-λόγια και τα θα-θα-θα, καμία άλλη ένδειξη δεν υπάρχει ότι το παλιό θα φύγει για να πάρει τη θέση του κάτι καλύτερο.
Συνεχίζουμε λοιπόν όπως το παλιό τραγουδάκι του Μιχάλη Βιολάρη, σαν “βάρκα χωρίς πανιά σε θάλασσα πλατιά”…