Το 1955, και μόλις ξεκίνησε ο απελευθερωτικός αγώνας της Κύπρου, ο (κατόπιν νομπελίστας) ποιητής Γιώργος Σεφέρης, όντας και διπλωμάτης, έγραψε το υπέροχο ποίημα «Ελένη», στους στίχους του οποίου βρίσκεται μια συγκλονιστική προφητεία για τη μετέπειτα ιστορική πορεία αυτού του νησιού:
«…αν είναι αλήθεια πως οι ανθρώποι δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών·
αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το ’χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.»
Από το 1955 που ξεκίνησε ο απελευθερωτικός αγώνας με δεδηλωμένο στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, τα ακραία εθνικιστικά στοιχεία της τουρκοκυπριακής κοινότητας, με ενθάρρυνση φυσικά της Άγκυρας, έθεσαν επιτακτικά το θέμα δημιουργίας δύο κρατών στην Κύπρο, κάτι που ονομάστηκε Διχοτόμηση (στα Ελληνικά) ή Taksim (στα Τουρκικά).
Παρά τις βαρύγδουπες διακηρύξεις της ελληνοκυπριακής ηγεσίας έκτοτε μέχρι σήμερα, είναι προφανές ότι η λύση της διχοτόμησης ήταν τελικά επιλογή όχι μόνο της Τουρκίας και του Ραούφ Ντενκτάς, αλλά και του ελληνοκυπριακού κατεστημένου, που αποτελεί από το 1960 το βαθύ κράτος πίσω από την Κυπριακή Δημοκρατία. Είναι αυτοί που εδώ και 58 χρόνια τρώνε και πίνουν κατακλέβοντας τους σιωπηλούς αμνούς, που αποτελούν τους ιθαγενείς αυτής της Μπανανίας. Ήταν η λύση που θα καθησύχαζε σιωπηρά και τις «ανησυχίες» των εθνικιστών στην κάθε κοινότητα, που δεν μπορούν να διανοηθούν συνύπαρξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Απλώς στην ελληνοκυπριακή κοινότητα υπήρχε μια …τεχνική δυσκολία. Για να γίνει διχοτόμηση έπρεπε να ξεσπιτωθούν 160 χιλιάδες άνθρωποι. Ποιος θα τολμούσε να τους πει κάτι τέτοιο; Έπρεπε συνεπώς αυτό να γίνει βίαια. Έτσι δρομολογήθηκαν οι λεγόμενες «φασαρίες» ανάμεσα στις δυο κοινότητες, που «επέβαλαν» τον πρώτο μικρό γεωγραφικό διαχωρισμό του 1957, τον δεύτερο μεγαλύτερο του 1964 και τον οριστικό διαχωρισμό του 1974, μετά το προσχεδιασμένο για τη διχοτόμηση πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή που (συμφωνημένα) ακολούθησε.
Το βαθύτατα διεφθαρμένο, πορωμένο και ανάγλητο πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο δεν δίστασε να σύρει αυτό το λαό στην καταστροφή, τον πόνο, το θάνατο και την προσφυγιά για να νίψει έπειτα τα χείρας λέγοντας ρίχνοντας όλο το φταίξιμο στην Τουρκία και να αφήσει να περνάνε οι χρυσοφόρες (για τις τσέπες των εκλεκτών του μελών) δεκαετίες, χωρίς να κάνει κάτι το ουσιαστικό για την απελευθέρωση της Κύπρου, χωρίς να πείθει ποτέ και κανέναν στο εξωτερικό ότι πραγματικά ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Απλά πουλώντας στους σιωπηλούς αμνούς στο εσωτερικό το παραμύθι ότι διεξάγεται τάχα «μακροχρόνιος αγώνας».
Έτσι πέρασε μισός αιώνας, με τη μνήμη της χαμένης πατρίδας να ξεθωριάζει, με τον πόνο και τις αντιστάσεις να αμβλύνονται. Σε σημείο που άρχισαν κάποιοι ξεδιάντροποι να προβάλλουν απερίφραστα πλέον το όραμα του Ραούφ Ντενκτάς και της Τουρκίας σαν λύση καλύτερη από την επανένωση της Κύπρου, διότι έτσι δεν θα έχουμε λέει την Τουρκία μέσα στα πόδια μας. Το πώς θα μας ρουφήξει σαν χούβερ η Τουρκία με οικονομικούς και δημογραφικούς όρους λίγα χρόνια μετά που θα επισημοποιηθεί η διχοτόμηση, το έχω γράψει σε άλλα μου άρθρα. Αυτή ωστόσο την έσχατη προδοσία που ονομάζεται λύση δύο κρατών, το βολεμένο κατεστημένο (που συνεχίζει απτόητο να τρώει με χρυσές μασέλες) μάς την παρουσιάζει πλέον ξεδιάντροπα σαν την «καλύτερη υπό τις περιστάσεις λύση».
Οι σημερινές αιτιάσεις τους λοιπόν δεν είναι τίποτε άλλο παρά «ο παλιός δόλος των θεών» που έπιασαν οι άνθρωποι αυτοί και έρχονται ύστερα από τόσα χρόνια βαρύγδουπων πατριωτικών φανφάρων να μας πουν “οι μαντατοφόροι” πως όλα όσα περάσαμε στα χρόνια της φωτιάς, οι αγώνες, οι ηρωϊκές θυσίες, οι μαυροφορεμένες μάνες και σύζυγοι, τα ορφανά παιδιά, ο ξεριζωμός, «τόσος πόνος τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.»
Αυτή ήταν τελικά η Ελένη που μας έταζαν: η διχοτόμηση.
Διαβάστε ολόκληρο το ποίημα του Σεφέρη πατώντας ΕΔΩ.