ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΝ ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ

6:15 PM | |

Τα σπίτια τους ερείπια, οι ζωές τους ερείπια, τα όνειρά τους ερείπια. 

Συρία, μια χώρα απέραντο νεκροταφείο. Διαμελισμένο κορμί στον κρατήρα της διεθνούς ρεαλπολιτίκ, κάτω απ’ τα παγερά βλέμματα των πολιτών της παγκοσμιοποίησης με τη μεταλλαγμένη συνείδηση. Αν τα παιδιά στο Χαλέπι φωνάξουν όλα μαζί, την ίδια στιγμή “βοήθεια!” η φωνή τους θα φτάσει ως εδώ. Θα μας χαλάσει ίσως για μια στιγμή την ηρεμία κι ευθύς καταπίνοντας το ηρεμιστικό του αμέτοχου και συνεπώς ακριμάτιστου, θα κοιτάξουμε πώς θα περάσουμε καλύτερα τα Χριστούγεννα.

Πιο πέρα, στην Υεμένη, άλλος πόλεμος. Ξεχασμένος. Δεν παίζει πουθενά, ούτε σε ράδια ούτε σε τηλεοράσεις, ούτε καν στα YouTube της βαριεστημάρας μας. Ένα παιδί πεθαίνει εκεί κάθε δέκα λεπτά από την πείνα. Το χειρότερο λένε θανατικό στην ιστορία του ανθρώπου. Ποιος το ξέρει; Ποιος νοιάζεται; Αν τα καταδικασμένα εκεί σε θάνατο παιδιά φωνάξουν όλα μαζί “μάνα δεν θέλω να πεθάνω!”, θα καταπιεί τη φωνή τους η βουή της ιλιγγιώδους ηλεκτρονικής μας αναλγησίας.  

Ο πόλεμος… Αδηφάγο τέρας συνομήλικο της ιστορίας. Γεννημένος μέσα απ’ τη μήτρα του πιο απαίσιου ένστικτου.  Όχι, δε θα τελειώσει ποτέ η τρέλα κι αυτοκαταστροφή των ανθρώπων. 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *