Στις 22 Ιουλίου 1974, στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, δεκατρία στρατιωτικά μεταγωγικά αεροπλάνα, τύπου “Νοράτλας”, έφτασαν μυστικά και νωρίς τα ξημερώματα από την Κρήτη στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας, γεμάτα με Έλληνες καταδρομείς, έτοιμους να υπερασπίσουν την Κύπρο από την τουρκική θηριωδία.
Δικά μας πυρά έπληξαν τέσσερα από τα αεροπλάνα κι ένα από αυτά έπεσε κοντά στο ξωκλήσι της Παναγίας της Μακεδονίτισσας, στη Λευκωσία, δυο μίλια από το δίαυλο του αεροδρομίου. Σκοτώθηκαν συνολικά 33 καταδρομείς κι αεροπόροι, που ήταν στο συγκεκριμένο μεταγωγικό και σε ένα άλλο που χτυπήθηκε μεν αλλά κατάφερε να προσγειωθεί.
Μας είπαν πως επρόκειτο για τραγικό λάθος. Δεν ξέρω… Ελπίζω να ήταν όντως έτσι τα πράγματα, διότι οι πληροφορίες λένε πως οι κυπριακές αρχές είχαν ενημερωθεί έγκαιρα για την απόρρητη εκείνη επιχείρηση. Έχουμε ακούσει τόσα πολλά ψέματα, που κι οι αλήθειες δεν γίνονται εύκολα πια πιστευτές.
Όμως προσπαθήστε ταλαιπωρημένοι μου Έλληνες αυτού του τόπου, όπως προσπαθώ κι εγώ, να συνειδητοποιήσετε τι έγινε. Πρώτα μάζεψαν άρον άρον όσους νεκρούς καταδρομείς βρήκαν στους χώρους γύρω και τους έθαψαν στο καινούριο τότε κοιμητήριο της Πάνω Λακατάμιας. Έπειτα έφεραν εκσκαφείς, μάζεψαν χώμα από τις γύρω περιοχές και έθαψαν ολόκληρο το αεροπλάνο, με όσους νεκρούς είχε ακόμη μέσα, φτιάχνοντας από πάνω του ένα μικρό τεχνητό ύψωμα.
Ας πούμε ότι, με πολλή δυσκολία, δέχομαι πως όλα έγιναν βεβιασμένα, επειδή βρισκόταν σε εξέλιξη η τουρκική εισβολή. Αλλά κάποια στιγμή η εισβολή σταμάτησε, ήρθε πίσω ο Μακάριος, άρχισε την κανονική λειτουργία του το κράτος κι όμως ούτε ένας χριστιανός δεν σκέφτηκε ότι, αυτό το αεροπλάνο, που είχε μέσα νεκρά παιδιά, στρατιώτες που έδωσαν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν την ελευθερία αυτού του τόπου, έπρεπε να ξεθαφτεί! Ότι έπρεπε να βγάλουν από μέσα τα νεκρά σώματά τους, να προσπαθήσουν από τα ατομικά τους αντικείμενα να τους αναγνωρίσουν, να ενημερώσουν τους χαροκαμένους γονιούς τους και να τους θάψουν κανονικά, με τις δέουσες τιμές.
Τους άφησαν μέσα στα παλιοσίδερα!
Ύστερα από χρόνια αποφάσισαν να χτίσουν από πάνω και τύμβο! Ούτε τότε σκέφτηκε κανείς ότι έπρεπε πρώτα να ξεθάψουν το αεροπλάνο.
Τώρα ξηλώνουν τον τύμβο, για να τους βρουν και να τους ταυτοποιήσουν. Σαράντα ένα ολόκληρα χρόνια μετά!
Έλεος!
Ελπίζω να καταλαβαίνετε γιατί μας χαράμισαν τόσες φορές, γιατί μας οδήγησαν σε αιματοχυσίες, σε συμφορές, σε οικονομική δυσπραγία, σε αλλεπάλληλες ήττες και καταστροφές. Επειδή ήταν τόσο μικροί, τόσο λίγοι, τόσο ανεύθυνοι εκείνοι που μας κυβέρνησαν κι όσοι παρακοιμώμενοι και παρατρεχάμενοί τους αποτελούσαν την ελίτ και το κατεστημένο αυτής της χώρας.
Εύχομαι στα παιδιά μου μια καλύτερη μοίρα στον τόπο μας, από αυτή που ζήσαμε εμείς. Αλλά τους υπόσχομαι ότι δεν θα μείνω μόνο στις ευχές. Θα κάνω κι ότι περνά από το χέρι μου γι’ αυτό Όλοι πρέπει να κάνουμε κάτι. Επιτέλους δεν μας αξίζει αυτή η μιζέρια. Μας αξίζει μια καλύτερη πατρίδα.