Μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες υπεύθυνοι και ανευθυνο-υπεύθυνοι σ’ αυτό τον τόπο εξέφραζαν έντονες επιφυλάξεις, για να μην πω αμφιβολίες, κατά πόσο η Τράπεζα Κύπρου θα μπορούσε να επιβιώσει, προσθέτοντας έτσι επιπλέον τρομερό άγχος στον κόσμο.
Σήμερα γίνεται ολόκληρος πόλεμος για το ποιος θα ελέγχει το 18% της Τράπεζας, που προέρχεται από την λεγόμενη «κακή» Λαϊκή, δηλαδή τα περιουσιακά στοιχεία της Τράπεζας τα οποία διαχειρίζεται η ειδική διαχειρίστρια που διόρισε η Κεντρική Τράπεζα, Άντρη Αντωνιάδου.
Ο ΔΗΣΥ θέτει θέμα έκτακτης σύγκλησης της βουλής με σκοπό το νομοθετικό σώμα να παρέμβει ώστε το 18% να μην ελέγχεται από την διαχειρίστρια, διότι λέει δεν μπορεί η Κεντρική Τράπεζα, που είναι η εποπτική αρχή του τραπεζικού συστήματος, να μετέχει ενεργά στη διοίκηση μιας τράπεζας. Παρόλα αυτά, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, τα υπόλοιπα κόμματα δεν φαίνονται πρόθυμα να συνεδριάσουν κατακαλόκαιρα γι’ αυτό το θέμα και μάλιστα το ΑΚΕΛ εκφράζει την αντίθεσή του.
Αυτό που ο κοινός νους αντιλαμβάνεται είναι ότι πλέον οι ενδιαφερόμενοι έχουν πεισθεί ότι η Τράπεζα Κύπρου έχει «ψωμί» γιαυτό και προσπαθούν να διασφαλίσουν σημαντικό λόγο στον έλεγχό της.
Η δική μου άποψη είναι ότι η Βουλή (δηλαδή τα κόμματα) δεν πρέπει και πάλι να ανακατευτούν, αλλά να αφεθεί η Κεντρική Τράπεζα να βρει τη λύση σ’ αυτό το θέμα, δίνοντας λόγο στους πραγματικούς ιδιοκτήτες του 18% και μόνο αν εξακολουθήσουν να υφίστανται βάσιμες και πλήρως αιτιολογημένες, από το νόμο και την ηθική, ενστάσεις να παρέμβει η βουλή. Διαφορετικά θα είναι σαν να θέλουν πάλι τα κόμματα να χώσουν τη μύτη τους εκεί που υπάρχει φαΐ, επαναφέροντας τους φόβους ότι η διαπλοκή και η διαφθορά δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ σ’ αυτό τον τόπο.
Πάντως θα πρέπει να σας θυμίσω αυτό: Όταν η βουλή έσπευδε να εγκρίνει τα μνημονιακά νομοσχέδια μέσα τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα που έθεσε το δεύτερο Eurogroup για την Κύπρο, θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τον Άντρο Κυπριανού να θέτει την έντονα την ένσταση του ΑΚΕΛ για τις … υπερεξουσίες που δίδονταν τον Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας. Πέντε μήνες μετά, ο Αβέρωφ Νεοφύτου θέλει να αλλάξει τους νόμους εκείνους, χρησιμοποιώντας τα ίδια εκείνα επιχειρήματα του Άντρου, που ο ίδιος (ο Αβέρωφ) απέρριψε τότε. Αλλά όπως ο Αβέρωφ έκανε στροφή 180 μοιρών το ίδιο έκανε κι ο Άντρος, ο οποίος όχι μόνο δεν ενοχλείται από τις … υπερεξουσίες του κεντρικού τραπεζίτη (τον οποίο διόρισε ο Δ. Χριστόφιας) αλλά καταγγέλλει την συμπολίτευση ότι θέλει να παρέμβει στο έργο του διοικητή…
Πώς λοιπόν να μην σκεφτεί ο μέσος πολίτης, βλέποντας αυτές τις αντιφατικές συμπεριφορές, ότι τα κόμματα ενεργούν διαρκώς έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους … άλλα πράγματα κι όχι αυτό καθαυτό το συμφέρον του τόπου;