Αναμφίβολα η συμφωνία μεταξύ Κύπρου και Βρετανίας. που επιτρέπει επιτέλους στους κατοίκους των Βάσεων να αξιοποιήσουν εμπορικά την γη τους, δηλαδή το 80% (200 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα) του εδάφους των βάσεων, αποτελεί αναμφίβολα την πιο θετική από το 1960 μέχρι σήμερα εξέλιξη στο ζήτημα των Βρετανικών Βάσεων.

Απορρίπτω τις θεωρίες συνομωσίας που κάποιοι έσπευσαν αμέσως να διατυπώσουν, περί κινδύνου μελλοντικής μετατροπής των Βάσεων σε Γιβραλτάρ. Θυμίζω ότι έτσι κι αλλιώς στο σχέδιο Ανάν υπήρχε πρόνοια για επιστροφή του μεγαλύτερου μέρους των εδαφών (100 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα) στο κυπριακό κράτος.

Απορρίπτω γενικά αυτό το φοβικό κλίμα που κάνει τον κόσμο να τρομάζει με την τη σκιά του, που σκοτωνει την αυτοπεποίθησή του ότι μπορεί να βγει από τη σημερινή άθλια κατάσταση – που μέχρι πρόσφατα ήταν μια ΑΠΑΤΗΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΥΜΑΡΕΙΑΣ που γκρεμίστηκε ξαφνικά.

Θα έρθουν λέει ξένοι, θα αγοράσουν τη γη μας στις βάσεις και μετά αυτοί οι ξένοι θα κάνουν δημοψήφισμα και θα μετατρέψουν τις βάσεις σε ένα άλλο Γιβραλτάρ! “Αν παντρευτώ τζαι κάμω γιον τζαι φκάλω τον Βασίλην…”

Σήμερα κερδίσαμε κάτι που όλοι οι Κύπριοι και περισσότερο οι αδικημένοι κάτοικοι των Βάσεων, διεκδικούσαμε για 54 ολόκληρα χρόνια. Αύριο θα πάμε κάνουμε το επόμενο βήμα και θα κερδίσουμε κάτι παραπάνω. Γιατί πρέπει πάντα να μένουμε σ’ αυτά που νομίζουμε ότι έχουμε (και που δεν τα έχουμε στην πραγματικότητα) φοβούμενοι να προχωρήσουμε μπροστά; Τι είδους μιζέρια και ηττοπάθεια είναι αυτή;

Εν πάση περιπτώσει και επειδή αυτοί που και πάλι εκφράζουν τους γνωστούς “φόβους κι ανησυχίες” (ακριβώς όπως και στο Κυπριακό) είναι οι ίδιοι που εκθειάζουν τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο ως τον μεγαλύτερο ηγέτη της Κύπρου μετά τον Μακάριο, θα ήθελα απλά να θυμίσω ότι:

Το καθεστώς που καθορίζει ότι οι Βρετανικές Βάσεις στην Κύπρο είναι “κυρίαρχες” το αποδεχτήκαμε ΔΥΟ φορές επίσημα και με την ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ. Η πρώτη φορά ήταν στις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου το 1959, τις οποίες υπέγραψε ο Μακάριος και η δεύτερη ήταν το 2004, μαζί με την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σ’ αυτή τη συμφωνία (που είχε εγκρίνει προηγουμένως η Βουλή των Αντιπροσώπων)  έβαλε την υπογραφή του ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Θα ήθελα παρεμφερώς να υπενθυμίσω ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν επίσης ο πρόεδρος που υπέγραψε τη συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006, που καθορίζει λύση του Κυπριακού στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτκής Ομοσπονδίας.

Αναγκάζομαι να θυμίσω τα πιο πάνω, διότι αυτοί που εκθειάζουν τον αείμνηστο Τάσσο είναι οι ίδιοι που αμφισβητούν διαρκώς το καθεστώς των Βάσεων, αλλά δεν είπαν τίποτε το 2004 και βεβαίως απορρίπτουν τη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσονδίας αλλά και πάλι δεν διαμαρτυρήθηκαν το 2006.

Κάποτε ο Καραμανλής είχε πει για την Ελλάδα ότι “ζούμε σε ένα απέραντο φρενοκομείο”. Παρομοίως κι εμείς σήμερα στην Κύπρο…