“Ας αρχίσωμεν να σκεπτώμεθα ότι η μη λύσις δεν είναι κακό, διότι είναι προτιμότερη η μη λύσις από μία κακήν λύσιν” επανάλαβε χθες, για δεύτερη φορά μέσα σε 24 ώρες, ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β’, μιλώνας μάλιστα μπροστά στους προέδρους της Κύπρου και της Ελλάδας.
Ας αρχίσωμεν λοιπόν να σκεπτώμεθα…
Να χαρίσουμε στην Τουρκία την Κερύνεια, τη Λάπηθο, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου, τη Γιαλούσα, την Ακανθού, τον Απόστολο Ανδρέα κι όλη την Καρπασία, τη Λύση (ναι, το χωριό σου Γρηγόρη Αυξεντίου, σόρι), το Δίκωμο (ναι, τον τόπο όπου είναι το κρησφύγετό σου Κυριάκο Μάτση, σόρι), τη Λάπηθο του Πράξανδρου, τη Σαλαμίνα του Τεύκρου, όλη την κατεχόμενη μας πατρίδα, που για δύομισι χιλιάδες χρόνια οι Έλληνες πρόγονοί μας πότιζαν με τον ιδρώτα και το αίμα τους και σόρι ήρωες που δώσατε τη ζωή σας για την ελευθερία ολόκληρου του νησιού μας και όχι του μισού.
Να αφήσουμε 40 χιλιάδες πάνοπλους Τούρκους στρατιώτες να σημαδεύουν εμάς και τα παιδιά μας, για όλα τα χρόνια που θα ‘ρθουν, λίγα μέτρα πίσω από το οδόφραγμα της οδού Λήδρας.
Να επιτρέψουμε στην Τουρκία να εποικίζει ανεξέλεγκτα την πατρίδα μας, αλλάζοντας την ταυτότητα και το δημογραφικό της χάρτη από κατά βάση ελληνικό σε κατά βάση τουρκικό, απορροφώντας πλήρως τους Τουρκοκύπριους και μετατρέποντας σε μειοψηφία τους Ελληνοκύπριους…
Να επιτρέψουμε στο ψευδοκράτος να αναγνωριστεί σαν ανεξάρτητη χώρα ή έστω να αναβαθμιστεί σε οικονονική οντότητα αναγνωρισμένη από την διεθνή κοινότητα, ώστε να μπορεί πλέον ελεύθερα να μας ανταγωνίζεται με φθηνότερες τιμές σε όλους τους τομείς της οικονομίας, με τη στήριξη και τις επενδύσεις της τεράστιας τουρκικής αγοράς, μετατρέποντάς εμάς από αφέντες στον τόπο μας σε τσιράκια…
Ότι δεν είναι κακό που χάσαμε το μέτρο, την αξιοπρέπεια, την τσίπα μας. Δεν είναι κακό να μας λέει αυτές τις ανήκουστες κουβέντες, χωρίς ίχνος ντροπής, ο αρχιεπίσκοπος Νέας Ιουστινιανής και Πάσης Κύπρου και κάποιοι από κάτω να χειροκτοτούν τον “πατριωτικό” του λόγο.
Θα μου πείτε: “μα ο αρχιεπίσκοπος είπε ότι προτιμά τη μη λύση από μια κακή λύση”. Όχι, λυπάμαι! Η αλήθεια είναι άλλη: Ο αρχιεπίσκοπος και όσοι άλλοι κουβαλάνε την ίδια με αυτόν νοοτροπία, στην πραγματικότητα θεωρούν καλή λύση μόνο ένα καθαρά ελληνικό κράτος στην Κύπρο και τίποτα λιγότερο. Ό,τι και να λένε κατ’ επίφασιν, το συμπέρασμα της εν γένει πολιτικής τους εκεί κατατείνει. Αλλά ένα καθαρά ελληνικό κράτος μόνο με διχοτόμηση της Κύπρου μπορεί να υπάρξει κι αυτό το γνωρίζουν και οι ίδιοι. Ελληνικό κράτος στη μισή Κύπρο. Η άλλη μισή αναγκαστικά θα αφεθεί στην Τουρκία.
Το 1968 ο Μακάριος δήλωνε: “από μίαν κακήν λύσιν, προτιμώ την σημερινήν κατάστασιν” (Σημ.: την προσωρινή κατάσταση λειτουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς τους Τουρκοκύπριους, με βάση το “δίκαιο της ανάγκης”). Βλέπετε λοιπόν ότι ο όρος “κακή λύση” δεν είναι σημερινός. Χρονολογείται. Ο Μακάριος πολιτευόταν με την αυταπάτη ότι μπορούσε να καταστρατηγεί εσαεί τις συμφωνίες για την ανεξαρτησία της Κύπρου και την σύσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφαιρώντας όλες τις εξουσίες που ο ίδιος, με την υπογραφή του, έδωσε στους Τουρκοκύπριους. Αλλά το 1964, μετά την τουρκοκυπριακή ανταρσία, ο ΟΗΕ αναγνώρισε την (χωρίς τους Τουρκοκύπριους) κυβέρνηση Μακαρίου ως τη νόμιμη κυβέρνηση της Κύπρου, ουσιαστικά με τον όρο να φέρει κοντά τις δύο κοινότητες για λύση του Κυπριακού το συντομότερο δυνατόν (τότε, πριν από 53 χρόνια). Ο Μακάριος αγνόησε αυτή τη σύσταση και πίστεψε ότι μπορούσε είτε να μονιμοποιήσει το προσωρινό στάτους της Κυπριακής Δημοκρατίας καθιστώντας την ελληνικό κράτος, είτε ακόμη και σε κατοπινό στάδιο να προχωρήσει στην Ένωση. Σ’ αυτό το στόχο είχε μάλιστα και την πλήρη στήριξη ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, καθώς η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας (χωρίς τους Τουρκοκύπριους), διακήρυξε ομόφωνα το 1965 ότι σκοπός μας είναι η Ένωσις της Κύπρου μετά της Ελλάδος. Διακήρυξε με άλλα λόγια ότι σκοπός μας ήταν η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Για τον Μακάριο, η επιστροφή των Τουρκοκυπρίων στην Κυπριακή Δημοκρατία ήταν “κακή λύσις” και συνέχισε να είναι κακή, ακόμη και όταν τον Νοέμβριο του 1973, οι διαπραγματευτές Γλαύκος Κληρίδης και Ραούφ Ντενκτάς, συμφώνησαν ότι οι Τουρκοκύπριοι θα επέστρεφαν στην Κυπριακή Δημοκρατία, αποδεχόμενοι τα 12 από τα 13 σημεία που ήθελε να αλλάξει ο Μακάριος στο Σύνταγμα. Προφανώς κι αυτή η συμφωνία ήταν για τον Μακάριο μια “κακή λύσις”, γιαυτό και την επόμενη μέρα, μιλώντας στην Γιαλούσα, διακήρυξε ότι ο εθνικός μας στόχος παραμένει η Ένωσις της Κύπρου με μετά της Ελλάδος.
Η πλάνη του Μακαρίου και όλων όσοι ασπάζονταν τις ίδιες απόψεις, ότι το προσωρινό στάτους κβο ήταν καλύτερο από μία “κακήν λύσιν”, συνετρίβη άδοξα μόλις 8 μήνες αργότερα, όταν η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, έπειτα από το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και της ΕΟΚΑ Β’. Δυστυχώς όμως τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα. Κάποιοι συνεχίζουν ακόμη να θεωρούν ότι η προσωρινή κατάσταση αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας, με το μισό της Σύνταγμα ανενεργό για 53 τόσα χρόνια, είναι μια χαρά, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα κι ” ας αρχίσωμεν να σκεπτώμεθα ότι η μη λύσις δεν είναι κακό”. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως, αν αυτή η αποκοτιά επικρατήσει, η διχοτόμηση θα επισημοποιηθεί και σε μερικά χρόνια δεν θα κλαίμε μόνο τη μισή Κύπρο αλλά και πολύ περισσότερα που θα έχουμε χάσει οριστικά και αμετάκλητα.
Η κριτική μου για την πολιτική που υποστηρίζουν σήμερα ο αρχιεπίσκοπος και οι του “ενδιάμεσου χώρου” ή για την πολιτική που ακολούθησε παλαιότερα ο Μακάριος, ουδόλως αφαιρεί ή απαλύνει τις ευθύνες της Τουρκίας και του τουρκοκυπριακού ντενκτασικού κατεστημένου για την δημιουργία του Κυπριακού ζητήματος και τη μη επίλησή του μέχρι σήμερα. Αντίθετα, έχω γράψει πολλές φορές ότι πρωτίστως η Τουρκία ήθελε και εξακολουθεί να θέλει τη διχοτόμηση της Κύπρου, ώστε να δημιουργήσει πάνω στο έδαφος αυτού του νησιού ένα δεύτερο κράτος, ισχυρότερο από την Κυπριακή Δημοκρατία σε βάθος χρόνου. Καραδοκούσε και περίμενε να της δώσουμε τις αφορμές και τα προσχήματα. Της τα δώσαμε.
Σήμερα, 43 χρόνια μετά την εισβολή, εκείνοι που διακήρυξαν ή στήριξαν την πολιτική απάτη του λεγόμενου “μακροχρόνιου αγώνα” λένε στο λαό, άλλοι ευθέως και άλλοι με τρόπο, ότι η μη λύση, δηλαδή η διχοτόμηση, “μπορεί να μην είναι κακό”…