Ένας απέραντος υγρός τάφος η Μεσόγειος. Ανθρώπων που φεύγουν με την ψυχή στο στόμα, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες στα σαπιοκάραβα απατεώνων, που τους υπόσχονται μια καλύτερη μοίρα. Διωγμένοι από πολέμους, ανέχεια, πείνα. Αθύρματα της ματαιοδοξίας, της απληστίας, της ανοησίας των ηγετών τους. Τρεισήμισι χιλιάδες πνίγηκαν πέρσι. Αυτή μόνο την εβδομάδα, πνίγηκαν πάνω από χίλιοι.

Από την άλλη, η “Ευρώπη των Λαών” χύνει κροκοδείλια δάκρυα, Στην πραγματικότητα φαίνεται να βλέπει αυτό το ασταμάτητο θανατικό σαν μια λύση… Σαν ένα φόβητρο που μπορεί να αναχαιτίσει την παράνομη μετανάστευση. Μέσα στην καλοπέραση, μας διαφεύγει ότι οι άνθρωποι αυτοί φεύγουν γιατί έχουν ανάγκη να ζήσουν, οι ίδιοι και τα μωρά τους, όχι μια καλύτερη ζωή, απλά να ζήσουν. Πράγμα που σημαίνει πώς ο κίνδυνος να πνιγούν μεσοπέλαγα δεν είναι τίποτε παραπάνω από αυτό που ζούσαν έτσι κι αλλιώς στο ρημαγμένο τους τόπο.