Οι Νικόλας Παπαδόπουλος και Γιώργος Λιλλήκας, με αφορμή την 10η επέτειο από το δημοψήφισμα του 2004, δεν … απέφυγαν τον πειρασμό να εκθειάσουν όχι μόνο την “ηρωϊκή αντίσταση” του Τάσσου Παπαδόπουλου στο Σχέδιο Ανάν, αλλά και την “εξαιρετική διαχείριση του ΟΧΙ” στη διάρκεια της εκείνης της πενταετίας.
Ως εκ τούτου δεν μπόρεσα ούτε κι εγώ να αποφύγω τον πειρασμό να επισημάνω δύο σκληρές πραγματικότητες:
- Ότι το σχέδιο Ανάν είχε πεθάνει τον Μάρτιο του 2003, με τα Ηνωμένα Έθνη να καταλογίζουν ξεκάθαρα την ευθύνη στον Ραούφ Ντενκτάς, ενώ ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν εκείνος που με επίμονες και διαδοχικές ενέργειες κατάφερε να επαναφέρει το σχέδιο στο τραπέζι των συνομιλιών, τελος Φεβρουαρίου του 2004. Ενάμισι μόλις μήνα αργότερα, τον Απρίλιο, σήκωσε το βάρος της ευθύνης από τους ώμους των Τούρκων και το φόρτωσε στην ελληνική πλευρά. Άλλους δύο μήνες αργότερα, δηλαδή τον Ιούνιο του 2004, παραδέχθηκε με τον πιο επίσημο τρόπο, στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, ότι ο παράνομος κατακτητής, δηλαδή η Τουρκία, έπαιξε ΘΕΤΙΚΟ ΡΟΛΟ στις προσπάθειες για επίλυση του Κυπριακού!
Με άλλα λόγια η πολιτική που ακολούθησε ήταν τόσο ατυχής, που «ξελάσπωσε» την τουρκική πλευρά από τις ευθύνες της και τις φόρτωσε στο θύμα της εισβολής και της κατοχής, δηλαδή στην Κυπριακή Δημοκρατία και την ελληνοκυπριακή κοινότητα.
Το χρονικό της νεκρανάστασης και του επανενταφιασμού του σχεδίου το περιγράφω σε προηγούμενα άρθρα μου με τίτλο: «Σχέδιο Ανάν: Το σκότωσε ο Ντενκτάς και το νεκραναστήσαμε για να το σκοτώσουμε εμείς» και «Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων και το θανατηφόρο παιχνίδι της μετωπικής σύγκρουσης».
- Ότι η διαχείριση του συντριπτικού ΟΧΙ στα χρόνια μετά το δημοψήφισμα υπήρξε τόσο ατυχής, που οι Τούρκοι αποκόμισαν οφέλη που ονειρεύονταν για 40 ολόκληρα χρόνια (από το 1964)!
Στη συνέχεια του άρθρου καταγράφω τα πιο σημαντικά στοιχεία που τεκμηριώνουν αυτή μου τη θέση:
29 Απριλίου 2004 – Οι ΤΚ αποκτούν το δικαίωμα εμπορίου με δικές τους βούλες. Εγκρίνεται από τους Υπουργούς Εσωτερικών και Δικαιοσύνης των χωρών της ΕΕ ο Κανονισμός για το εμπόριο των Τουρκοκυπρίων μέσω της πράσινης γραμμής. Για πρώτη φορά από την Τ/κ ανταρσία του 1964 οι ΤΚ αποκτούν δικαίωμα να εμπορεύονται τα προϊόντα τους και μάλιστα από το ψευδοκράτος προς τις ελεύθερες περιοχές, με πιστοποιητικά του τουρκοκυπριακού εμπορικού και βιομηχανικού επιμελητηρίου.
5 Μαΐου 2005 – Ο Ταλάτ συναντάται με τον ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ. Μετά τη συνάντηση, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ανακοινώνει ότι πρέπει να βρεθούν τρόποι «να αρθεί η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων». Είναι η πρώτη φορά που ένας ανώτατος αξιωματούχος των ΗΠΑ συναντάται με ηγέτη των Τουρκοκυπρίων. Είναι η πρώτη φορά επίσης που οι Αμερικανοί μιλούν επίσημα για «απομόνωση των Τουρκοκυπρίων».
6 Ιουνίου 2004 – Η κατοχική δύναμη απαλλάσσεται από την ευθύνη του Κυπριακού! Ο πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος βάζει την υπογραφή του κάτω από το κείμενο συμπερασμάτων των αρχηγών κρατών της ΕΕ στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται και το εξής: «Το Ευρωπαϊκό Συµβούλιο χαιρετίζει τη θετική συµβολή της τουρκικής κυβέρνησης στις προσπάθειες του Γενικού Γραµµατέα των Ηνωµένων Εθνών για την επίτευξη συνολικής διευθέτησης του Κυπριακού». Ενάμισι μήνα μετά το ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων στο δημοψήφισμα ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας συμφωνεί ότι η Τουρκία έχει «θετική συμβολή» στην επίλυση του Κυπριακού. Είναι η πρώτη φορά που ένα διεθνές σώμα, αποτελούμενο από αρχηγούς κρατών θεωρεί ότι η κατοχική δύναμη στην Κύπρο, βοηθά με θετικό τρόπο στην επίλυση του Κυπριακού.
16 Δεκεμβρίου 2004 – Η Τουρκία παίρνει από την ΕΕ την πολυπόθητή της ημερομηνία έναρξης των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στο οποίο συμμετέχει και ο πρόεδρος Παπαδόπουλος αποφασίζει να δοθεί στην Τουρκία ημερομηνία έναρξης των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων, χωρίς κανένα όρο ή συσχετισμό με την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Η μόνη χώρα που ενίσταται είναι η …Αυστρία, η οποία διαφωνεί με την προοπτική μελλοντικής ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ ως πλήρες μέλος. Ο Κύπριος πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος δεν θέτει κανένα όρο ούτε φέρει ένσταση. Είναι η πρώτη μεγάλη νίκη της Τουρκίας στην προσπάθειά της για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
28 Οκτωβρίου 2005 – Ο Μεχμέτ Αλή Ταλάτ συναντάται στην Ουάσιγκτων με την ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις και τρεις ημέρες αργότερα δίνει διάλεξη στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.
Έτος 2005 – Η οικονομία του ψευδοκράτους αναπτύσσεται ραγδαία. Το κατά κεφαλήν εισόδημα των ΤΚ διπλασιάζεται σε σχέση με το 2002, καθώς από τα 4.5 χιλιάδες δολλάρια φτάνει τα 9 χιλιάδες. Σημαντικά έργα υποδομής ξεκινούν, όπως ο αγωγός μεταφοράς νερού από την Τουρκία (που ολοκληρώνεται φέτος) αυτοκινητόδρομοι και αμέτρητα έργα τουριστικής υποδομής κι ανάπτυξης. Το τουριστικό ρεύμα προς τα κατεχόμενα τριπλασιάζεται σε σχέση με το 2001 κι από τους 90 χιλιάδες φτάνει στους 270 χιλιάδες επισκέπτες.
Έτος 2006 – Μαζικές προσφυγές στο ΕΔΑΔ. Μετά την επιτυχία κάποιων προσφυγών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, από Ελληνοκύπριους εκτοπισμένους εναντίον της Τουρκίας για παράνομη στέρηση της περιουσίας τους, αρχίζει μια εκστρατεία από κύκλους φιλικούς προς την κυβέρνηση Παπαδόπουλου, με σκοπό να πεισθούν οι εκτοπισμένοι να καταχωρήσουν μαζικά προσφυγές. Έγκυροι νομικοί κύκλοι προειδοποιούν ότι κάτι τέτοιο θα μετατραπεί σε μπούμεραγκ για την εθνική μας υπόθεση. Η κυβέρνηση Παπαδόπουλου επισήμως σιωπά και δεν ενθαρρύνει αλλά ούτε και αποτρέπει τις προσφυγές. 3 χρόνια αργότερα, επί διακυβέρνησης Χριστόφια, το ΕΔΑΔ υπό το βάρος των μαζικών προσφυγών που υποβλήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, αποφασίζει να αναγνωρίσει την μέχρι τότε παράνομη Επιτροπή Αποζημιώσεων του ψευδοκράτους, στην οποία σήμερα προσφεύγουν μαζικά οι πρόσφυγες πουλώντας την κατεχόμενη γη τους.
24 Ιανουαρίου 2006 – Ο ΥΠΕΞ του Ηνωμένου Βασιλείου Τζακ Στρο συναντά τον Μεχμέτ Αλή Ταλάτ στο λεγόμενο «προεδρικό μέγαρο» του ψευδοκράτους. Ο πρόεδρος Παπαδόπουλος αρνείται να συναντήσει τον βρετανό Υπουργό…
8 Ιουλίου 2006 – Συμφωνία κορυφής επαναβεβαιώνει ότι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι η βάση της λύσης. Οι Τάσσος Παπαδόπουλος και Μεχμέτ Αλή Ταλάτ καταλήγουν στη Συμφωνία της 8ης Ιουλίου. Μια γενικόλογη και σύντομη συμφωνία, με την οποία ωστόσο ρητώς δεσμεύονται και οι δύο πλευρές για λύση στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Ακολουθεί η επίσης συμφωνημένη επιστολή του εκπροσώπου των Ηνωμένων Εθνών Ιμπραχίμ Καμπάρι, στην οποία καθορίζεται το ρόλο των τεχνικών επιτροπών που θα συζητούσαν το Κυπριακό, με βάση το τι συμφωνήθηκε στις 8 Ιουλίου. Σε εκείνη την επιστολή ο Καμπάρι αναφέρεται σε «νέα βάση λύσης», φράση που μέχρι σήμερα ορισμένοι πολιτικοί κύκλοι, ανάμεσά τους και ο κ. Γιώργος Λιλλήκας, ερμηνεύουν ως άρση της βάσης της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Υποστηρίζουν δηλαδή αυτοί οι κύκλοι ότι υπογράφηκε μια συμφωνία που ρητώς επαναβεβαιώνει τη Διζωνική Ομοσπονδία αλλά τα Ηνωμένα Έθνη, που διαμεσολάβησαν για να υπογραφεί η συμφωνία, έστειλαν αμέσως μετά μια επιστολή με την οποία αναίρεσαν αυτό που συμφωνήθηκε…
Με την παιδαριώδη αυτή ερμηνεία, που ουσιαστικά αντικατοπτρίζει και το τραγικά χαμηλό επίπεδο της πολιτικής μας κουλτούρας σ’ αυτό τον τόπο, καταλήγω επισημαίνοντας ότι η αποτυχημένη διαχείριση του “ΟΧΙ” δεν εξυπηρέτησε τον κορυφαίο εθνικό μας στόχο, δηλαδή την απελευθέρωση της Κύπρου από τον Τούρκο κατακτητή, αλλά μόνο τη διαιώνιση του διχοτομικού status quo.
Η Τουρκία και η τουρκοκυπριακή κοινότητα διευκολύνθηκαν στους άμεσους τότε στόχους τους, ώστε να περιοριστούν και οι απαιτήσεις τους τη συγκεκριμένη περίοδο:
Η Τουρκία πήρε χωρίς καμία ένσταση από εμάς το εισιτήριο για τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, χωρίς να της τεθεί κανένας όρος για επίλυση του Κυπριακού ή έστω για αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο.
Οι Τ/κ επωφελήθηκαν όχι μόνο από τον Κανονισμό της ΕΕ για το εμπόριο μέσω της Πράσινης Γραμμής αλλά κι από τη θετική γι’ αυτούς αντιμετώπιση της οποίας έτυχαν από Ευρώπη και Αμερική, καθώς επίσης κι από μέρους της ίδιας της κυβέρνησης Παπαδόπουλου.
Αν ο αντικειμενικός κριτής παραμερίσει τις εντυπώσεις που μονίμως κι εντελώς αυθαίρετα κι αόριστα προβάλλει σαν “τεκμήρια” η σύγχρονη πολιτική μυθολογία αυτής της χώρας κι αν αποτιμήσει τα πραγματικά αποτελέσματα της προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου, θα διαπιστώσει ότι στη διάρκεια εκείνης της πενταετίας οι Τούρκοι πήραν από εμάς κι από τους ξένους δώρα που λαχταρούσαν για 40 ολόκληρα χρόνια πριν…
