Η εταιρία K.V. Mediterranean Tours Limited προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εναντίον της Τουρκίας, ότι την εμποδίζει να εκμεταλλευτεί την περιουσία της στην Αμμόχωστο. Ο δικηγόρος της εταιρίας, Αχιλλέας Δημητριάδης, καταγγέλλει την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ότι κατέθεσε ανεπαρκείς και ατεκμηρίωτες παρατηρήσεις ενώπιον του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, με κίνδυνο να χαθεί η υπόθεση των Βαρωσιωτών και να υπερισχύσει η θέση του μουσουλμανικού συμβουλίου Εβκάφ, ότι η Αμμόχωστος ανήκει σ’ αυτό κι όχι στους νόμιμους, προ του 1974, κατοίκους της.
Από την πλευρά της η νομική υπηρεσία (Γενική Εισαγγελία) κατηγορεί τον κ. Δημητριάδη ότι κατέθεσε την αγωγή χωρίς να συνεννοηθεί πρώτα με την κυβέρνηση κι ότι, οι παρατηρήσεις που η ίδια υπέβαλε στο ΕΔΑΔ, υπήρξαν προϊόν μελέτης και εισηγήσεων διεθνούς κύρους νομικών.
Είναι παρακινδυνευμένο για κάποιον (όπως εμένα), που βλέπει τα πράγματα απ’ έξω και δεν έχει επαρκή πληροφόρηση ή νομικές γνώσεις, να κρίνει ποια από τις δύο πλευρές έχει δίκιο. Οφείλω όμως να σημειώσω τα εξής:
Ο Αχιλλέας Δημητριάδης ήταν ο δικηγόρος που κέρδισε το 1989 ενώπιον του ΕΔΑΔ την πρώτη μεγάλη δίκη εναντίον της Τουρκίας, την προσφυγή της Τιτίνας Λοϊζίδου, η οποία έδωσε στην Κυπριακή Δημοκρατία και στους εκτοπισμένους ένα τεράστιο νομικό όπλο.
Ο Αχιλλέας Δημητριάδης ήταν επίσης ο δικηγόρος που καλούσε απεγνωσμένα τον κόσμο να μην προσφεύγει μαζικά στο ΕΔΑΔ εναντίον της Τουρκίας, επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου, όταν άλλοι γνωστοί δικηγόροι τους προέτρεπαν να κάνουν εκείνη την ανοησία, πιστεύοντας ότι το Κυπριακό θα λυνόταν στο δικαστήριο (ενώ η κυβέρνηση Παπαδόπουλου σιωπούσε). Δυστυχώς τότε ο κ. Δημητριάδης δεν εισακούστηκε και το αποτέλεσμα ήταν οικτρό: το ΕΔΑΔ αναγνώρισε την Επιτροπή Αποζημιώσεων της Τουρκίας και του ψευδοκράτους και έστειλε τους εκτοπισμένους να αποταθούν σε αυτήν. Έκτοτε πολλοί εκτοπισμένοι έχουν πουλήσει τις περιουσίες τους στην Τουρκία.
Σήμερα ο κ. Δημητριάδης λέει ότι εδώ και καιρό η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας άλλαξε τη στάση της στο θέμα των προσφυγών. Δεν το παλεύει, λέει, το θέμα, είναι λες και δεν ενδιαφέρεται. Εκφράζει μάλιστα την αγωνία του ότι οι νόμιμοι (εκτοπισμένοι) κάτοικοι της Αμμοχώστου κινδυνεύουν να χάσουν τα δικαιώματά τους πάνω στις περιουσίες τους και να τα κερδίσει το Εβκάφ.
Δεν θέλω να πάρω κατηγορηματικά θέση εναντίον της νομικής υπηρεσίας και της κυβέρνησης, θέλω να αφήσω μια ελπίδα να αιωρείται ότι ξέρουν τι κάνουν, ότι δε θα μας πουλήσουν για άλλη μια φορά, για χάρη αλλότριων συμφερόντων αντί του εθνικού συμφέροντος, αλλά οφείλω να δηλώσω ότι εδώ και χρόνια έχω χάσει ολοκληρωτικά την εμπιστοσύνη μου στο σύστημα, στο κατεστημένο που μας κυβερνά, όπως έχω χάσει και την ελπίδα μου ότι μπορεί να περιμένουμε από αυτούς σωτηρία.
Είναι λοιπόν ο πειρασμός μεγάλος να ανατρέξω και πάλι στην παγιωμένη μου πεποίθηση ότι το κατεστημένο που μας κυβερνά διαχρονικά, σαν βαθύ κράτος πίσω από κάθε κυβέρνηση, από το 1960 μέχρι σήμερα, δεν ενδιαφέρεται για την Κύπρο αλλά για την πάρτι του. Δεν ενδιαφέρεται για τον απλό κόσμο, εμάς δηλαδή τους Κύπριους πολίτες, αλλά για την τσέπη του. Έχω επίσης διατυπώσει σε πολλά άρθρα μου την ακλόνητη πεποίθησή μου ότι το ελληνοκυπριακό κατεστημένο θέλει τη διχοτόμηση της Κύπρου, για να συνεχίσει απρόσκοπτα να νέμεται την εξουσία και το δημόσιο χρήμα, χωρίς να έχει άλλους μέσα στα πόδια του. Οι Τουρκοκύπριοι ας κάνουν παιχνίδι μόνο στο δικό τους κομμάτι.
Κρύβοντας τη διχοτόμηση πάντοτε πίσω από ένα πατριωτικό προπέτασμα καπνού, υποστηρίζοντας τάχα πριν την εισβολή την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και μετά την εισβολή μια λύση τάχα καλύτερη και πιο δίκαιη από την (ρατσιστική, όπως την αποκαλούν) Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, το κατεστημένο αφήνει το χρόνο να περνά μέχρι να επουλώσει πλήρως τις πληγές του ξεριζωμού και του γεωγραφικού διαχωρισμού και να επιφέρει κατά τρόπο φυσικό και χωρίς διαμαρτυρίες τη διχοτόμηση της Κύπρου, την οποία επιδιώκει εξάλλου (για τους ίδιους αντίστοιχους λόγους) και το τουρκοκυπριακό κατεστημένο όπως φυσικά και η Τουρκία, η οποία με τον τρόπο αυτό θα μετατρέψει σταδιακά την Κύπρο, με δημογραφικούς και οικονομικούς όρους, σε τουρκικό νησί.
Μπαίνω σε μεγάλο πειρασμό να μεταφράσω την καταγγελία του Αχιλλέα Δημητριάδη, περί αδιαφορίας της κυβέρνησης, σαν συνειδητή απόφαση του κατεστημένου ότι έφτασε πλέον η ώρα να προχωρήσουμε αποφασιστικά και αταλάντευτα προς τη λύση των δύο κρατών (τη διχοτόμηση) και μάλιστα, επειδή δεν τολμούν να διαπραγματευθούν τη διχοτόμηση, δε θα διεκδικήσουν καν εδαφικές αναπροσαρμογές κι έτσι θα κρατήσουν οι Τούρκοι όλα όσα πήραν το 1974, ακόμη και τις περιοχές που θα παίρναμε υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση, δηλαδή την Καρπασία, τη Μόρφου και το Βαρώσι. Θα μοιραστεί επίσης στη μέση και η ΑΟΖ, εξ’ ου και η Τουρκία κάνει παιχνίδι με τα πλοία της μέσα στα οικόπεδα που τελικά θα της παραχωρήσουμε.
Το τι θα γίνει με την Αμμόχωστο, αγαπημένοι μου Βαρωσιώτες, νομίζω το αντιλαμβάνεστε. Εσείς θα χάσετε τα δικαιώματα ιδιοκτησίας τα οποία θα περάσουν στο Εβκάφ. Στη συνέχεια, όταν θα ανοίξουν το Βαρώσι οι Τούρκοι, τα δικά μας σαΐνια θα σπεύσουν να κάνουν μαζί τους συνεταιριλίκια και μπίζνες, ενώ εσείς, που είστε στην απέξω, διότι δεν ανήκετε στην εκλεκτή ελίτ του κατεστημένου, θα μείνετε με θκυο σιείλη καμένα, που λέμε.
Κάποτε, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδούσε για την Κύπρο ότι «δεν είναι οικόπεδο που το καταπατούνε…». Μα όχι, έκανε τελικά ο τραγουδοποιός μεγάλο λάθος. Είναι ακριβώς αυτό το πράγμα η Κύπρος: ένα οικόπεδο που το καταπατούνε εδώ και 60 χρόνια οι κλίκες της μαφίας, που το κυβερνά σαν βαθύ κράτος, φτιάχνοντας καριέρες και περιουσίες πάνω στην πλάτη μας.
Μόνη ελπίδα να σωθούμε είναι να βρούμε τον τρόπο να τους σαρώσουμε όλους με το φαράσι της αγανάκτησής μας και να τους πετάξουμε οριστικά και αλύπητα στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Δυστυχώς όμως, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχουμε αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις, αφού αυτοί δεν αφήνουν κανέναν άλλον να ξεμυτίσει στα πολιτικά πράγματα, αν δεν τον έχουν μυήσει πρώτα στους κανόνες του παιχνιδιού.