“Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βεζύρης που απέκτησε τόση δύναμη ώστε κατάφερε τελικά να γίνει σουλτάνος μέγας και τρανός εκεί στην ανατολή, όπου βρισκόταν η χώρα του…” Κάπως έτσι θα ξεκινούσε η Χαλιμά το παραμύθι του “σουλτάνου” Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που πήραν τα μυαλά του αέρα, όταν συνειδητοποίησε ότι κατάφερε τα ακατόρθωτα: να γίνει ένας ισχυρός πρωθυπουργός, έπειτα από δεκαετίες πολιτικής αστάθειας στην Τουρκία, να αποδυναμώσει τους πανίσχυρους, συστημικούς κεμαλιστές πολιτικούς, να ξηλώσει το βαθύ κράτος του στρατιωτικού κατεστημένου και να καταλάβει τελικά τη θέση του προέδρου ένα βήμα πριν από την μετατροπή του πολιτεύματος της χώρας σε προεδρική δημοκρατία, με το θεσμό του προέδρου να αποκτά ευρείες εξουσίες.
Κάπου εκεί ο Ερντογάν πίστεψε πως έγινε παντοδύναμος θεία χάριτι. Αυτό συμβαίνει συνήθως, όταν ένας ηγέτης δεν διαθέτει το κερί του ομηρικού Οδυσσέα για να κλείσει τα αυτιά του στις σειρήνες της εξουσίας που τις λένε έπαρση, ματαιοδοξία κι αυταπάτη. Έχοντας κυριολεκτικά ξεφύγει, παραβίασε τη θύρα ασφαλείας της σύνεσης και μπήκε σαν διαρρήκτης στο ρετιρέ της αλαζονείας και της ύβρεως, στο μπαλκόνι του οποίου ένιωσε την υπερκόσμια αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να πετάξει.
Πίστεψε ότι, όπως τα κατάφερε στην Τουρκία, θα μπορούσε με την ίδια ευκολία να γίνει και ηγέτης του ισλαμικού κόσμου. Είναι γεγονός ότι του ήρθε καπάκι κι η “αραβική άνοιξη”, την οποία εξέλαβε προφανώς σαν συμπαντικό σημείο, σαν θείο κάλεσμα. Επιχείρησε λοιπόν να πουλήσει στους Άραβες τον ίδιο τσαμπουκά που εύκολα είχαν αγοράσει από αυτόν πριν οι Τούρκοι ψηφοφόροι. Σύντομα όμως έφαγε τα μούτρα του, με αλλεπάλληλες ήττες σε όλα τα επίπεδα κι άρχισε ευλόγως να υποψιάζεται πως ίσως δεν ήταν στραβός ο γυαλός αλλά μάλλον πως στραβά αρμένιζε ο ίδιος. Τότε, χωρίς κανένα δισταγμό, φόρτωσε την παταγώδη αποτυχία της τουρκικής στρατηγικής στον Νταβούτογλου, που ήταν αρχικά υπουργός εξωτερικών και στη συνέχεια πρωθυπουργός και τον έστειλε πακέτο στο πουθενά.
Αποφάσισε να το πάρει επάνω του, να αναδιπλωθεί διπλωματικά και άλλως πως και να διεκδικήσει ξανά τον ρόλο του περιφερειάρχη, δείχνοντας εμπράκτως τη δυσαρέσκειά τους προς τους Αμερικάνους, τον προστατευόμενό τους Ισραήλ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους οποίους προφανώς θεωρεί υπαίτιους για την κακοδαιμονία του. Άρχισε άμεσα να φλερτάρει τη Ρωσία, αφού πρώτα ζήτησε δουλικά συγνώμη για την κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους στη Συρία. Ο Πούτιν ανταποκρίθηκε στο φλερτ, ξέροντας ότι αυτό θα προκαλέσει εκνευρισμό κι ανησυχία στους δυτικούς αλλά και ότι θα επιβαρύνει ακόμη πιο πολύ τη θέση του κατά φαντασίαν σουλτάνου, ο οποίος στα μάτια των Δυτικών μοιάζει με ταύρο εν υαλοπωλείω, ιδιαίτερα μετά την θρασύτατη εισβολή του στο ΙΡΑΚ ενάντια στους συνεργαζόμενους με τους Αμερικάνους, Κούρδους.
Πιστεύοντας ότι έχει δέσει το γάϊδαρό του με τους Ρώσους, ο Ερντογάν εισέβαλε στη συνέχεια στο Αφρίν της Συρίας για να κυνηγήσει τους Κούρδους, ισχυριζόμενος μάλιστα ότι του έδωσε πράσινο φως ο Πούτιν. Αν είναι δυνατόν ο προστάτης του Άσαντ, Πούτιν, να έδωσε με ειλικρινείς προθέσεις πράσινο φως σε έναν ορκισμένο εχθρό του Άσαντ να εισβάλει στη χώρα του προστατευόμενού του. Την ίδια στιγμή μάλιστα που ο Άσαντ καταδικάζει την τουρκική εισβολή και στέλνει τον εκπαιδευμένο και εξοπλισμένο από τους Ρώσους στρατό του να την αναχαιτίσει. Πάντως ο Ρώσος ΥΠΕΞ, Σεργκέι Λαβρόφ, αμέσως μετά τον ισχυρισμό του Ερντογάν, δήλωσε ότι η Τουρκία έπρεπε να συνεννοηθεί πρώτα με την κυβέρνηση του Άσαντ και ότι κατανοεί παράλληλα τα δίκαια των Κούρδων.
Ο Ερντογάν παίζει εδώ και χρόνια με τη φωτιά κι ενόσω δεν καίγεται όλο και πιο πολύ αποθρασύνεται. Έχει παρεξηγήσει την έννοια του διπλωματικού τακτικισμού κι εκλαμβάνει τους ελιγμούς συμμάχων και εχθρών του σαν αδυναμία μπροστά στη δική του αποφασιστικότητα και ισχύ. Δεν αντιλαμβάνεται ή δεν θέλει να αντιληφθεί ότι, τόσο οι Δυτικοί όσο και οι Ρώσοι, τον θεωρούν αναξιόπιστο κι επικίνδυνο κι ότι στην πραγματικότητα του την έχουν στημένη. Εν ευθέτω χρόνω θα το ανακαλύψει “the hard way” που λένε οι Αμερικάνοι. Τότε όμως θα είναι ίσως πολύ αργά για τον ίδιο, αν όχι και για την Τουρκία.