Αγαπημένοι μου Βαρωσιώτες. Θυμώσατε πολύ με το άρθρο του Άντρου Παυλίδη και έχετε δίκιο. Μου φάνηκε κι εμένα εξωφρενικό να θεωρεί ότι έπρεπε να βάλετε εσείς, οι προδομένοι και άοπλοι, τα κορμιά σας ανάχωμα στα τουρκικά τανκς. Την Αμμόχωστο δεν την ξεπουλήσατε εσείς. Άλλοι ξεπουλησαν κι εσάς μαζί με την Αμμόχωστο, μαζί με τη μισή Κύπρο.
Το τι έγινε τον Ιούλη του 1974 δεν ήταν μια ανοησία, όπως κάποιοι επιμένουν να μας παρουσιάζουν μέχρι σήμερα το πραξικόπημα. Ήταν σκόπιμη ενέργεια που αποσκοπούσε στη λύση του Κυπριακού με διχοτόμηση του νησιού. Ναι, ήταν προδοσία.
Υπήρχε πλάνο, συμφωνημένο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, να γίνει στην Κύπρο διχοτόμηση, είτε με διπλή ένωση είτε με δύο ανεξάρτητα κράτη. Το Σχέδιο Άτσεσον, δέκα χρόνια πριν, ακριβώς αυτό προνοούσε, με λιγότερο τότε έδαφος για τους Τουρκοκύπριους. Η Ελλάδα του Γεώργιου Παπανδρέου το αποδέχτηκε λέγοντας πως “όταν σου δίνουν την πολυκατοικία και σου ζητούν το ρετιρέ, κάνεις τη συμφωνία και δεν την απορρίπτεις”. Το απέρριψε όμως ο Μακάριος.
Δέκα χρόνια μετά, η Χούντα αποφάσισε να επιβάλει τη λύση αυτή με πραξικόπημα, ώστε να ακολουθήσει η τουρκική εισβολή, να φύγουν διά της βίας οι Ελληνοκύπριοι από τον βορρά και να μετακινηθούν εκεί οι Τουρκοκύπριοι. Στη συνέχεια θα τα έριχναν πάνω στην Τουρκία, η Τουρκία θα επικαλείτο τη Συνθήκη Εγγυήσεως, η διεθνής κοινότητα ΔΕΝ θα καταδίκαζε την τουρκική εισβολή, όπως και δεν την καταδίκασε ΠΟΤΕ, ούτε κάλεσε ποτέ ξεκάθαρα την Τουρκία να αποσύρει τον στρατό της από το νησί (σε όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ ζητείται η αποχώρηση ΟΛΩΝ των ΞΕΝΩΝ στρατευμάτων, δηλαδή εξισώνουν την Τουρκία με την Ελλάδα).
Την πιο πάνω αλήθεια δε μας την είπαν ποτέ, διότι ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία. Σ’ αυτό όμως το σχέδιο ήταν μυημένοι πολλοί Έλληνες και Κύπριοι πολιτικοί και όχι μόνο χουντικοί. Αυτοί θεωρούσαν (και θεωρούν μέχρι σήμερα) ότι η καλύτερη λύση ήταν δύο χωριστές γεωγραφικές περιοχές και δύο χωριστές πολιτειακές οντότητες, ώστε να μην μπαίνουμε η μια κοινότητα στα πόδια της άλλης.
Στο σχέδιο είναι αλήθεια ότι δεν περιλαμβάνονταν τα Βαρώσια. Όμως κανείς από εμάς δεν το ήξερε αυτό. Έχοντας ήδη ξεκινήσει τρεις εβδομάδες πριν ο πρώτος γύρος της εισβολής και βλέποντας τη θηριωδία του τουρκικού στρατού από όπου περνούσε, ο μέσος Κύπριος πολίτης ήταν απολύτως λογικό να γυρέψει πώς να σώσει από αυτό το κακό τα παιδιά του και τον εαυτό του. Το να λέει σήμερα κανείς ότι κακώς έφυγαν τότε οι Βαρωσιώτες (την ώρα που φεύγαμε όλοι, ακόμη και οι Λευκωσιάτες προς τα βουνά) είναι τουλάχιστον ανόητο και εκατό τοις εκατό άδικο.
Καταλαβαίνω λοιπόν γιατί σας πνίγει το δίκιο. Αλλά, αγαπημένοι μου, ποιος είναι ο Άντρος ο Παυλίδης και τα βάλατε μαζί του και κάποιοι το βρίζετε με ανήκουστα λόγια μέσα στα κοινωνικά δίχτυα; Ένας απλός πολίτης είναι κι αυτός, που είπε μια μαλακία (με συγχωρείτε για την έκφραση). Εκείνοι που πραγματικά σας έκαναν κακό, είναι άλλοι.
Είναι εκείνοι που σχεδίασαν και υλοποίησαν τη διχοτόμηση και πιο πολύ από αυτούς οι Έλληνες και Ελληνοκύπριοι.
Είναι εκείνοι που ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ να πάρουν πίσω το Βαρώσι το 1978 όταν μας το έδωσαν οι Αμερικάνοι, ως “χειρονομία καλής θέλησης εκ μέρους της Τουρκίας”, για να ξεκινήσουν οι συνομιλίες. Βεβαίως πρέπει να πω ότι δεν τους ένοιαζε τους Αμερικάνους αν θα ξεκινούσαν συνομιλίες, αλλά γύρευαν ένα καλό λόγο για να ξαναστείλουν όπλα στην Τουρκία, αφού από την εισβολή και μετά το αμερικανικό κογκρέσο επέβαλε εμπάργκο πώλησης όπλων στην Τουρκία.
Ακριβώς επειδή η Τουρκία ήθελε τότε να επανέλθει η αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη, ήταν διατεθειμένη παρασκηνιακά να δώσει το Βαρώσι. Όμως την ξελάσπωσε ο Σπύρος Κυπριανού και το διεφθαρμένο ελληνοκυπριακό κατεστημένο. Είναι γνωστό ότι πήγαν τότε και είδαν τον πρόεδρο μια αντιπροσωπεία επιχειρηματιών από τη Λεμεσό και του είπαν “μα για όνομα του Θεού, πάνω που αρχίσαμε να στεκόμαστε στα πόδια μας, θα ανοίξεις το Βαρώσι, να μας καταστρέψεις;”. Έτσι αρνήθηκε ο Σπύρος να πάρει το Βαρώσι και η Άγκυρα κατάφερε να ξεκινήσει και πάλι η αμερικανική στρατιωτική βοήθεια χωρίς να δώσει πίσω τίποτα.
Τότε ήταν που χάθηκε η ευκαιρία για την Αμμόχωστο. Όταν θα πηγαίνατε πίσω στα σπίτια σας και θα κάνατε ένα απλό ξεσκόνισμα και σφουγγάρισμα. Τότε ήταν που χάθηκε η ευκαιρία να λυθεί το Κυπριακό, όταν δεν είχαν έρθει ακόμη Τούρκοι έποικοι στην Κύπρο και οι εκτοπισμένοι βρίσκονταν ακόμη μέσα στα αντίσκηνα. Αλλά το σχέδιο έλεγε άλλα. Το σχέδιο έλεγε προσωρινή διχοτόμηση (status quo) μέχρι να περάσουν τα χρόνια, οι πρόσφυγες να αποκατασταθούν, εκείνοι που έζησαν στο βορρά σιγά σιγά να πεθάνουν και τότε η διχοτόμηση να επισημοποιηθεί με συμφωνία. Γι’ αυτό έλεγε ο Ντενκτάς συχνά “τη λύση θα την βρουν οι επόμενες γενιές”. Μαζί του συμφωνούσαν κρυφά και οι αντίστοιχοι δικοί μας, εκείνοι που όποτε ξεκινούσε πρωτοβουλία για λύση, “συντρομάσσονταν” και κινούσαν γη και ουρανό για να την βουλιάξουν.
Αυτοί οι τελευταίοι δεν παραδέχονται ότι υπήρξε σχέδιο διχοτόμησης, δεν παραδέχονται ότι το 1978 ήταν η χρυσή ευκαιρία για επιστροφή του Βαρωσιού, ουσιαστικά ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ. Λένε τα δικά τους. Ότι η Τουρκία δεν το δεχότανε. Ανοησίες. Η Τουρκία θα το δεχότανε αναγκαστικά, αν το δεχόμασταν εμείς. Γι’ αυτό εξάλλου πήρε το Βαρώσι, για να το κρατά σαν διαπραγματευτικό χαρτί. Τη βγάλαμε όμως από τη δύσκολη θέση. Όπως και πολλές φορές αργότερα. Όσες φορές ζήτησαν οι μεγάλες δυνάμεις από την Τουρκία να κάνει υποχωρήσεις για να κερδίσει κάτι (π.χ. ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε.), εμείς τη βγάλαμε από τη δύσκολη θέση, διότι δεν θέλαμε τίποτα.
Αυτή είναι η αλήθεια και προκαταβολικά απαντώ σε όσους θα διαφωνήσουν μαζί μου, ότι έχω διαμορφώσει άποψη εδώ και χρόνια και δεν πρόκειται να με πείσουν με τις ψευδοπατριωτικές ρητορείες των απατεώνων που εκμεταλλεύτηκαν το πατριωτικό μας συναίσθημα για να μας οδηγήσουν με τα μάτια δεμένα στη διχοτόμηση.
Την πόλη σας λοιπόν αγαπημένοι μου Βαρωσιώτες, την πούλησαν άλλοι, 42 και 46 χρόνια πριν. Εκείνους έπρεπε να μέμφεστε και να καταριέστε και όχι τον γέρημο τον Παυλίδη, διότι έγραψε μια μαλακία σε ένα άρθρο.