Αν ετούτο μόνο μας άξιζε Αρχαίων πράξεων ευκλεών η στείρα επίκληση Χωρίς συνέπεια Χωρίς συνέχεια Περιστασιακοί να διαβούμε και φεύγοντας Μέσα στο τίποτα να βυθιστούμε.        

Το πρόσωπό της το χαράκωσε βαθιά ο χρόνος. Τα μάτια της κοιτάζουν μακριά σαν να κοιτάνε πέρα απ’ τις παραστάσεις των ανθρώπων. Σπάνια την έχω δει να χαμογελά από τότε… και τις σπάνιες εκείνες φορές ήταν το χαμόγελό της μισό, τσακισμένο, καθώς τ’ ανέβασε στα χείλη της από βαθύ πηγάδι θλίψης. Έλα, βγάλε μας μια φωτογραφία με την αδερφή μας, λέει ο πεθερός μου. Στέκονται όλοι γύρω της. Είναι αμήχανοι οι τέσσερις μα εκείνη… συνέχεια… Η ΘΕΩΡΑ

Πολλές φορές, κάτω από τον αδυσώπητο ετούτο ήλιο του κυπριώτικου καλοκαιριού, πατώντας τα γυμνά μου πόδια στην άμμο που καίει σ’ αυτές τις άλλες θάλασσες τα μεσημέρια, ο συνειρμός με ταξιδεύει πίσω στην Αηρκώτισσα της Λαπήθου, σε εκείνη την αμέριμνη γαλάζια θάλασσα των παιδικών μου χρόνων. Χρόνια και χρόνια μες στον ύπνο μου οδοιπορούσα, από το σπίτι μου μίλια μακρυά σε κείνο το μικρό ακρογιάλι, που δεν το πάτησα ποτέ… συνέχεια… Ιφιγένεια εν Κυρηνεία…

Φύγε πια από τις αρκούδες Έλα πάμε Φοινικούδες Που ‘χει όμορφες κορούδες Ξενικές και Σκαλιωτούδες Και ξανθές και μουζουρούδες Και λεπτές και παχουλούδες Και «προχώ» και χωρκατούδες Που περνάνε οι παππούδες Με κοιλιές όπως τους βούδες και λεφτά μες τις καρτούδες με τις σπορ λιμουζινούδες και τους παίζουν τις πουρούδες. Ήντα τσιανς οι κοπελλούδες Να γυρίσουν πας τους γιούδες Που φορούν τις παντοφλούδες Και περνούν με μοτορούδες; Προτιμούν με τις… συνέχεια… Οι Αρκούδες και οι Φοινικούδες…

Ο Αντρέας Γιωργαλλής μου ζήτησε στίχους για να γράψει ένα τραγούδι που να μιλά για ΠΡΟΕΔΡΙΑ αλλά να έχει μέσα και ελέφαντες. Ορίστε λοιπόν οι στίχοι μου: Η Ιρλανδία έφαν’ τες Τζι εμείς σαν τους ελέφαντες Εβλέπαμε το Γιούρο Ανάβοντας τον πούρο Αναίσθητοι τελείως. «Ο ρέφερι εν λλίος» Λαλεί ο κολλητός μου Τζαι συμφωνά τζι ο θκειος μου! Πίνοντας βίρα μπίρες Τσιλλώντας με καπίρες Τζαι κούννες κάσιου νατς, «Είσαι μανάριν!… συνέχεια… Γράψαμε κι εμείς ένα τραγούδι για την κυπριακή προεδρία…

Κάποτε πνίγηκα σ’ ετούτη την ακτή. Χιλιάδες χρόνια πέρασαν μα τη θυμάμαι ναι τη θυμάμαι πάντα σ’ αυτά τα χρώματα ξανθή αμμουδιά το μπλε βαθύ ένα τοπίο αλώβητο στη θερινή ραστώνη.   Κι αυτή τη θάλασσα αιώρα στον πολύχρωμο βυθό έτσι όπως λύνομαι δέσμη φωτός στη μεταξένια και λευκή σιγή της.   Ξέρω πως κάθεσαι ακόμα εκεί πάνω στα βράχια που σε πέτρωσαν τα χρόνια. Κι αν όλα γίνανε σαν μια αστραπή… συνέχεια… Ύστατο μετείκασμα

Πώς μου ήρθε κι έγραψα αυτό το ποίημα;Ήταν Χριστούγεννα κι έβρεχε πολύ εκείνο το βράδυ, καθώς οδηγούσα στην πόλη. Οι καθαριστήρες σάρωναν στο παρμπρίζ χιλιάδες αστραφτερές σταγόνες διαθλώμενου φωτός απ’ τον διάκοσμο της λεωφόρου. Άνθρωποι με συγκρουόμενες ομπρέλες παρήλαυναν σε γρήγορη κίνηση στο πεζοδρόμιο, ένας μεσήλικας με μια δέσμη μπαλόνια δεμένα στο δεξί του χέρι είχε φρηζάρει κάτω από ένα τυχαίο μπαλκόνι κοιτώντας τον ουρανό, δυο έφηβοι φιλιόνταν μέσα στη… συνέχεια… ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Τραγούδι τίτλων της σειράς: “Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΗΣΑ” – ΑΝΤ1 (Κύπρος) Στίχοι: Κωνσταντίνος Οδυσσέως Μουσικη: Χρίστος Κυριακούλης Ερμηνεύτρια: Κίκα Γεωργίου Έλα κι απόψε που σε θέλω Και σ’ αγαπώ τόσο πολύ. ‘Ακου τα λόγια που στέλνω Σαν πνοή μες στη νύχτα τη θολή. Ό,τι αγάπησα χρώμα Μελωδία, γλυκό κρασί Κι η αφή που τη νιώθω ακόμα Ό,τι αγάπησα είσαι εσύ. Η Ανάσα σου, τ’ άρωμά σου, Στο κορμί τα σημάδια σου, Η… συνέχεια… Ό,τι αγάπησα