Επεισόδιο από την πρώτη καθημερινή κωμική σειρά της κυπριακής τηλεόρασης, με τίτλο ΣΤΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ. Με δημιουργό – σεναριογράφο τον Κωνσταντίνο Οδυσσέως και πρώτο σκηνοθέτη το Δημήτρη Τοκαρή, η σειρά έκανε μεγάλη επιτυχία τα χρόνια 1998 – 2000, στο τηλεοπτικό κανάλι Sigma. Πρωταγωνιστές της σειράς ήταν οι Κώστας Δημητρίου, Ηράκλης Γιωργαλλής, Αντώνης Κατσαρής, Μόνικα Βασιλείου, Ανδρέας Μουσουλιώτης, Κώστας Καζάκας, Έλενα Χριστοφή, Έλενα Σάββα, Ζωή Κυπριανού και ο Σοφοκλής Κασκαούνιας. Στο… συνέχεια… ΣΤΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ: “Το Συνολάκι και το Μπαλέτο”

Κάποτε έπρεπε να ξαναπάω στην Κερύνεια, από το δρόμο που πηγαίναμε με τους γονιούς μου, όταν ήμουνα μικρός. Από το «πογύριν», που σε φέρνει στη βόρεια ακτογραμμή, πίσω από τον Πενταδάκτυλο, μπαίνοντας από την δυτική του άκρη, εκεί στη Μύρτου κατεβαίνοντας προς τα Πάναγρα. Ακολουθούσαμε εκείνη την ατέλειωτη, μέσα στην παιδική μου ανυπομονησία, διαδρομή καθώς ο άλλος δρόμος, ο σύντομος, περνούσε μέσα από τον τουρκοκυπριακό θύλακα  και μόνο σε συγκεκριμένες… συνέχεια… ΜΑΝΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ

Ανασύρουν φαντάσματα κλεισμένα στη σοφίτα της καχυποψίας μας. Δασείες, ψιλές, οξείες, βαρείες, περισπωμένες, διαλυτικά, εισαγωγικά, ομοιοματικά, κεφαλαία, πεζά, παύλες, κόμματα, άνω τέλειες, άνω και κάτω τελείες, τελείες. Τόνοι και πνεύματα, σημεία της στίξεως μεταμορφωμένα σε σημεία και τέρατα. Έτσι περάσαν άγονα σαράντα χρόνια. Με τους ταγούς, τους εκλεκτούς, τους λίγους τελοσπάντων κλειδοκράτορες να θησαυρίζουν μες στη δόξα τους ως ταξιάρχες φαντασμάτων της σοφίτας και τους πολλούς να ‘χουν αλλού το… συνέχεια… Τα κροταλίζοντα δαιμόνια της σοφίτας…

Στην άμμο με την ύλη σου, έτσι όπως δόθηκες με λέξεις άρρητες, πλήρεις αισθήσεις, στη μουσική σιωπή της πανσελήνου.   Πώς καθρεφτίζονταν πάνω στη θάλασσα σαν ένας δίαυλος φυγής στ’ άγνωστο σύμπαν, πώς στροβιλίζονταν σφές κι ανάσες κι ευωδιές σ’ άδυτα βάθη.   Κι ύστερα τίποτα. Βουβές σπηλιές, ξύλινος φλοίσβος.   Στην άμμο με την ύλη σου, εδώ που γύρισα χίλιες φορές στάλες ιδρώτα, χαρακιές σε ένα κορμί που λίκνιζες να ψηλαφίσω,… συνέχεια… Απουσία…

Χρόνια μετά… Μετράς τα κύματα στο σούρουπο του γκρίζου Μες στις πνοές των κοχυλιών Που ξέθαψαν χέρια βελούδινα Σε τούτης της κρυφής ακτής τις μυστικές εκστάσεις Κι έτσι καθώς οι στεναγμοί τσακίζονταν στα βάθη των σπηλαίων Και χύνονταν στη θάλασσα με τον ιδρώτα. Χέρια π’ ανάδευαν μες στο κενό πλήρεις αισθήσεις Συγκεχυμένα σχήματα στο γύρω χώρο Κι ήταν εδώ Πάνω στην άμμο που πατάς Πάνω στην άμμο π’ αγαπούσες Κι… συνέχεια… Χρόνια μετά…

Μεταξοτυπία του Σαράντη Καραβούζη Το σκαλισμένο δάκρυ σου Χρόνια στο βλέμμα της οδύνης Πρόσωπο κέρινο πάντα κοιτάς Μπρος στο παράθυρο τη δύση Πόσες φορές δεν το ψηλάφισα Με την αφή μου απούσα Τα στεγνωμένα χείλη σου δεν φίλησα Χωρίς να νιώσεις Ώρες κοιτώντας σε Πότε να κλαις και πότε πάλι να γελάς Μέσα στον ύπνο σου Σκηνές επάλληλες καθώς στροβίλιζε Χορός ανήλεος Γύρω σου ξεδιπλώνοντας Μύριες οθόνες. Με γύρευες στις… συνέχεια… Δάκρυ

  Να σου μαζέψω χρώματα, κι αποτυπώματα στις άκρες των δαχτύλων, απ’ τις αφές που θέλησες, γέλια, τραγούδια, προσευχές, κήπους απέραντους μ’ ολα τ’ αρώματα, μ’ όλους τους κόσμου τους καρπούς, γαλάζιες θάλασσες κι όλο το φως, άπλετο φως ποτέ να μη βρεθείς μες στο σκοτάδι. Πάντα σε τρόμαζε Και με πεθαίνει τούτη η έγνοια.   Δεν ξέρω τι απ’ όλα αυτά μαζί σου στο ταξίδι θα ‘παιρνες Μα το… συνέχεια… Ταξίδι…

Ήσουν εκεί Μέσα στο φως Πλέκοντας δέσμες χρώματα Κι ήταν λυμένα τα μαλλιά σου μες στο θάμπος. Χρόνια μέσα στις φλέβες μου πέτρα Το δάκρυ σου Με την αλμύρα της λευκής γραμμής Που χάραξαν στην όψη σου βροχές αγρύπνιας Νύχτες αναύγητες στα νοτισμένα μάτια σου Λόγια σταγόνες Στης σιωπής τις μακρινές νεφέλες. Έτσι όπως έφυγες Μ’ άδεια τα χέρια σου χωρίς αφές Στεγνά τα χείλια σου χωρίς συγνώμες Ήσουν εκεί… συνέχεια… Ήσουν εκεί…