(Για τους σκοπούς αυτού του άρθρου, «Κυπραίοι» δεν είμαστε όλοι οι Κύπριοι. Με τον όρο, αναφέρομαι σε εκείνο το κομμάτι της κυπριακής κοινωνίας, που περιγράφει στον βιβλίο του «Η κοινωνία των χώρκατων», ο αείμνηστος κοινωνιολόγος, καθητητής Καίσαρ Μαυράτσας.)

Κάνει ο Πούτιν εισβολή σε μια ανεξάρτητη χώρα, μέλος του ΟΗΕ, για να επιβάλει τη θέληση του ισχυρού με τη δύναμη των όπλων. Δολοφονεί άμαχο πληθυσμό, καταστρέφει υποδομές, καταπατεί ο διεθνές δίκαιο και βρίσκει θερμή υποστήριξη από τους Κυπραίους.

Πάμε να δούμε τι λένε οι Κυπραίοι οπαδοί του Πούτιν:

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ 1

«Είναι υποκρισία να καταδικάζετε τη Ρωσία για την εισβολή, όταν δεν καταδικάσατε άλλες εισβολές της Δύσης» λένε οι Κυπραίοι. Θυμήθηκαν όλες τις προηγούμενες εισβολές και επεμβάσεις (μόνο) της Δύσης, για να μην καταδικάσουν αυτήν που γίνεται σήμερα, μπροστά στα μάτια μας, στην Ουκρανία. Αλλά αυτό, αν δεν είναι υποκρισία τι άλλο είναι; Δουλικότητα προς τον Πούτιν; Όταν μάλιστα οι περισσότεροι από αυτούς θεωρούν ότι οι εισβολές της Σοβιετικής Ένωσης στην Ουγγαρία (1954), στην Τσεχοσλοβακία (1968), στο Αφγανιστάν (1979) καθώς και η κατάληψη της Κριμαίας από τον Πούτιν (2014) ήταν μια χαρά, διότι ήταν όλες αυτές ήταν … καλές εισβολές! Τις σημειώνω, διότι μόνο τις δυτικές εισβολές και επεμβάσεις αναφέρουν. Τις πιο πάνω δεν τις θεωρούν εισβολές. Ξεχωρίζουν τις καλές ρωσικές σφαίρες από τις κακές δυτικές, και τους νεκρούς σε καλούς, που δολοφονούνται από τα όπλα των δυτικών και κακούς, που δολοφονούνται από τα όπλα των Ρώσων. Μα αυτό, τι άλλο είναι αν δεν είναι υποκρισία;

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ 2

Οι Κυπραίοι κατηγορούν για υποκρισία τη διεθνή κοινότητα, διότι δεν επέβαλε κυρώσεις στην Τουρκία. Ξεκινούμε από το ότι μιλάμε για τους ίδιους Κυπραίους που υποστηρίζουν την εισβολή του Πούτιν, με σχεδόν τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποίησε και η Τουρκία για την Κύπρο. Ο Πούτιν λέει ότι κινδυνεύουν οι ρωσόφωνοι από την επιθετικότητα των Ουκρανών, η Τουρκία είπε ότι κινδύνευαν οι Τουρκοκύπριοι από την επιθετικότητα των Ελληνοκυπρίων. Οι Κυπραίοι δικαιολογούν τον Πούτιν, ότι η Ουκρανία πήγαινε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και ότι αυτό θα ήταν πρόβλημα εθνικής ασφάλειας και συμφέροντος της Ρωσίας και ξεχνούν ότι και η Τουρκία θέτει θέματα εθνικής ασφάλειας και συμφέροντος, στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Αυτοί λοιπόν που έχουν δικαιολογήσει πλήρως όλες τις σοβιετικές και ρωσικές εισβολές, κατηγορούν τη διεθνή κοινότητα για υποκρισία, λες και η δική τους στάση δεν λέγεται υποκρισία.

Αλλά πάμε να δούμε, σε σχέση με την Κύπρο, ποια είναι τα στοιχεία που οι «μη υποκριτές» ξεχνούν, σε σχέση με το Κυπριακό. Ξεχνούν ότι η τουρκική εισβολή, ουδέποτε χαρακτηρίστηκε ως εισβολή από τον ΟΗΕ, ούτε από τη Δύση αλλά ούτε και από την ΕΣΣΔ ή την Ρωσία, για ένα πολύ απλό λόγο: Διότι στις 15 Ιουλίου 1974 έγινε πραξικόπημα στον νόμιμο πρόεδρο της Κύπρου αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ο οποίος στη συνέχεια, στις 20 Ιουλίου 1974, κατάγγειλε, από το βήμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ΕΙΣΒΟΛΗ της ΕΛΛΑΔΑΣ στην Κύπρο, από την οποία κινδύνευαν και οι Τουρκοκύπριοι. Η διεθνής κοινότητα είχε λοιπόν μπροστά της επίσημη καταγγελία από τον νόμιμο πρόεδρο της Κύπρου για εισβολή της Ελλάδας, όταν η Τουρκία επικαλέστηκε τη Συνθήκη Εγγυήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας και εισέβαλε με το πρόσχημα ότι θα σώσει τους Τουρκοκύπριους (που κινδύνευαν, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Κύπρου). Χαρακτήρισε μάλιστα την εισβολή της «ειρηνευτική επιχείρηση», όπως χαρακτήρισε και ο Πούτιν τη δική του εισβολή. Έχουμε λοιπόν μια κεφαλαιώδους σημασίας διαφορά ανάμεσα στην περίπτωση της Κύπρου και την περίπτωση της Ουκρανίας (την οποία βεβαίως ΔΕΝ δικαιολογώ, απλώς την επισημαίνω).

Πάμε όμως παρακάτω. Δεν είχε κυρώσεις η Τουρκία; Είχε. Όχι για την εισβολή, που δεν την θεώρησε κανένας εισβολή, αλλά για την παραμονή στρατευμάτων της στην Κύπρο, μετά την «επιχείρηση». Το Κογκρέσο των ΗΠΑ απαγόρευσε στην αμερικανική κυβέρνηση να στέλνει στρατιωτική βοήθεια ή να πουλά όπλα στην Τουρκία για 4 χρόνια, από το 1974 μέχρι το 1978. Τα κόμματα που δεν σταματούν ποτέ να λένε ψέματα, αποκρύβουν τις σημαντικές αυτές πτυχές του Κυπριακού και μιλάνε για πρόβλημα εισβολής και κατοχής, όταν ποτέ επίσημα η διεθνής κοινότητα δεν υιοθέτησε τον όρο «εισβολή» αφού, επαναλαμβάνω, για τη διεθνή κοινότητα η Τουρκία απάντησε στην «ελληνική εισβολή».

Ωστόσο η διεθνής κοινότητα, εδώ και σχεδόν 60 χρόνια, διατηρεί (βλέπε πληρώνει) ειρηνευτική δύναμη στην Κύπρο (UNFICYP) ενώ ο Γ.Γ. είναι μονίμως επιφορτισμένος και με το καθήκον να προσφέρει τις καλές του υπηρεσίες για τη λύση του Κυπριακού. Έχουν μέχρι σήμερα γίνει 6 πρωτοβουλίες για λύση του Κυπριακού και οι Κυπραίοι τις απέρριψαν, απαιτώντας να τους λύσει το πρόβλημα η διεθνής κοινότητα, τη στιγμή που οι ίδιοι δικαιολογούν και υποστηρίζουν την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και όλες τις προηγούμενες εισβολές που έγιναν από την Μόσχα.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ;

Το ερώτημα αυτό μπορεί να το απαντήσει ο Θεός και η ψυχή τους. Ποιος είναι ο Πούτιν; Ξεκίνησε ως μυστικός πράκτορας της KGB, ήταν δηλαδή κρατικός υπάλληλος και προφανώς πιστό όργανο του κόμματος. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν είδε το κομμουνιστικό οικοδόμημα να καταρρέει, προσκολλήθηκε στον κύκλο του Μπορίς Γέλτσιν και κατάφερε να γίνει ο διάδοχός του, με τις ευλογίες του ιδίου. Κατάφερε (αλήθεια πώς, με τον μισθό του υπαλλήλου;) να γίνει δισεκατομμυριούχος και βεβαίως προστάτης της ολιγαρχίας που πήρε στα χέρια της όλο τον πλούτο της Ρωσίας, ρουφώντας το αίμα του ρωσικού λαού. Από το 2000 μέχρι σήμερα (για 22 χρόνια) παραμένει επικεφαλής του ρωσικού κράτους, έχοντας αλλάξει και το σύνταγμα της χώρας 2 φορές, για να μπορέσει να παραμείνει στην ηγεσία.

Το κόμμα του, «Ενιαία Ρωσία», θεωρείται κεντροδεξιό, ωστόσο στην πραγματικότητα ο Πούτιν κινείται στις παρυφές της ακροδεξιάς, με υπερσυντηρητικές έως εθνικιστικές πολιτικές, όπως π.χ. στα θέματα διαφορετικότητας, που η πολιτική του προωθεί την ομοφοβία, εξ ου και αποτελεί το ίνδαλμα σχεδόν όλων των ακροδεξιών στον πλανήτη. Στην Κύπρο και στην Ελλάδα, ο Πούτιν τυγχάνει της στήριξης, όχι μόνο της ακροδεξιάς αλλά και πολλών που θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς, οι οποίοι προφανώς είτε δεν κατάλαβαν πως η Ρωσία έπαψε να είναι κομμουνιστική, είτε τον υποστηρίζουν από αντιπάθεια προς τη Δύση.

Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, πέρα από την θεωρητική τοποθέτηση ότι «η Ρωσία ακολουθεί πολιτική αρχών στο Κυπριακό», η Μόσχα ουδέποτε χαρακτήρισε εισβολή την τουρκική επέμβαση στην Κύπρο το 1974, διατήρησε πάντα μια πολιτική περίπου ίσων αποστάσεων ανάμεσα στις δύο πλευρές, ο ίδιος ο Πούτιν, ο πρώην πρωθυπουργός Μεντβέντεφ και ο Λαβρόφ αναφέρθηκαν σε Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, ο Μεντβέντεφ, το 2013, σημείωσε ότι στο φυσικό αέριο της Κύπρου έχει διεκδικήσεις και η Τουρκία, ενώ αιωρείται πάντοτε η θεωρία από πολλούς ότι, για διάφορους λόγους, η Ρωσία ουδέποτε ήθελε λύση του Κυπριακού και αποκατάσταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Καθώς λοιπόν οι σφαίρες σκοτώνουν αθώο κόσμο στην Ουκρανία, οι Κυπραίοι υποστηρίζουν τον εισβολέα, την ίδια στιγμή απαιτούν από την διεθνή κοινότητα να καταδικάσει τον εισβολέα στην Κύπρο, κλείνουν τα μάτια στα εγκλήματα του Πούτιν και κατηγορούν ως υποκριτές εκείνους που είναι εναντίον της ρωσικής εισβολής, επειδή έκαναν και οι δυτικοί εισβολές άρα … (είναι εντάξει να κάνει και ο Πούτιν εισβολή; Δεν κατάλαβα τι εννοούν για να σας πω την αλήθεια), υιοθετούν και αναπαράγουν την προπαγάνδα του Πούτιν και κατηγορούν άλλους ότι είναι προπαγανδιστές, συμπεριφέρονται λες και ο Πούτιν είναι ο πατέρας τους, τον υποστηρίζουν με λύσσα και κατηγορούν όσους είναι εναντίον του πολέμου ότι είναι πιόνια της Δύσης…

Αυτά διαβάζουμε στα κοινωνικά δίκτυα και θέλουμε να πάμε κάπου μακριά, σε μια άλλη χώρα, σε άλλη Ήπειρο. Το ψάχνω για Νέα Ζηλανδία, για να είμαι ειλικρινής.