Το έργο το έχουμε δει πολλές φορές. Κάθε φορά που η διεθνής κοινότητα πιέζει για λύση του Κυπριακού, η Τουρκία προβαίνει σε προκλητικές ενέργειες. Διότι ξέρει πολύ καλά ότι στο τέλος θα τη βγάλει καθαρή και θα μείνουμε εμείς εκτεθειμένοι. Η τουρκική διπλωματία ξέρει από πριν τη δική μας αντίδραση. Οι γνωστές πολιτικές δυνάμεις του κυπριακού πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, που βολεύονται με τη μη λύση, θα αρπάξουν την ευκαιρία που (τεχνηέντως) θα τους δώσει η Τουρκία, για να αρχίσουν πάλι τους λεονταρισμούς και τα εύηχα πλην κενά ουσιαστικής πρότασης συνθήματα, θα δηλητηριάσουν την ελληνοκυπριακή κοινή γνώμη και θα δημιουργήσουν γενικά ένα κλίμα που θα μας εκθέσει στα μάτια της διεθνούς κοινότητας ότι εμείς είμαστε η πλευρά που δεν θέλει λύση. 

Η πρόκληση της παρουσίας του Ακκιντζί στην Κωνσταντινούπολη δεν ήρθε σε τυχαία χρονική στιγμή. Έγινε ακριβώς εκεί που όλοι περίμεναν γενναία κίνηση της Τουρκίας για λύση του Κυπριακού. Έγινε όμως και  μετά από τις βουλευτικές εκλογές στην Κυπριακή Δημοκρατία και την είσοδο στη βουλή 6 μικρών κομμάτων, που κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα, όποτε τρέχει διαδικασία για λύση. Την ίδια ώρα στα κατεχόμενα ο γιος του Ντενκτάς, παιδί κι αυτός του τουρκοκυπριακού πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, έβαλε περιορισμούς στις λειτουργίες των εκκλησιών μας στο ψευδοκράτος. Άλλη μία πρόκληση δηλαδή. Οι Τούρκοι πασάρουν στους δικούς μας κι οι δικοί μας τρέχουν με την μπάλα στα πόδια για να βάλουν γκολ στα δικά μας γκολποστ. 

Είναι χαρακτηριστικό πάντως το εξής: Εκείνοι που ψάχνουν συνεχώς αφορμές για διακοπή των συνομιλιών κι αναβολή της λύσης, έχουν και το εξής επιχείρημα: ότι τάχα η Τουρκία δεν θέλει διχοτόμηση, αλλά λύση, ώστε να ελέγχει ολόκληρη την Κύπρο. Λυπάμαι που θα το γράφω χωρίς περιστροφές, αλλά με αυτό το επιχείρημα προφανέστατα προσπαθούν να απενοχοποιήσουν την έννοια της διχοτόμησης στη συνείδηση του κόσμου και να περάσουν το μήνυμα ότι είναι καλύτερη η διχοτόμηση από τη λύση. Αν πραγματικά όμως θέλουν αυτό, ας γυρέψουν επιτέλους τα κότσια να το πουν στο λαό καθαρά κι όχι να του πουλάνε φούμαρα και κούφιες ψευδοπατριωτικές φανφάρες. 

Η πραγματικότητα είναι πως η  Τουρκία, από τη δεκαετία του 1950, θέλει τη διχοτόμηση της Κύπρου. Διότι ξέρει ότι μόνο με αυτό τον τρόπο θα παρακάμψει την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων, που είναι Έλληνες, καθώς και το σύνταγμα ενός νόμιμου κράτους, ώστε να επιτύχει την τουρκοποίηση του νησιού: με τη δημιουργία ξεχωριστής τουρκικής χώρας στα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία κάποια στιγμή, είτε αναγνωριστεί επίσημα είτε απλά τύχει της ανοχής της διεθνούς κοινότητας, θα αποκτήσει το δικαίωμα διεθνούς εμπορίου. Από τη στιγμή που η διεθνής κοινότητα θα δώσει στο σημερινό ψευδοκράτος το πράσινο φως για ελεύθερο εμπόριο, η διχοτόμηση θα έχει οριστικοποιηθεί κι η Τουρκία θα μπορέσει να ξεκινήσει τη διαδικασία της τουρκοποίησης της Κύπρου με δύο κυρίως τρόπους: με τον ανεξέλεγκτο εποικισμό και με την ισχυροποίηση της οικονομίας του δικού τους κράτους, με τουρκικές και άλλες επενδύσεις, ώστε να μας ανταγωνίζεται αποτελεσματικά σε όλους τους τομείς. 

Αν η Τουρκία εμφανίζεται να υποστηρίζει τις συνομιλίες για λύση ομοσπονδίας είναι διότι οφείλει να το κάνει, υποχρεούται από τη διεθνή κοινότητα. Διότι η τουρκική κατοχή της μισής Κύπρου κι η ύπαρξη (και λειτουργία) του ψευδοκράτους παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο. Όσο όμως η λύση του Κυπριακού αναβάλλεται, όσο περνούν τα χρόνια κι οι δεκαετίες, με τους Ελληνοκύπριους να γενιούνται πια και να μεγαλώνουν μακριά από την κατεχόμενη πατρίδα των προγόνων τους, τόσο πιο ομαλά και σίγουρα πλησιάζει η Τουρκία προς την επιτυχία του στόχου της, δηλαδή στη διχοτόμηση της Κύπρου, με τη συνύπαρξη στο νησί δύο ανεξάρτητων κρατών. Συνεπώς η Τουρκία έχει κάθε λόγο να επιδιώκει την αναβολή της λύσης και δεν πρέπει να μας ξενίζουν οι προκλήσεις της. Το ερώτημα αφορά τους Ελληνοκύπριους εκείνους που επίσης επιδιώκουν κάθε φορά την αναβολή. Τι ακριβώς θέλουν και γιατί ξελασπώνουν με τις συμπεριφορές τους την Τουρκία; Μήπως για να φορτωνόμαστε εμείς την ευθύνη, ώστε να φτάσουμε το συντομότερο δυνατόν στη διχοτόμηση; 

Τους επόμενους μήνες η διεθνής κοινότητα θα πιέσει και τις δύο πλευρές για λύση. Όσοι νομίζουν ότι θα τη σκαπουλάρουμε πάλι ανώδυνα από τη διαδικασία και θα βρούμε στήριξη από τη Ρωσία ή τον Ισραήλ,  πλανώντα πλάνην οικτράν. Αν συνεχίσουν με τον πολιτικό βερμπαλισμό τους να δίνουν προσχήματα στην Τουρκία, για να μας εκθέτει στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, θα φέρουν ακέραιη την ευθύνη για τη μεγαλύτερη κι από εκείνη του 1974 ήττα του Ελληνισμού στην Κύπρο: τη διχοτόμηση. Είναι τώρα η ώρα να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Να στηρίξουν τη διαπραγμάτευση με συγκεκριμένες εισηγήσεις κι όχι με αερολογίες για τάχα αλλαγή στραγηγικής, χωρίς ουσιαστικά να προτείνουν κάτι συγκεκριμένο και εφικτό. 

Για λόγους που έχουν να κάνουν με την τρέχουσα (ευνοϊκή για εμάς) γεωπολιτική συγκυρία, το τρένο του Κυπριακού φτάνει πολύ σύντομα στο τέρμα μιας μακράς διαδρομής. Πρέπει να επιτύχουμε μια λύση που θα διασφαλίζει πλήρως το ευρωπαϊκό κεκτημένο, χωρίς παρεκκλίσεις,  τα συμφέροντα και την ασφάλεια ολόκληρου του Κυπριακού λαού, τόσο της ελληνοκυπριακής κοινότητας του 80% όσο και της τουρκοκυπριακής του 20%. Μια λύση που θα ανοίξει σε τούτο τον τόπο νέους ορίζοντες, προς όφελος των σημερινών και των μελλοντικών γενεών, που τάχθηκαν να ζήσουν σε τούτο τον όμορφο τόπο.