Σκοτώθηκαν δύο νέοι άνθρωποι, τρίτος παραμορφώθηκε κι όμως ελάχιστοι σε αυτό τον τόπο ασχοληθήκατε με τους Takata. Πολύ λιγότερο ασχολήθηκαν εκείνοι που είχαν την ευθύνη να λύσουν το πρόβλημα πριν από δέκα χρόνια και… Πριν σκοτωθούν αυτά τα παιδιά, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση τους έλεγε και τους ξανάλεγε και τους ξανάλεγε ότι υπάρχει πρόβλημα και πρέπει να το λύσουν. Με βάση το πόρισμα της ερευνητικής τα αρμόδια τμήματα και πολιτικοί προϊστάμενοι έκαναν αυτό που είναι κουλτούρα στην Κύπρο: έγραφαν το πρόβλημα και τις συστάσεις στα παλιά τους τα παπούτσια, για να μην πω πού πραγματικά το είχαν γραμμένο.
Είχαν το θράσος και την αναισθησία να χλευάζουν τους χαροκαμένους γονείς και να λένε ψέματα στη βουλή ότι το πρόβλημα δεν ήταν και τόσο σοβαρό, να μιλούν για δέκα χιλιάδες αυτοκίνητα, ενώ ήταν εκατό χιλιάδες και τελικά να μην κάνουν τίποτα. Απλώς συνέχιζαν να ξύνουν τα παλιά τους τα παπούτσια.
Αλλά γιατί να μην μας έχουν γραμμένους; Αφού εσάς δεν σας κόφτει πού σας έχουν γραμμένους. Εκτός αν το πρόβλημα έρθει πάνω σας και ΑΝ… Εδώ υπάρχει ακόμα έξω κόσμος που κυκλοφορεί με Takata. Έγιναν και ατυχήματα πρόσφατα και ευτυχώς την γλύτωσαν από τύχη. Οι περισσότεροι απλώς μουρμουράτε για την κατάσταση στην Κύπρο, γενικά και αόριστα, αλλά εκτός από τις «τσόφτες» του κάθε φτανού μέσα στα social media, που πιάνουν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες views και ένα σωρό likes, γενικά δεν ενδιαφέρεστε να διαβάσετε, να ακούσετε, να διαμαρτυρηθείτε όταν το θέμα είναι σοβαρό.
Το βλέπω κι εγώ, όταν γράφω για προβληματικές συμπεριφορές αυτής της χώρας, που δεν με αγγίζουν εμένα προσωπικά, δεν επηρεάζουν τα δικά μου συμφέροντα αλλά επηρεάζουν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες Κύπριους. Όπως π.χ. αυτό με τους Takata. Πλήρης αδιαφορία. Ελάχιστοι έκαναν το κόπο να διαβάσουν, να ενημερωθούν, να νευριάσουν. Οι περισσότεροι μας έγραψαν εκεί που μας έχει γενικά γραμμένους το λάθος σύστημα αυτής της χώρας. Στα παλιά τους τα παπούτσια.