Πιστεύω ότι σήμερα η πλειοψηφία των Κυπρίων εκτιμά τη σημασία και την αξία της κρατικής μας οντότητας, ως ανεξάρτητη χώρα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το λέω γιατί όταν ανακηρύχθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία το 1960 έμοιαζε σαν ένα μωρό που γεννήθηκε από ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Με απατηλά, δήθεν «πατριωτικά» συνθήματα υποδαύλισαν επεισόδια, έσπειραν την έχθρα, χώρισαν γεωγραφικά, διοικητικά και ψυχικά τις δύο κοινότητες και έσυραν τον κυπριακό λαό προς τη διχοτόμηση, σαν πρόβατα στη σφαγή.
Ποιοι; Οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι διχοτομικοί, που ήθελαν τα ταράφια τους χωριστά στην Κύπρο, για να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, ανενόχλητοι, χωρίς τον αμφίδρομο έλεγχο που προνοούσε το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Οι Τουρκοκύπριοι διχοτομικοί, με ηγέτη τον Ραούφ Ντενκτάς, παραδέχονταν ότι επιδίωκαν τη διχοτόμηση.
Αντίθετα, οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί της διχοτόμησης, δειλοί και υποκριτές, δεν παραδέχτηκαν ποτέ τον σκοπό τους δημόσια, αλλά συναγελάζονταν με ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους που ξεκάθαρα είχαν δηλώσει και επιχειρηματολογήσει υπέρ της λύσης των δύο κρατών, εδώ πολλά χρόνια.
Δημόσια εμφανίζονταν σαν οι μεγαλύτεροι πατριώτες και ιδιωτικά μιλούσαν για δύο κράτη, «τζείνοι πο τζει τζι εμείς πο δα» για να έχουμε ένα αμιγώς ελληνικό κράτος.
Οι Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες κρυπτο-διχοτομικοί εξυπηρέτησαν τα τουρκικά συμφέροντα καλύτερα από οποιαδήποτε Τούρκο ή Τουρκοκύπριο πράκτορα. Και συνεχίζουν να δίνουν κάθε φορά άλλοθι στην Τουρκία, σε κάθε πρωτοβουλία για λύση την απάλλαξαν από τις ευθύνες της και τις φόρτωσαν στις δικές μας πλάτες. Από το 1960 μέχρι σήμερα το έκαναν το έκαναν σε όλες τις κρίσιμες στιγμές. Έπαιξαν ξεκάθαρα το παιχνίδι της Τουρκίας και το δικό μου συμπέρασμα είναι πως κάποιοι είχαν οικονομικό δέλεαρ για να το κάνουν.
Σήμερα είναι ξεκάθαρο ότι η κρατική μας οντότητα είναι εξίσου σημαντική και για τους Ελληνοκύπριους και για τους Τουρκοκύπριους. Θα σταθώ ιδιαίτερα στους Τουρκοκύπριους για να πω ότι έχουν μπροστά τους μια κρίσιμη ψηφοφορία για την εκλογή του ηγέτη της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας. Αν επιλέξουν τον Τατάρ, δηλαδή την πολιτική των δύο κρατών, να ξέρουν ότι ουσιαστικά θα γίνουν κομμάτι της Τουρκίας, θα χάσουν την ταυτότητα του Ευρωπαίου πολίτη και μέσα σε λίγα χρόνια θα γίνουν μειοψηφία μέσα στην ίδια τους την πατρίδα.
Οι Ελληνοκύπριοι θα πρέπει να ανταγωνιστούν μέσα στην Κύπρο την ίδια την Τουρκία. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει από πλευράς οικονομίας και πληθυσμού.
Οι Κύπριοι πρέπει επιτέλους να αγαπήσουμε και να υπερασπίσουμε την πατρίδα μας. Την κοινή μας πατρίδα. Αυτό τον τόπο που μας ανήκει. Όλοι μαζί σε μία χώρα, μάνα για όλα τα παιδιά της.
ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ Πιστεύω ότι σήμερα η πλειοψηφία των Κυπρίων εκτιμά τη σημασία και την αξία της κρατικής μας οντότητας, ως ανεξάρτητη χώρα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το λέω γιατί όταν ανακηρύχθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία το 1960 έμοιαζε σαν ένα μωρό που γεννήθηκε από ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Με απατηλά, δήθεν «πατριωτικά» συνθήματα υποδαύλισαν επεισόδια, έσπειραν την έχθρα, χώρισαν γεωγραφικά, διοικητικά και ψυχικά τις δύο κοινότητες και έσυραν τον κυπριακό λαό προς τη διχοτόμηση, σαν πρόβατα στη σφαγή. Ποιοι; Οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι διχοτομικοί, που ήθελαν τα ταράφια τους χωριστά στην Κύπρο, για να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, ανενόχλητοι, χωρίς τον αμφίδρομο έλεγχο που προνοούσε το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι Τουρκοκύπριοι διχοτομικοί, με ηγέτη τον Ραούφ Ντενκτάς, παραδέχονταν ότι επιδίωκαν τη διχοτόμηση. Αντίθετα, οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί της διχοτόμησης, δειλοί και υποκριτές, δεν παραδέχτηκαν ποτέ τον σκοπό τους δημόσια, αλλά συναγελάζονταν με ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους που ξεκάθαρα είχαν δηλώσει και επιχειρηματολογήσει υπέρ της λύσης των δύο κρατών, εδώ πολλά χρόνια. Δημόσια εμφανίζονταν σαν οι μεγαλύτεροι πατριώτες και ιδιωτικά μιλούσαν για δύο κράτη, «τζείνοι πο τζει τζι εμείς πο δα» για να έχουμε ένα αμιγώς ελληνικό κράτος. Οι Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες κρυπτο-διχοτομικοί εξυπηρέτησαν τα τουρκικά συμφέροντα καλύτερα από οποιαδήποτε Τούρκο ή Τουρκοκύπριο πράκτορα. Και συνεχίζουν να δίνουν κάθε φορά άλλοθι στην Τουρκία, σε κάθε πρωτοβουλία για λύση την απάλλαξαν από τις ευθύνες της και τις φόρτωσαν στις δικές μας πλάτες. Από το 1960 μέχρι σήμερα το έκαναν το έκαναν σε όλες τις κρίσιμες στιγμές. Έπαιξαν ξεκάθαρα το παιχνίδι της Τουρκίας και το δικό μου συμπέρασμα είναι πως κάποιοι είχαν οικονομικό δέλεαρ για να το κάνουν. Σήμερα είναι ξεκάθαρο ότι η κρατική μας οντότητα είναι εξίσου σημαντική και για τους Ελληνοκύπριους και για τους Τουρκοκύπριους. Θα σταθώ ιδιαίτερα στους Τουρκοκύπριους για να πω ότι έχουν μπροστά τους μια κρίσιμη ψηφοφορία για την εκλογή του ηγέτη της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας. Αν επιλέξουν τον Τατάρ, δηλαδή την πολιτική των δύο κρατών, να ξέρουν ότι ουσιαστικά θα γίνουν κομμάτι της Τουρκίας, θα χάσουν την ταυτότητα του Ευρωπαίου πολίτη και μέσα σε λίγα χρόνια θα γίνουν μειοψηφία μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Οι Ελληνοκύπριοι θα πρέπει να ανταγωνιστούν μέσα στην Κύπρο την ίδια την Τουρκία. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει από πλευράς οικονομίας και πληθυσμού. Οι Κύπριοι πρέπει επιτέλους να αγαπήσουμε και να υπερασπίσουμε την πατρίδα μας. Την κοινή μας πατρίδα. Αυτό τον τόπο που μας ανήκει. Όλοι μαζί σε μία χώρα, μάνα για όλα τα παιδιά της.
Vatanımızı Sevelim Bugün inanıyorum ki Kıbrıslıların çoğunluğu, bağımsız bir ülke olarak devletimizin varlığının ve Avrupa Birliği üyeliğinin önemini ve değerini takdir ediyor. Bunu söylüyorum çünkü 1960’ta Kıbrıs Cumhuriyeti ilan edildiğinde, istenmeyen bir hamilelikten doğmuş bir bebek gibiydi. Aldatıcı, sözde “vatansever” sloganlarla olayları körüklediler, nefret ve düşmanlık ektirdiler, iki toplumu coğrafi, idari ve ruhsal olarak ayırdılar ve Kıbrıs halkını taksime, kesime giden koyunlar gibi sürüklediler. Kim? Türk Kıbrıslı ve Rum Kıbrıslı bölücüler. Kıbrıs’ta kendi taraflarını isteyenler, iktidarı paylaşmadan sahip olmak ve kamu parasını rahatça sömürmek için, karşılıklı denetim olmadan, Anayasa’nın öngördüğü Kıbrıs Cumhuriyeti’ne karşı hareket ettiler. Bugün açıkça görülüyor ki devletimizin varlığı Rumlar için de Türkler için de aynı derecede önemlidir. Özellikle Türk Kıbrıslılara değineceğim, çünkü önlerinde çok önemli bir seçim var: yeni liderlerini belirlemek için yapılacak oylama. Eğer Ersin Tatar’ı seçerlerse, yani iki devlet politikasını, bilsinler ki aslında Türkiye’nin bir parçası olacaklar. Avrupa vatandaşı kimliğini kaybedecekler ve birkaç yıl içinde kendi vatanlarında azınlık olacaklar. Rumlar ise kendi ülkelerinde, Kıbrıs’ta, Türkiye ile rekabet etmek zorunda kalacak. Bunun getireceği ekonomik ve nüfus oranı sonuçlarıyla birlikte. Kıbrıslılar artık gerçekten vatanlarını sevmeli ve savunmalı. Ortak vatanlarını. Bize ait olan bu toprağı. Hep birlikte, bir adada, bir ülkede… bir annenin tüm çocukları için.
Bugün inanıyorum ki Kıbrıslıların çoğunluğu, bağımsız bir ülke olarak devletimizin varlığının ve Avrupa Birliği üyeliğinin önemini ve değerini takdir ediyor.
Bunu söylüyorum çünkü 1960’ta Kıbrıs Cumhuriyeti ilan edildiğinde, istenmeyen bir hamilelikten doğmuş bir bebek gibiydi.
Aldatıcı, sözde “vatansever” sloganlarla olayları körüklediler, nefret ve düşmanlık ektirdiler, iki toplumu coğrafi, idari ve ruhsal olarak ayırdılar ve Kıbrıs halkını taksime, kesime giden koyunlar gibi sürüklediler.
Kim? Türk Kıbrıslı ve Rum Kıbrıslı bölücüler. Kıbrıs’ta kendi taraflarını isteyenler, iktidarı paylaşmadan sahip olmak ve kamu parasını rahatça sömürmek için, karşılıklı denetim olmadan, Anayasa’nın öngördüğü Kıbrıs Cumhuriyeti’ne karşı hareket ettiler.
Bugün açıkça görülüyor ki devletimizin varlığı Rumlar için de Türkler için de aynı derecede önemlidir. Özellikle Türk Kıbrıslılara değineceğim, çünkü önlerinde çok önemli bir seçim var: yeni liderlerini belirlemek için yapılacak oylama.
Eğer Ersin Tatar’ı seçerlerse, yani iki devlet politikasını, bilsinler ki aslında Türkiye’nin bir parçası olacaklar. Avrupa vatandaşı kimliğini kaybedecekler ve birkaç yıl içinde kendi vatanlarında azınlık olacaklar.
Rumlar ise kendi ülkelerinde, Kıbrıs’ta, Türkiye ile rekabet etmek zorunda kalacak. Bunun getireceği ekonomik ve nüfus oranı sonuçlarıyla birlikte.
Kıbrıslılar artık gerçekten vatanlarını sevmeli ve savunmalı. Ortak vatanlarını. Bize ait olan bu toprağı.
Hep birlikte, bir adada, bir ülkede… bir annenin tüm çocukları için.
