Βλέπω κινήσεις μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα δραστηριοποίησης ομάδων και ατόμων με σκοπό να πιεστούν οι πολιτικές ηγεσίες και στις δύο κοινότητες για λύση του Κυπριακού. Λοιπόν εγώ αρνούμαι να γίνω ξανά κομπάρσος σ’ αυτό το εξοργιστικά κακόγουστο θέατρο. Η νέα πρωτοβουλία που ξεκινά με τους “Όρους Αναφοράς”, δεν γίνεται για να λυθεί το Κυπριακό αλλά για να οριστικοποιηθεί και να επισημοποιηθεί η διχοτόμηση της Κύπρου, με την αναγνώριση του ψευδοκράτους από τη διεθνή κοινότητα.
Δυστυχώς τα κατάφεραν. Πενήντα χρόνια απάτης, πενήντα χρόνια προδοσίας, ήταν τελικά τόσα όσα χρειάζονταν για να οριστικοποιηθούν τα σχέδια της Τουρκίας και του ντενκτασικού κατεστημένου στα κατεχόμενα, τα οποία βόλεψαν μια χαρά το διεφθαρμένο ως τα μπούνια ελληνοκυπριακό κατεστημένο, που αποτελεί το βαθύ κράτος που μας κυβερνά από το 1960 μέχρι σήμερα.
Το τεράστιο έγκλημα του 1974, το ξεσπίτωμα 170 χιλιάδων ανθρώπων, οι χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας που σκοτώθηκαν από τουρκικές σφαίρες, οι εκατοντάδες γυναίκες που βιάστηκαν, δεν ήταν μια αστοχία της ιστορικής μας μοίρας. Ούτε οι συνέπειες της αποκοτιάς ενός παρανοϊκού δικτάτορα που έκανε πραξικόπημα για να ρίξει τον Μακάριο. Ήταν συνειδητή επιλογή, όχι μόνο της ελλαδικής χούντας αλλά κυρίως της μαφίας που μας κυβερνά. Οι δικοί μας μαφιόζοι δεν ήθελαν τους Τουρκοκύπριους μέσα στα πόδια τους να ζητάνε «μοιράσι». Από την άλλη μεριά οι Ντενκτάσηδες ήθελαν να μοιράσουν την Κύπρο στα δύο, για να κάνουν κουμάντο στη δική τους περιοχή, ώστε να μην έχουν την τύχη της μειοψηφίας στη νομή.
Η τεράστια διαφορά βρίσκεται στον μακρόπνοο σχεδιασμό. Η Τουρκία και το ντενκτασικό κατεστημένο έβλεπαν μακριά. Ήξεραν ότι με τη διχοτόμηση η Κύπρος θα γίνει μοιραία και αναπόφευκτα τουρκικό νησί. Γιατί στο δικό της μισό η Τουρκία θα φέρει πολύ περισσότερους Τούρκους από όσοι είμαστε οι Ελληνοκύπριοι και θα ενισχύει την οικονομία του δικού της κομματιού με την στήριξη της τεράστιας τουρκικής αγοράς.
Ήδη αυτό ξεκίνησε να γίνεται από τώρα. Όντας παράνομο το κρατικό μόρφωμα στο βορρά, ανταγωνίζεται ήδη την οικονομία μας στον τουρισμό, τη γεωργία και στο εμπόριο. Δεκάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι αγοράζουν πλέον από τα κατεχόμενα. Όταν γίνουν επίσημα αναγνωρισμένο κράτος θα έρθουν και οι επενδύσεις και τότε, έχοντας τη δυνατότητα να κρατάνε τις δικές τους τιμές χαμηλά, απλά να μας κλείσουν το μαγαζί. Για να τους ανταγωνιστούμε θα πρέπει να πουληθούμε σε ξένους μεγιστάνες. Σε κάθε περίπτωση θα είμαστε πλέον τσιράκια. Είτε των ξένων είτε των Τούρκων. Θα είμαστε επίσης μειοψηφία σ’ αυτό το νησί και θα είμαστε τυχεροί αν η Τουρκία δεν επιδιώξει να το εκμεταλλευτεί αυτό στο μέλλον, πολιτικά ή άλλως πως.
Με λίγα λόγια, οι Τούρκοι επεδίωξαν τη διχοτόμηση γιατί είχαν μακρόπνοο εθνικό στόχο ενώ οι δικοί μας την επεδίωξαν, για να κλέψουν, να φάνε μέχρι σκασμού, να φτιάξουν τεράστιες περιουσίες. Τα αμέτρητα σκάνδαλα, το φάγωμα δισεκατομμυρίων, η αναξιοκρατία, η ανηθικότητα, το ψέμα και η απάτη συνθέτουν την πολιτική κουλτούρα σ’ αυτή την Μπανανία. Αν θέλετε κι άλλα τεκμήρια για να πεισθείτε, πέρα από αυτά που είδαν τα μάτια μας και άκουσαν τα αυτιά μας, από αυτά δηλαδή που ζούμε εδώ και δεκαετίες, λυπάμαι να σας πω ότι είστε τουλάχιστον ευκολόπιστοι αν όχι και αφελείς.
Δυστυχώς προδοθήκαμε. Η διχοτόμηση είναι πια αναπόφευκτη. Αυτοί, οι υποκριτές που την επεδίωξαν με λύσσα όλα αυτά τα χρόνια της προδοσίας, πρώτα θα κάνουν ότι τσακώνονται μεταξύ τους, έπειτα θα τα ρίξουν στον ΟΗΕ και στους κακούς ξένους, που βυσσοδομούν για την καταστροφή μας, θα μας κατεβάσουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούμε, θα στείλουν και μερικούς να σκοτωθούν στα οδοφράγματα και να γίνουν ήρωες κι αυτοί, θα συνεχίσουν να μας εξαπατούν για να ιδιοποιούνται τον δημόσιο πλούτο, θα συνεχίζουν να «σάζουν» τους δικούς τους, θα συνεχίσουν να διασφαλίζουν τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα, θα συνεχίσουν να τρώνε μέχρι σκασμού, με τα χρυσά τους κουτάλια κι όταν η Κύπρος θα τουρκέψει, θα έχουν ήδη διασφαλίσει οικονομικά μέχρι και τα δισέγγονά τους ώστε, αν χρειαστεί, να φύγουν από την Κύπρο, να έχουν την οικονομική ευχέρεια να το κάνουν. Αλίμονο σ’ εμάς και στα δικά μας παιδιά…