Όταν κάποιος βλέπει φαντάσματα, πόσο καθαρά μπορεί να δει την πραγματικότητα; Φυλάξτε αυτό το βίντεο για να το δείτε ολόκληρο όταν θα έχετε δέκα λεπτά.
Είναι δυνατόν το ασυγχώρητο «ΟΧΙ» που είπε η πολιτική μας ηγεσία το 1978 στην επιστροφή της Αμμοχώστου να εξετάζεται χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι ζούσαμε τότε στην Κύπρο μια περίεργη αν όχι παρανοϊκή κατάσταση;
Όπως σας είπα και σε άλλο βίντεο, η ευκαιρία να ξαναμπούν στα σπίτια τους οι Βαρωσιώτες τέσσερα και κάτι χρόνια μετά την εισβολή και να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως πριν, προέκυψε όταν η αμερικανική κυβέρνηση προσπαθούσε να πείσει το Κογκρέσο να της επιτρέψει να στείλει όπλα στην Τουρκία. Θυμίζω ότι το Κογκρέσο απαγόρεψε την πώληση όπλων στην Τουρκία από τον Ιανουάριο του 1975, λόγω της κατοχής εδάφους της Κύπρου. Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών δέσμευσε παρασκηνιακά την Τουρκία να δώσει την Αμμόχωστο ως χειρονομία καλής θέλησης, για να ξεκινήσουν οι συνομιλίες πάνω σε ένα προσχέδιο προτάσεων λύσης του Κυπριακού.
Προσέξτε: Θα έδινε την Αμμόχωστο για να ξεκινήσουν οι συνομιλίες, άσχετα αν θα φτάναμε σε λύση ή όχι. Δυστυχώς την Τουρκία, που φυσικά δεν ήθελε να δώσει το Βαρώσι, την έβγαλε από τη δύσκολη ο τότε πρόεδρος Σπύρος Κυπριανού, με τη στήριξη της πλειοψηφίας του Εθνικού Συμβουλίου.
Σέρνεται από εκείνη την εποχή ένας ισχυρισμός ότι ο Σπύρος Κυπριανού δέχτηκε πιέσεις ή πείσθηκε από επιχειρηματίες της Λεμεσού να απορρίψει το άνοιγμα της κοσμοπολίτικης, τουριστικής Αμμοχώστου. Όμως άσχετα από αυτό, έχει σημασία να θυμηθούμε ότι τότε γινόντουσαν «κουφά» πράγματα στην Κύπρο.
Στις 3 Αυγούστου 1977 πέθανε ο Μακάριος από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 64 χρονών. Με βάση το Σύνταγμα, ανέλαβε Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Πρόεδρος της Βουλής και πρόεδρος του ΔΗΚΟ Σπύρος Κυπριανού, μέχρι τις προεδρικές του Φλεβάρη του 1978. Στις εκλογές υποψήφιοι ήταν ο Σπύρος Κυπριανού και ο Γλαύκος Κληρίδης. Δύο μήνες πριν από τις εκλογές, 14 Δεκεμβρίου 1977, απήχθη ο γιος του Σπύρου Κυπριανού, Αχιλλέας. Οι απαγωγείς τον άφησαν ελεύθερο τέσσερις ημέρες αργότερα, έπειτα από διαπραγματεύσεις, χωρίς υποστούν οι ίδιοι σοβαρές συνέπειες μετά για την πράξη τους.
Η απαγωγή συγκλόνισε την Κύπρο και όχι μόνο και προκάλεσε μεγάλο ρεύμα υποστήριξης του Σπύρου Κυπριανού. Μάλιστα ο Γλαύκος Κληρίδης αποσύρθηκε από υποψήφιος, για λόγους «εθνικής ομοψυχίας». Έτσι ο Σπύρος Κυπριανού ανακηρύχθηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις 28 Φεβρουαρίου του 1978. Για το αν ήταν πραγματική η στημένη εκείνη η απαγωγή, ακούστηκαν πολλά και είναι στην κρίση του καθενός να αποφασίσει τι θα πιστέψει ή όχι.
Αμέσως μετά την ανακήρυξή του, ο Πρόεδρος Κυπριανού κατάγγειλε ότι εξελίσσεται μια μεγάλη συνωμοσία από ξένους κύκλους και Κύπριους συνεργάτες για ανατροπή της συνταγματικής τάξης, κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και φυσική εξόντωση του ιδίου του Σπύρου Κυπριανού και του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Αναζητώντας τους ξένους και ντόπιους εγκέφαλους της «Μεγάλης Συνομωσίας» ο ίδιος ο Σπύρος Κυπριανού κατηγόρησε ανώνυμα έναν ξένο διπλωμάτη και έναν ξένο προπονητή. Άλλοι εγκέφαλοι, οι οποίοι μάλιστα συνελήφθησαν, χωρίς να βρεθεί τελικά οτιδήποτε εναντίον τους, ήταν η Ζήνα Κάνθερ και ο Κίκης Κωνσταντίνου, τον οποίο η αστυνομία μετέφερε από την παραλία του Nissi Beach στο δικαστήριο, στη Λευκωσία, με το μαγιό.
Ο «ξένος προπονητής» ήταν ο Ισραηλινός προπονητής του Ολυμπιακού Λευκωσίας Eli Fuchs, ο οποίος έφυγε νευριασμένος από την Κύπρο, ενώ ο «ξένος διπλωμάτης» ήταν ο Σύμβουλος της πρεσβείας της Δυτικής Γερμανίας Paul Kurbjuhn, ο οποίος αργότερα κίνησε αγωγή στην Κυπριακή Δημοκρατία για συκοφαντία, κέρδισε την υπόθεση στο κυπριακό δικαστήριο και φυσικά την αποζημίωση των 200 χιλιάδων λιρών τότε την πλήρωσε ο Κύπριος φορολογούμενος.
Σε μια ομιλία του, διάρκειας δυόμισι ωρών, στο Υπουργικό Συμβούλιο, ο Σπύρος Κυπριανού κατηγόρησε ως ντόπιους εγκέφαλους τον Γλαύκο Κληρίδη και τον Τάσσο Παπαδόπουλο, τον οποίο απέλυσε από τη θέση του διαπραγματευτή για το Κυπριακό τον Ιούλιο του 1978. Επίσης αφηγήθηκε μια σειρά από απίστευτα πράγματα, όπως για παράδειγμα το ότι οι Αμερικάνοι ετοιμάζουν πραξικόπημα και κατεβάζουν τάνκς στον Πρόδρομο (στο Τρόοδος), δεμένα πάνω σε αλεξίπτωτα. Όλα όσα έλεγε ο Σπύρος Κυπριανού, τα διερευνούσε με πάσα σοβαρότητα η αστυνομία και τα πρόβαλλε με πάσα σοβαρότητα μερίδα του τύπου.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, που ήταν – και με το δίκιο του- έξω φρενών με τον Σπύρο Κυπριανού, είπε ότι η λεγόμενη «Μεγάλη Συνομωσία» ήταν εξ ολοκλήρου αποκύημα της φαντασίας του Σπύρου Κυπριανού. Στην εφημερίδα «Κήρυκας», που ανήκε στον Τάσσο, δημοσιεύτηκε ανήμερα των προεδρικών εκλογών του 1993, στην πρώτη σελίδα μια συνταγή υπογραμμένη από ψυχίατρο για 1680 ηρεμιστικά τύπου Attivan, για τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Αφήνοντας έτσι να νοηθεί ότι το θέμα της «Μεγάλης Συνωμοσίας» δεν ήταν επικοινωνιακού τύπου αλλά κάτι βαθύτερο.
Κι ενώ γίνονταν όλα αυτά, οι Αμερικανοί προσπαθούσαν να λύσουν το Κυπριακό, για να βγάλουν την Τουρκία από το εμπάργκο πώλησης όπλων και μας πρόσφεραν την Αμμόχωστο, ως χειρονομία καλής θέλησης για να ξεκινήσουν συνομιλίας, άσχετα αν θα φτάναμε ή όχι σε λύση. Ο Σπύρος Κυπριανού (επαναλαμβάνω) σε εκείνη την εποχή, της «Μεγάλης Συνωμοσίας», την εποχή δηλαδή που (σύμφωνα με τον Τάσσο Παπαδόπουλο) έβλεπε φαντάσματα, απέρριψε και την επιστροφή της Αμμοχώστου- διότι είδε μέσα στο προσχέδιο των προτάσεων για λύση …παγίδες.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, τότε που έδινε τη μάχη με τον καρκίνο, ομολογώ ότι συμπάθησα τον Σπύρο Κυπριανού ως άνθρωπο. Τον συναντούσα σε πολιτιστικές εκδηλώσεις και ήταν ένας ευγενικός και γλυκός άνθρωπος. Όμως αναρωτιέμαι αν είχε τότε, το 1978, την ετοιμότητα, την αποφασιστικότητα και το καθαρό μυαλό για να πάρει τόσο σοβαρές αποφάσεις.