Έβλεπα πάλι σήμερα τον Νικόλα Παπαδόπουλο σε συνέντευξη στην τηλεόραση. Ένα νέο άνθρωπο, με όλα τα φόντα για πρωταγωνιστική παρουσία στα πολιτικά πράγματα, να επαναλαμβάνεται κουραστικά κι απογοητευτικά, με γερασμένο, παλαιοκομματικό, παλιομοδίτικο, αόριστο και γενικόλογο, απαξιωτικό για τη μέση νοημοσύνη, ξύλινο πολιτικό λόγο, σαν να άκουγα παλιά κασέτα με ομιλία του Σπύρου Κυπριανού, από τις αρχές του ΄80…

Για μια ακόμη φορά δεν εξήγησε την εναλλακτική του πρόταση για το Κυπριακό, ενώ απέφυγε ακόμη και να πει αν εγκρίνει ή απορρίπτει το ομοσπονδιακό μοντέλο λύσης, που φέρει και την υπογραφή του ιδίου του πατέρα του. “Δεν θα απαντήσω”, έλεγε. “Εμείς θέλουμε μια δίκαιη λύση που να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα”. Μα, ευχαριστούμε πολύ! Εμείς, που διαφωνούμε μαζί του, τι θέλουμε δηλαδή; Μια άδικη λύση που να καταργεί τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Επανέλαβε τις ακραίες, αυθαίρετες και αβάσιμες ερμηνείες που ο ίδιος έχει εισάγει σε σχέση με το Κοινό Ανακοινωθέν (ερμηνείες που ξεπερνούν ακόμη κι αυτές του Έρογλου) κι ανέσυρε πάλι από το σκονισμένο χρονοντούλαπο της ιστορίας τη νεκροκεφαλή του σχεδίου ΑΝΑΝ, για να τρομάξει τους αφελείς και τους αλαφροΐσκιωτους.

Όλα αυτά σε μια προσφανέστατη προσπάθεια να δαιμονοποιήσει …εγκαίρως την οποιαδήποτε τυχόν συμφωνία προκύψει από τις συνομιλίες. Διότι, αν προσπαθήσει κανείς να … αποκρυπτογραφήσει τι ουσιαστικά απορρίπτει ο κ. Παπαδόπουλος στα επιμέρους, θα συμπεράνει πως δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να δεχτεί την όποια λύση τυχόν θα προκύψει στο συγκεκριμένο πλαίσιο της ΔΔΟ. Ακόμη κι αν ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός κατέβει να ερμηνεύσει το περιεχόμενο της όποιας τυχόν συμφωνίας, ο Νικόλας θα την απορρίψει επιμένοντας πεισματικά να λέει στον κόσμο τις δικές του αυθαίρετες ερμηνείες.

Δυστυχώς, ο παραγωγικός, συγκεκριμένος και εμβριθής πολιτικός λόγος, που προαπαιτείται από ένα νέο πολιτικό, στο πλαίσιο της σημερινής πολιτικής και κοινωνικής ανάγκης, απουσίαζε εντελώς από τη ρητορική του κ. Παπαδόπουλου. Κατηγόρησε τον πρόεδρο Αναστασιάδη και τα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ότι δεν λένε την αλήθεια στο λαό, την ίδια ώρα που εκείνος ο ίδιος πυροβολούσε την αλήθεια εξ επαφής στο κεφάλι.

Ανέσυρε τα βαρετά και τετριμμένα συνθήματα που έχουν κουράσει τον κόσμο κι έχουν εξαντλήσει την υπομονή του, όλα τούτα τα αμέτρητα χρόνια της πίκρας, τον κόσμο που δεν αντέχει άλλο παραμύθι, αντίθετα απαιτεί ώριμη πολιτική πρακτική με όραμα, ώστε να φτάσουμε – αν το θελήσει φυσικά και η άλλη πλευρά- σε μια δίκαιη, λειτουργική λύση που θα διανοίξει νέους ορίζοντες και θα οδηγήσει ολόκληρο το λαό αυτού του νησιού σε καλύτερες μέρες.