Άκουσα το πρωί στις ειδήσεις ότι ο Αναστασιάδης ματαίωσε τη συνάντησή του με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο, επειδή αυτός πήγε στα εγκαίνια του «Σπιτιού της Τουρκίας». Μάλιστα το ΡΙΚ είπε ότι για τον ίδιο λόγο θα ματαιωθεί και η συνάντηση του πρωθυπουργού Μητσοτάκη με τον αρχιεπίσκοπο.
Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ο Μητσοτάκης δε θα φερόταν με τον ίδιο πολιτικό ερασιτεχνισμό και την παροιμιώδη επιπολαιότητα, που μονίμως χαρακτηρίζει τις κινήσεις της δικής μας πλευράς, ότι δεν είναι πολιτικά τόσο ανώριμος και αφελής, ώστε να προκαλέσει αυτή τη στιγμή πρόβλημα στις σχέσεις της Ελλάδος με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής και κατ’ επέκταση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, από το οποίο προέρχεται ο αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος.
Όντως, τελικά η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιηθεί η συνάντηση του πρωθυπουργού με τον αρχιεπίσκοπο την ερχόμενη Παρασκευή, στο “Ground Zero”, εκεί που ξαναχτίστηκε, μετά από 20 χρόνια, η ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Νικολάου, η οποία καταπλακώθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου, το 2001, από την πτώση των Δίδυμων Πύργων.
Σε πλήρη αντίθεση με αυτή τη συμβολική κίνηση του Μητσοτάκη, ο πρόεδρος Αναστασιάδης αποφάσισε να τσακωθεί με τον πνευματικό ηγέτη της ελληνικής ομογένειας, έναν άνθρωπο που χαίρει εκτίμησης και συνομιλεί με τον πρόεδρο της Αμερικής και άλλους σημαντικούς πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες.
Η υποκρισία είναι πολιτική κουλτούρα σ’ αυτό τον τόπο. Μια ζωή πουλάνε οι ηγέτες μας φθηνό ψευδοπατριωτισμό ενώ, συνολικά αν αποτιμήσει κανείς την ιστορική μας πορεία, θα δει ότι τα έχουνε κάνει μαντάρα, αφήνοντας την πατρίδα μας ντε φάκτο διχοτομημένη, με τη μισή να εποικίζεται και να εκτουρκίζεται, πλέον ανεπιστρεπτί.
Ναι, δε μας άρεσε που πήγε ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής στα εγκαίνια του «Σπιτιού της Τουρκίας», αλλά πρέπει να έχουμε και ένα σοβαρό λόγο να πούμε γι’ αυτό.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που έστειλε εκεί τον αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, βρίσκεται στην Τουρκία. Είτε μας αρέσει είτε όχι, το Πατριαρχείο θέλει να έχει καλές σχέσεις την τουρκική κυβέρνηση. Δε θέλει να βρίσκεται υπό διωγμόν, όπως συνέβη κατά καιρούς στην ιστορία του. Το έχουμε αυτό το χούι, από τη μια να απαιτούμε να ασχολείται όλος ο κόσμος μαζί μ’ εμάς και τα προβλήματά μας κι από την άλλη να μην μας κόφτει για τα προβλήματα των άλλων. Είμαι σίγουρος άλλωστε πως ελάχιστοι Κύπριοι θυμούνται ότι το 1955, όταν ξεκινήσαμε τον αγώνα για την Ένωση (την οποία βεβαίως δεν πετύχαμε κι αλλάξαμε ρότα), χιλιάδες Ρωμιοί της Κωνσταντινούπουλης διώχθηκαν με βάρβαρο τρόπο από τους Τούρκους και κατέληξαν πρόσφυγες στην Ελλάδα.
Μας ενόχλησε που ο Ελπιδοφόρος πήγε σε μια εκδήλωση στην οποία παρίστατο κι ο διχοτομιστής εγκάθετος του Ερντογάν στην Κύπρο, Ερσίν Τατάρ; Μα ο πρόεδρος Αναστασιάδης κι ο εγκάθετος ΘΑ ΦΑΝΕ ΜΑΖΙ σε λίγες μέρες στη Νέα Υόρκη. Ο αρχιεπίσκοπος απλώς στεκότανε κάπου εκεί που ήταν κι ο Τατάρ, και καν δεν του τράμπαρε ούτε τσιγάρο!
Μου είναι αφόρητη πια η υποκρισία που κρύβουν τέτοια καμώματα, την ώρα που η Κύπρος οδηγείται μετά βαϊων και κλάδων στη Διχοτόμηση, τον διαχρονικό στόχο της Τουρκίας και το όραμα του Ραούφ Ντενκτάς. Λυπάμαι να πω ότι τη διχοτομική στρατηγική της Άγκυρας την εξυπηρέτησε μεγάλη μερίδα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, που μας εκμεταλλεύεται και μας κατακλέβει από το 1960. Όμως γι’ αυτό το θέμα και για τις ασήκωτες εθνικές, πολιτικές και ποινικές ευθύνες των ούτω καλούμενων «Ελλήνων», που μας εξαπάτησαν και μας οδήγησαν στη Διχοτόμηση, με τον ούτω καλούμενο «Μακροχρόνιο Αγώνα» και με άλλες ευφάνταστες, ψευδοπατριωτικές, διχοτομικές επινοήσεις, θα επανέλθω με άρθρο μου πολύ σύντομα.