Πήγαν λέει να τιμήσουν τον Γρίβα κάτι κοπέλια άκαπνα (δεν εννοώ άκαπνα από μαστούρα), αγέννητα τον καιρό της φωτιάς που έκαψε αυτό τον τόπο και στο τέλος, αντί να τον τιμήσουν, τον ατίμασαν παίζοντας άγριο ξύλο για την μπάλα. Τόσο ψαγμένοι!

Τελικά τι κοινωνία γίναμε και τι χαΐρι περιμένουμε σε τούτο τον τόπο. Πρώτα-πρώτα πόσο πιο κουφό από το να λατρεύουμε ακόμη και να δοξολογούμε με εκδηλώσεις, μνημόσυνα και παρελάσεις κάτι Γρίβες, Μακάριους και άλλους «μεγάλους ηγέτες» που μας κατάστρεψαν. Αυτούς, που βαφτίσαμε με τα ονόματά τους τις μεγαλύτερες λεωφόρους των πόλεών μας και σημαντικά δημόσια κτίρια, ενώ τους πραγματικούς ήρωες, που έδωσαν τη ζωή και τα νιάτα τους για την ελευθερία αυτού του τόπου, τους έχουμε γραμμένους, σε κάτι συνοικιακές οδούς και στενά;

Όταν μετά από 48 χρόνια «δεν ξεχνώ» και «μακροχρόνιου αγώνα», κοιτάμε τον Πενταδάκτυλο και το Βαρώσι από μακριά και, αντί να συγκινούμαστε, με τέτοιον ανένδοτο αγώνα, που κάνουμε τόσα χρόνια, λέμε «εν έσιει πιον Κυπριακόν, μεν ασχολείστε» και «τζείνοι πο’τζει τζι εμείς ποδά»;  Όταν δηλαδή έχουμε αποδεχτεί την ιδέα της διχοτόμησης και δεν μας κόφτει αν θα μας κυβερνήσουν οι διχοτομικοί τα επόμενα χρόνια;

Όταν οι αφελείς δεν καταλαβαίνουμε πως, με τη λύση δύο κρατών (διχοτόμηση), με ξεχωριστές οικονομίες, το νόμιμο πλέον τουρκικό κράτος, με τη στήριξη και τις επενδύσεις της  τουρκικής αγοράς των 80 εκατομμυρίων, θα μας κλείσει το δικό μας μαγαζί;  Ότι ήδη προετοιμάζονται εδώ και πολλά χρόνια γι’ αυτόν τον ανταγωνισμό, φέρνοντας νερό και σύντομα ηλεκτρική ενέργεια από την Τουρκία, ενώ έχουν ήδη αναπτύξει υποδομές και χλιδάτες τουριστικές εγκαταστάσεις; Ότι μας ανταγωνίζονται εδώ και χρόνια με τα δικά μας χρήματα, καθώς χιλιάδες Ελληνοκύπριοι αγοράζουν σχεδόν τα πάντα από εκεί; Ότι στο δικό της κράτος η Τουρκία θα μπορεί να φέρει όσους Τούρκους θέλει στην Κύπρο, για να την κάνει ένα νησί με πλειοψηφία Τούρκων κατοίκων; Τι μέλλον ετοιμάζουμε για τα παιδιά μας, όταν δεν καταλαβαίνουμε ότι το Κυπριακό είναι, είτε το θέλουμε είτε όχι, το πιο σημαντικό θέμα για την επιβίωσή μας σε τούτο τον τόπο και ότι δεν πρέπει να το αφήσουμε στα χέρια κάποιου που δεν έχει συνειδητοποιήσει τι θα πάθουμε με τη διχοτόμηση, γιατί του λείπει η ορθή πολιτική κρίση;

Τι κοινωνία γίναμε όταν τα παιδιά μας, από γεννησιμιού τους, μολύνονται με τη νοοτροπία του ρουσφετιού, του γλειψίματος, του βολέματος, της διαφθοράς, που βλέπουν γύρω τους, από την ίδια την οικογένειά τους και το κοινωνικό τους περιβάλλον μέχρι την κορυφή του συστήματος εξουσίας αυτής της χώρας; Τι αξίες και ιδανικά τους δίνουμε, με τέτοια ζωντανά παραδείγματα και τι είδους χώρας πολίτες θέλουμε να γίνουν; Μέσα σε ένα τέτοιο φυτώριο, πόσο καλύτεροι απαιτούμε να γίνουν οι νέοι μας, από εκείνους τους μαστουριασμένους που σκοτώνονταν σήμερα μεταξύ τους για το τίποτε, βγάζοντας από μέσα τους οργή και μίσος για τα τους πάντες και τα πάντα;

Όταν μας κατάκλεψαν και μας καταπρόδωσαν (γιατί ναι, είναι προδοσία να κλέβεις το δημόσιο χρήμα) δικοί μας, εκλεκτά μέλη της ελίτ του κατεστημένου και του βαθέως κράτους αυτής της μπανανίας, με τα δεκάδες σκάνδαλα που αποκαλύφθηκαν και τα αμέτρητα που έμειναν στα μουλωχτά; Όταν εδώ έγινε το μεγαλύτερο ξέπλυμα μαύρου χρήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας, στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και έκτοτε γίναμε διεθνές πλυντήριο πολλών άλλων απατεώνων, αλλά ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι υπάρχει διαφορά στην Κύπρο το 2020, με το ρεπορτάζ του Αλ Τζαζίρα; Όταν τελικά, για όλα τα κακά που πάθαμε, πάντα μας έφταιγαν οι ξένοι (όλοι εκτός από τον Πούτιν, ο οποίος έχει πάντα δίκιο), διότι έτσι μας έκαναν να πιστεύουμε οι πραγματικοί φταίχτες, που δεν ήταν ξένοι αλλά δικοί μας;

Πώς γίνεται να έχουμε πάθει τόσα σε τούτο τον τόπο, αλλά τα παθήματα να μην μας έχουν γίνει μαθήματα; Πώς γίνεται να κάνουμε ξανά και ξανά τα ίδια λάθη και να παραμένουμε αδιόρθωτοι στα ελαττώματά μας;

Τι κάρμα μαζεύουμε ως κοινωνία και τι καλύτερο μας αξίζει πια από το να μας κυβερνήσει τα επόμενα πέντε χρόνια ο πιο αναξιόπιστος από τους υποψήφιους, εκείνος που είναι μια σκέτη βιτρίνα χωρίς περιεχόμενο, ο πιο αβαθής, ο πιο επιφανειακός, ο πιο αναποφάσιστος, εκείνος που δεν έχει κανένα κόλλημα να πει και ψέματα, αν χρειαστεί, εξ’ ου και ψεύδεται ότι τάχα θέλει λύση του Κυπριακού στη βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, ενώ στην πραγματικότητα φλερτάρει με την ιδέα και με τους θεωρητικούς των δύο ανεξάρτητων κρατών, εκείνος που δεν έχει διαχειριστεί καμία σοβαρή υπόθεση μέχρι σήμερα, που δεν έχει αναλάβει ευθύνη για τίποτα το σημαντικό, εκείνος που η κρίση του στα σοβαρά ζητήματα βαθμολογείται κάτω από τη βάση και κινείται στα όρια της πολιτικής αφέλειας και της εθνικά επικίνδυνης αυταπάτης. Ένας τέτοιος μας αξίζει για πρόεδρος και ένας τέτοιος θα μας κυβερνήσει, μαζί με ένα ανεύθυνο σινάφι άλλων πολιτικών, που ξέρουν μεν ότι είναι πολιτικά ανεπαρκής και δεν κάνει για πρόεδρος, αλλά είναι ο μόνος τρόπος, ο δούρειος ίππος, για να κυβερνήσουν κι αυτοί με κάποιον.  

Αυτό μας αξίζει κι αυτό φαίνεται ότι πάει να γίνει. Because Karma is a bitch!