Βγήκαμε από το δρόμο δεξιά καθώς επιστρέφαμε σχεδόν βράδυ στη Λευκωσία. Οι τέντες των εμπόρων, οι λάμπες ασετιλίνης, τα γελαστά πρόσωπα, ένας ποιητάρης τραγουδούσε μια λυπητερή ιστορία…
Κοιτάζω τη φωτογραφία και με κόπο ανακαλώ στη μνήμη μου το ίδιο το μοναστήρι, που για μένα ήταν τότε δευτερευούσης σημασίας, μέσα στους ήχους και τα χρώματα του πανηγυριού. Ο Άγιος Παντελεήμονας της Μύρτου… σαν να ‘ταν χθες. Πότε πέρασαν κιόλας 40 χρόνια… Μια στιγμιαία μελαγχολία. Μια γλυκιά παιδική ανάμνηση. Είναι πια, ομολογώ, όλα εκείνα τόσο μακρινά…