Θα ήθελα να συγχαρώ τον δρ. Μάριο Λοΐζου για την τόλμη του, στη σημερινή ενημέρωση για την εξέλιξη της πανδημίας, να αποταθεί ουσιαστικά προς την πολιτική ηγεσία για να υποδείξει ότι, μετά την κρίση αυτή, πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία και να αποφασίσουμε ότι επιτέλους για το κάθε πόστο πρέπει να επιλέγεται ο πιο ικανός, ο πιο άξιος.

Προσθέτω εγώ: όχι αυτός που είχε το πιο δυνατό μέσον, ούτε επειδή είναι γιος του κουμπάρου, ή διότι είναι καλό κομματόσκυλο, ούτε επειδή κατέβηκε σε εκλογές και έχασε και άρα πρέπει να τον βολέψουμε κάπου αλλού.

Αλλά την ίδια στιγμή λέω στον κ. Λοϊζου και στον εαυτό μου και σε όποιον άλλον από εσάς διατηρεί ακόμη ελπίδες ότι αυτή η χώρα θα αλλάξει, ότι πλανώμεθα όλοι πλάνην οικτράν. Ζούμε στην κοσμάρα μας! Αν δεν αποφασίσουμε να στείλουμε σύσσωμη την πολιτική μας ηγεσία σπίτι της με σύνταξη, για να μας παρατήσει επιτέλους, ας μην έχουμε καμία απολύτως ελπίδα ότι θα σταματήσει το ρουσφέτι, η αναξιοκρατία, η διαπλοκή, η διαφθορά, το φάγωμα του δημόσιου χρήματος από το κάθε λογής λαμόγιο, το απόλυτο δούλεμα με πατριωτικές παπαριές που μας κάνει να νιώθουμε και εθνικά υπερήφανοι κάθε φορά που μας δουλεύουν.

Η χώρα της οποίας η βουλή είχε το απύθμενο θράσος να τιμήσει έναν πρώην φυλακισμένο, ο οποίος καταδικάστηκε για μίζες, για διαφθορά, για οικονομικά εγκλήματα, μόνο και μόνο διότι αυτός ήταν από τα πιο “δυνατά” κοπέλια της κυπριακής κομματοκρατίας, που μας κυβερνά από το 1960, τύπου σικελική μαφία, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΘΡΟ. ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ.