Σχεδόν 600 ζωές χάθηκαν στο ναυάγιο κι όταν η Βουλή τήρησε μονόλεπτη σιγή, ο Ελαμίτης βουλευτής έφυγε από την αίθουσα ενώ οι άλλοι δύο του ΕΛΑΜ έμειναν από την αρχή έξω.

Όταν τους έκραξαν τα άλλα κόμματα, βγήκαν στην αντεπίθεση λέγοντας ότι λυπούνται για το ναυάγιο ΑΛΛΑ… (Αυτό το γαμ**ένο “ΑΛΛΑ” που πάει με όλα σαν την Κόκα-κόλα, όταν ο ρατσισμός προσπαθεί να φορέσει το τάχα ανθρώπινο του προσωπείο.)

“…Αλλά εμείς δε συμφωνούμε να νιώθει ενοχές η κοινωνία για τις πράξεις των διακινητών.” “…Αλλά φταίτε που είσαστε υπέρ των ανοικτών συνόρων”.

Ούτε με τους διακινητές είμαστε, ούτε και θέλουμε να φεύγουν από τον τόπο τους οι άνθρωποι, επειδή εκεί δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ξέρουμε τους πολιτικούς και κοινωνικούς λόγους, τον καταστροφικό ρόλο άπληστων ηγετών, τη θανάσιμη επιρροή μεγάλων δυνάμεων. Όμως η δική μας ανθρωπιά δεν σηκώνει πολιτικές ρητορικές, όταν μωρά παιδιά πνίγονται μέσα στο αμπάρι ενός σαπιοκάραβου. Δε μας κόφτει τι χρώμα έχουν αυτοί οι άνθρωποι και σε ποιο Θεό πιστεύουν.

Οι Έλληνες (και οι Κύπριοι) έχουμε ολόκληρο ρεπερτόριο πονεμένων τραγουδιών της ξενητιάς. Ένα άλλο καράβι, πριν από 70 χρόνια, θα μπορούσε να είχε πνίξει μέσα στο αμπάρι του μωρά που σήμερα είναι οι μανάδες κι οι πατεράδες μας. Οι μισοί Κύπριοι ζουν διάσπαρτοι σε όλο τον πλανήτη. Για να είναι εκεί, θα πει πως φάνηκαν πιο τυχεροί στο ταξίδι της απόγνωσης, όταν σε δύσκολες εποχές αναγκάστηκαν να φύγουν από αυτό τον τόπο για μια καλύτερη μοίρα.

Λοιπόν καμία δικαιολογία. Απέναντι στην ανείπωτη τραγωδία σωπαίνεις και κάνεις μια προσευχή. Δε σηκώνεσαι να φύγεις, ούτε για πολιτικούς ούτε για άλλους λόγους.