Σήμερα έπιασα για πρώτη φορά ποδήλατο μετά από σχεδόν μισό αιώνα. Μου το παραχώρησε ο νεαρός Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου για να κάνω ποδηλασία με τον πατέρα του, τον Louis Papageorgiou.

Κινδύνεψα να τσακιστώ στα πρώτα 3 λεπτά, σύντομα ωστόσο ξύπνησε εντυπωσιακά η μνήμη του σώματος, μέχρι που σκέφτηκα να το στυλώσω! Τέλος πάντων ξεκινήσαμε. Ανηφορήσαμε στη Δερύνεια και κατηφορήσαμε στην Αμμόχωστο.

Με το ποδήλατο για μένα η Κύπρος ήτανε σήμερα όπως τότε που, κρυφά από τον πατέρα μου, ανέβηκα για πρώτη φορά στη σέλα. Το νησί μου δικό μου ολόκληρο, απ’ άκρη σ’ άκρη, χωρίς φτιαχτά, αυθαίρετα “σύνορα”.

Την επιστροφή είπαμε να την κάνουμε σε ανώμαλο δρόμο μη κινδυνεύουμε κιόλας να μας πατήσει στις λεωφόρους κανένας άκυρος. Χαθήκαμε και μπήκαμε στη “νεκρή ζώνη”. Περάσαμε από το ξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας, διασχίσαμε τους χωματόδρομους των περιβολάρηδων και φτάσαμε στο εγκαταλελειμμένο φυλάκιο των Ηνωμένων Εθνών στον Κάππαρη.

Κοιτάξαμε προς το Βαρώσι. Είχαμε ήδη κάνει 3 ώρες και είχαμε άλλη μισή ώρα δρόμο ακόμη ως την Περνέρα. Από το Βαρωσι η επιστροφή ως εκείνο το σημείο πήρε μιάμιση ώρα. Κι όμως η απόσταση, αν ερχόμασταν όλο παραλία δε θα ήταν ούτε 15 λεπτά.

Αλλά τι να κάνουμε που συμβιβαστήκαμε με την παράνοια από το 1974 και, όπως έδειξε μια δημοσκόπηση πριν από λίγες μέρες, σχεδόν οι μισοί Κύπριοι δηλώνουν ότι περίπου είναι εντάξει να μείνουμε έτσι;

Και μη χειρότερα (εύχομαι δηλαδή, δε σας υπόσχομαι)!