Καθώς περπατώ με τα σκυλάκια μου στις παραλίες της Αμμοχώστου, πραγματικά νιώθω ότι ζούμε σε ένα πανέμορφο τόπο. Την ίδια στιγμή όμως και καθώς βλέπω απέναντί μου το Βαρώσι, νιώθω ότι αδικηθήκαμε κατάφωρα, εθνικά, οικονομικά, κοινωνικά, από κατώτερες των περιστάσεων πολιτικές ηγεσίες. Οι οποίες δυστυχώς δεν εξυπηρέτησαν το σύνολο. Εξυπηρέτησαν τους λίγους και εκλεκτούς συνδαιτημόνες στο πάρτι της διαπλοκής. Με τον τρόπο αυτό, αν όχι ενθάρρυναν σίγουρα ενέκριναν νοοτροπίες και πρακτικές που εξάπλωσαν σ’ όλο το σώμα αυτού του τόπου, σαν θανατηφόρο γάγγραινα, τη διαφθορά.

Ξέρετε, δεν πάει άλλο. Πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα. Να σώσουμε τον τόπο μας, να ξαναδώσουμε ελπίδα σ’ εμάς και στα παιδιά μας. Δεν ξέρω αυτή τη στιγμή τι μπορούμε να κάνουμε. Πάντως πρέπει να το σκεφτούμε πάρα πολύ σοβαρά.