Το καρτέλ ναρκωτικών του Μεδεγίν, στην Κολομβία, με αρχηγό τον Pablo Escobar, κατάφερε στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 να εγκαθιδρύσει ένα ισχυρότατο σύστημα διαπλοκής με τη διαβρωμένη και διεφθαρμένη πολιτική εξουσία. Με το μαύρο, βρόμικο χρήμα από το λαθρεμπόριο της κοκαΐνης, ο Escobar έλεγχε τα πάντα. Μπορούσε να πουλά ναρκωτικά, να εκβιάζει, να σκοτώνει αντίπαλες φατρίες και αθώους ανθρώπους (υπολογίζεται ότι σκότωσε συνολικά πάνω από 25 χιλιάδες) και να μην του κάνουν τίποτα, γιατί είχε λαδωμένους αρμόδιους παντού, στην κυβέρνηση, στην αντιπολίτευση, στην αστυνομία, στη δικαστική εξουσία.
Όταν όμως το 1989 σκότωσε ένα πολιτικό, που ήταν υποψήφιος για την προεδρία της Κολομβίας, τον Luis Donaldo Colosio, ουσιαστικά ο Escobar έσκαψε τον τάφο του. Από εκείνη τη στιγμή το πολιτικό σύστημα τον έβαλε πραγματικά στο στόχαστρο, τον κυνήγησε, τον φυλάκισε και 4 χρόνια αργότερα στον σκότωσαν ψυχρά στη στέγη μιας πολυκατοικίας, καθώς προσπαθούσε να διαφύγει μιας νέας σύλληψης. Το καρτέλ των πολιτικών αποδείχτηκε πολύ ισχυρότερο από το καρτέλ του Escobar.
Γιατί είπα αυτή την ιστορία; Διότι χτες η αστυνομία παρουσίασε ξαναζεσταμένα μέτρα για την πάταξη του εγκλήματος στην Κύπρο. Μέτρα που είχαν εξαγγελθεί και στο παρελθόν, αλλά το έγκλημα όχι μόνο δεν περιορίστηκε, αντίθετα αποθρασύνθηκε ακόμα παραπάνω. Φτάσαμε στο σημείο οι φατρίες να αλληλοσκοτώνονται για τον έλεγχο της νύχτας σε δημόσιους δρόμους, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές αθώων πολιτών.
Όσα μέτρα και να εξαγγείλει η αστυνομία, δε θα μπορέσει να κάνει τίποτε. Όχι γιατί έχουμε μια άχρηστη αστυνομία. Δεν είναι καθόλου άχρηστη. Σ’ αυτό το μικρό νησί, η αστυνομία ξέρει τους πάντες και τα πάντα. Πλην όμως δεν μπορεί αυτό που θα έπρεπε να κάνει. Άλλοτε γιατί ο νόμος περιορίζει τις κινήσεις της αστυνομίας κι άλλοτε γιατί κάποιοι στην πολιτική εξουσία ή στην ίδια την αστυνομία, για συγκεκριμένους λόγους, κάποια εγκλήματα δεν θέλουν να εξιχνιαστούν.
Συνεπώς, η εξαγγελία μέτρων είναι μόνο για το σόου και δυστυχώς είναι γνωστή η έφεση της σημερινής κυβέρνησης στα σόου. Το έγκλημα όμως δεν νικιέται με τα σόου. Θα νικηθεί ή τουλάχιστον θα περιοριστεί δραστικά μόνο αν το αποφασίσουν οι πολιτικοί. Η κυβέρνηση και η βουλή πρέπει να καλύψουν νομικά ένα πιο διευρυμένο περιθώριο δράσης της αστυνομίας. Θα πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση της αστυνομίας. Να συσταθεί μια ομάδα αδιάφθορων που να μην επηρεάζεται από πρόσωπα και καταστάσεις, στην ανάγκη ας επανδρωθεί με αστυνομικούς από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που θα κάνουν ανεπηρέαστοι τη δουλειά τους.
Αν η πολιτική ηγεσία το αποφασίσει πραγματικά, αν υπάρξει δηλαδή αυτό που λέμε «πολιτική βούληση», τότε και μόνο θα παταχθεί αποτελεσματικά το έγκλημα σε τούτη τη χώρα.