Από τη μια παρακολουθούμε άναυδοι τον καθημερινό αυτοεξευτελισμό του σαπισμένου πολιτικοοικονομικού συστήματος. Όποια πέτρα σηκώσεις, βρίσκεις από κάτω τρομαγμένους, γλοιώδεις κομματικούς μισιαρούς να προσπαθούν να κρυφτούν. Αυτούς που για δεκαετίες καταχρώνταν δημόσιο χρήμα, είτε για την τσέπη τους είτε για το κόμμα τους.
Από την άλλη περιμένουμε απ’ αυτά τα κόμματα να σώσουν τον τόπο. Καμία τύχη! Τις τελευταίες ημέρες, που η Τουρκία αλωνίζει στην ΑΟΖ μας, για να προκαλέσει αδιέξοδο στο Κυπριακό, τα κόμματα αποδεικνύονται για άλλη μια φορά τραγικά κατώτερα των περιστάσεων. Με δηλώσεις απογοητευτικές, καταθλιπτικές. Το μόνο που έμαθαν να να χειρίζονται με επαγγελματική δεξιοτεχνία είναι το μικροπολιτικό ξεκατίνιασμα, που (νομίζουν πως) θα τους αποφέρει κέρδος. Αυτό το ποταπό κέρδος για το οποίο έχουν θυσιάσει την Κύπρο ουκ ολίγες φορές. Έτσι θα κάνουν και τώρα.
Κάποτε κάθομαι στους βράχους και κοιτάζω τη θάλασσα. Σκέφτομαι πόσο όμορφος είναι ο τόπος μου και πώς τον κατάντησε, πώς τον χαράμισε αυτό το σινάφι. Οι εξελίξεις που έρχονται σε σχέση με το Κυπριακό και το Φυσικό Αέριο παράλληλα, θα μας βρουν όπως πάντα απροετοίμαστους. Διότι 40 χρόνια από την εισβολή, δεν ξέρουμε ακόμα τι θέλουμε. Ελάχιστοι (μετρώνται στα δάκτυλα του ενός χεριού) είναι οι πολιτικοί που ασχολούνται και γνωρίζουν το Κυπριακό. Οι πιο πολλοί έχουν άλλες προτεραιότητες. Και τα κόμματα έχουν οπωσδήποτε πιο σοβαρές έγνοιες: τις βουλευτικές του 2016 και τις προεδρικές του 2018.
Γιαυτό μην περιμένετε από αυτά σοβαρές πολιτικές δηλώσεις. Ούτε και σωτηρία. Μόνο ο Θεός θα μας σώσει. Αν θέλει…