Καθώς φέρνουμε στο μυαλό μας όλα εκείνα τα παιδιά που σκοτώθηκαν πέρσι στο σιδηροδρομικό δυστύχημα δε θα έπρεπε να τους ζητήσουμε και μια συγγνώμη;  

Θα μου πείτε, γιατί εμείς;. Προπαντός γιατί εμείς εδώ στην Κύπρο; Διότι το ίδιο είμαστε κι εμείς. Όπως εκεί, στην Ελλάδα, έτσι κι εδώ οι πολίτες είμαστε μόνο για τα συνθήματα και τα τραγούδια. Όταν είναι ήδη αργά. Όταν είναι ακόμα καιρός, κοιτάμε τα στραβά και σωπαίνουμε ή απλώς μεμψιμοιρούμε. Κοιτάμε την παραλυσία του κράτους, την αδυναμία του, την ανυπαρξία του μπροστά στο καθήκον και στο επιβαλλόμενο σαν μια ευκαιρία εκτόνωσης, εκεί που αναπαυτικά θα κάτσουμε για να πιούμε το φραπέ μας, κουβαλώντας το γαμώτο από χίλια δυο πράγματα. «Τι μαλάκες όλοι τους, απίστευτοι μαλάκες ρε μαλάκα…!». Κάτι τέτοιο και τελειώσαμε. Πάμε στην παρακάτω κουβέντα.

Τι πίεση ασκούμε πάνω στους βουλευτές που στέλνουμε στη βουλή με την ψήφο μας και σε εκείνους που μας κυβερνούν; Εκτός από του να τους γλείφουμε κάνουμε και κάτι που θα τους βάλει λίγο σε έγνοια; Ότι π.χ. στις επόμενες εκλογές παίζει να πάρουν τα τέτοια μας αντί την ψήφο μας, αν δεν σταθούν εντάξει μέσα στη βουλή, να ασκήσουν τον απαιτούμενο κοινοβουλευτικό έλεγχο ή να κυβερνήσουν σωστά αν είναι στην εκτελεστική εξουσία;  

Το σιδηροδρομικό δυστύχημα ήταν μια από τις ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΣΤΟΧΙΕΣ, του παράλυτου κράτους. Απλώς, για κακή τύχη εκείνων των παιδιών, η αστοχία έπεσε πάνω τους. Όλα τα άλλα, στραβά και ανάποδα, που οφείλονται στη μετριότητα, στο βόλεμα, στην αδιαφορία και ενίοτε στην ανωμαλία αρμοδίων και αναρμοδίων, προϊσταμένων και υφισταμένων, στη συλλογική απουσία ευσυνειδησίας, για να μην πω συνείδησης.

Στην Ελλάδα και στην Κύπρο της πολλαπλής αναλγησίας, αδιαλείπτως κυοφορούνται νέες αστοχίες, κάποιες από τις οποίες αναπόφευκτα θα είναι μοιραίες. Δυστυχώς θα κλάψουμε ξανά και ξανά, ώσπου να μην μας έχουν μείνει πια άλλα δάκρυα.