Η ηγεσία του ΑΚΕΛ, έπειτα από μια παταγωδώς αποτυχημένη διακυβέρνηση της χώρας από τον Δημήτρη Χριστόφια, είχε την ευκαιρία να κάνει επιτέλους αυτοκριτική και να γυρίσει οριστικά σελίδα. Δυστυχώς όμως προτίμησε να παίξει το ρόλο του κλακέρ, στις θλιβερές παραστάσεις του τέως προέδρου.

Όχι λοιπόν, δεν άξιζε στο ΑΚΕΛ ένα τέτοιο κατάντημα. Γιατί, παρά τα σοβαρά λάθη που κατά καιρούς διέπραξε – όπως όλες εξάλλου οι πολιτικές παρατάξεις αυτής της χώρας- υπήρξε σε καθοριστικές στιγμές της ιστορίας του τόπου η ήρεμη, υπεύθυνη δύναμη, που καθοδήγησε προς την ορθή κατεύθυνση το μεγάλο κόσμο της αριστεράς και συνέβαλε στη διαμόρφωση ρεαλιστικών και μετριοπαθών προσεγγίσεων στο εθνικό μας ζήτημα.

Είναι άκρως απογοητευτικό να παρακολουθεί κανείς σύσσωμη την ηγεσία του ΑΚΕΛ, σε μια δικαστική αίθουσα, να στηρίζει τη θλιβερή παράσταση εκείνου που εκτροχίασε και καταταλαιπώρησε το ίδιο το κόμμα που τον ανέδειξε κι έπειτα ολόκληρη την Κύπρο:  του Δημήτρη Χριστόφια, που πλέον έχει ξεφύγει τελείως και γελοιοποιεί την πολιτική ζωή του τόπου, σε κάθε του δημόσια παρέμβαση,

Ο Χριστόφιας είναι ο κύριος υπεύθυνος, τόσο για την καταστροφή στο Μαρί, όσο και για την καταστροφή της οικονομίας, διότι και στις δύο περιπτώσεις οι σοβαρές αποφάσεις στο ανώτατο επίπεδο ήταν δικές του. Την ώρα που έπαιρνε (ή δεν έπαιρνε) τις αποοφάσεις, ήξερε να επικαλείται το θεσμικό του ρόλο ως πρόεδρος της Δημοκρατίας. Όταν οι αποφάσεις του προκάλεσαν τα τραγικά αποτελέσματα που ξέρουμε, απέρριψε κάθε προσωπική του ευθύνη φορτώντάς τα όλα σε άλλους.

Όταν στη δεκαετία του 80 (ίσως και νωρίτερα) ο Εζεκίας Παπαϊωάννου αποφάσιζε ότι ο διάδοχος του θα ήταν ο Δημήτρης Χριστόφιας, μπορεί να είχε υπόψη του το αυξημένο partinost (κομματικό πνεύμα) του ανδρός, αλλά μάλλον δεν είχε αντιληφθεί ο μακαρίτης ότι ο εκλεκτός του είχε μειωμένη πολιτική κρίση και μια … ανεύθυνη αντίληψη του όρου “ευθύνη”.

Όταν ανέλαβε την ηγεσία του ΑΚΕΛ το 1988, ήταν η εποχή που κατέρρεε ο κομμουνισμός, μετά τις αλλεπάλληλες επαναστάσεις των λαών της ανατολικής ευρώπης, που υπέφεραν τα πάνδεινα από το ανελεύθερο, αντιδημοκρατικό, αντιλαϊκό, αντιδραστικό και απάνθρωπο εκείνο πολιτικό σύστημα, που δεν ήταν ούτε χειρότερο αλλά ούτε και καλύτερο από το ναζισμό/φασισμό, ένα βρομερό καθεστώς που δολοφόνησε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, ως αντικαθεστωτικούς.

Ο Χριστόφιας είχε τότε την ευκαιρία να αναβαπτίσει την ιδεολογική ταυτότητα του ΑΚΕΛ, να το μετατρέψει σε ένα σύγχρονο, αριστερό κίνημα, απελευθερωμένο από τα δόγματα του εγκληματικού λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού”. Να καθαρίσει το κόμμα της αριστεράς της Κύπρου από το μίασμα αυτό, που δεν ήταν δικό του, αλλά το κουβαλούσε στην πλάτη του, όντας αδελφό κόμμα με όλα εκείνα τα απαίσια ρουφιανοκεντρικά ΚΚ, που διέλυσαν κι οδήγησαν στην ανέχεια σχεδόν το μισό πλανήτη, υπέρ μιας μικρής κάστας σε κάθε χώρα, που αποτελούσαν την νομεγκλατούρα, δηλαδή τα ανώτερα και ανώτατα μέλη. Ο Χριστόφιας ωστόσο όχι μόνο δεν είχε το πολιτικό ανάστημα, αλλά ούτε και την πολιτική παιδεία για να συλλάβει το πνεύμα των καιρών. Διατήρησε το αυστηρό κομμουνιστικό μανιφέστο κι έφτασε στο γελοιοδέστατο σημείο να δηλώνει περήφανος κομμουνιστής, μιλώντας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μπροστά σε εκπροσώπους λαών που υπέφεραν τα μάλα από τον κομμουνισμό, όπως οι Ρουμάνοι, οι Τσέχοι, οι Βούλγαροι κ.ά.

Το 2003, όταν το Κυπριακό μπήκε σε τροχιά λύσης, αποφάσισε να υποστηρίξει στην προεδρία της Δημοκρατίας έναν πολιτικό με άκρως αντίθετες απόψεις από εκείνες του ΑΚΕΛ. Έναν πολιτικό γνωστό για την σκληρή του γραμμή, που βασικά διαφωνούσε με τη συγκεκριμένη βάση και φιλοσοφία των συνομιλιών καθώς και ως προς την προδοκώμενη λύση. Λέγοντας στους συντρόφους του “αλλαξεν ο άδρωπος σιόρ”, τον επέβαλε ως υποψήφιο και τον εξέλεξε στην προεδρία της χώρας, για να έρθει μετά να τον κατηγορεί ότι ΔΕΝ διαπραγματεύθηκε το σχέδιο λύσης των Ηνωμένων Εθνών διότι περίπου δεν ήθελε λύση στη βάση και στη φιλοσοφία που την ήθελε το ΑΚΕΛ. Καλημέρα, δηλαδή! Ήρθε μετά από 5 χρόνια να πει εκείνα που έπρεπε να γνώριζε όταν λάμβανε τις αποφάσεις του για τις προεδρικές του 2003.  Και δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά κατηγόρησε επίσης τη διακυβέρνηση Παπαδόπουλου ότι στηρίχτηκε σε συγκυριακά δεδομένα, για να παρουσιάσει μια παραπλανητική εικόνα ευημερίας σε σχέση με την κυπριακή οικονομία, λες και δεν είχε κι ο ίδιος ευθύνη, σαν συνέταιρος σε εκείνη τη διακυβέρνηση.

Όταν στη συνέχεια, με την υποστήριξη του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ, εξελέγη ο ίδιος πρόεδρος, ο κ. Χριστόφιας απέδειξε πόσο θανάσιμα (με όλη τη σημασία της λέξης) επικίνδυνος μπορεί να γίνει ένας ανεπαρκής πολιτικός όταν αναλαμβάνει να κυβερνήσει μια χώρα. Πέρασε από την εξουσία σαν τυφώνας που σάρωσε στο πέρασμά του πάντα. Κυριολεκτικά δεν άφησε τίποτε όρθιο και η ευθύνη βαραίνει κυρίως αυτόν, διότι και στα δύο μεγάλα κακά που μας συνέβησαν (Μαρί και Οικονομία) είχε προειδοποιηθεί έγκαιρα και φορτικά, αλλά (με το γνωστό του γινάτι) αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις και έκανε το δικό του.

Ωστόσο το ΑΚΕΛ εξακολουθεί, όχι μόνο να βαδίζει στα αχνάρια του Δημήτρη Χριστόφια, αλλά και να τον υποστηρίζει με φανατισμό μέχρι τέλους στην απέλπιδα και τελικά μάταιη προσπάθειά του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να δικαιωθεί στη συνείδηση του λαού, τη στιγμή που κανονικά θα έπρεπε να ήταν υπόδικος, τόσο για την καταστροφή στο Μαρί όσο και για την καταστροφή της οικονομίας.

Δυστυχώς το ΑΚΕΛ, σε μια καθοριστική για το μέλλον του τόπου στιγμή, έχει αποδυναμωθεί σε σημείο που δεν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία του κόμματος. Διότη η σημερινή ηγεσία του εξακολουθεί να θεωρεί ως φυσικό της ηγέτη εκείνον που αποδείχτηκε πέραν πάσης αμφιβολίας ακατάλληλος, τόσο σαν Γ.Γ. του ΑΚΕΛ όσο και σαν πρόεδρος της Κύπρου και συνεχίζει να τον προασπίζεται, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική και καμία ελπίδα για ένα κόμμα, όταν αυτό έρχεται σε σύγκρουση με το (ορθό σ’ αυτή την περίπτωση) περί δικαίου αίσθημα του λαού, ενώ την ίδια στιγμή  βαδίζει σε μια ανάστροφη πορεία αναχρονισμού, από τη μια επιμένοντας σε μια αμαρτωλή και ευτυχώς νεκρή πια πολιτική κοσμοθεωρία και από την άλλη βουλιάζοντας στο βούρκο του διεφθαρμένου πολιτικοοικονομικού κατεστημένου με το οποίο αποφάσισε να τα κάνει πλακάκια, αντί να συγκρουστεί ως όφειλε, σαν αριστερό κίνημα.