Κάποτε θεωρούσαμε ότι ήμασταν από τους πιο καλούς ανθρώπους στον πλανήτη. Σήμερα οι περισσότεροι Κύπριοι μιλούν για τους “Κυπραίους” σαν να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι, αλλά κάποιος άλλος λαός, με χίλια δυο “αήπια”.

Μας κατάντησαν έτσι γιατί ο Κύπριος δεν έχει ηγεσία να τον εμπνεύσει. Έχει περιχαρακωθεί στην καχυποψία, στις ανασφάλειές και εν τέλει στη σιωπή του. Αυτή είναι η άμυνά του σε μια χώρα βαθιά διεφθαρμένη, με τη διαφθορά να εκπορεύεται εκ των άνω και να καθίσταται νοοτροπία σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας η οποία συνήθισε οριστικά να ζει με το τέρας της διαφθοράς. Αυτή είναι η άμυνά του απέναντι στις καθημερινές επιθέσεις που δέχεται η οικονομική του κατάσταση, η λογική και το υποσυνείδητό του από αλλεπάλληλα μικρά και μεγάλα σκάνδαλα, που προκύπτουν από τα deals των λίγων και εκλεκτών, στα καθημερινά σουαρέ ντε γκαλά του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου – των οποίων ο λογαριασμός πληρώνεται ανελλιπώς και αποκλειστικώς “κομπλιμένταρι” από την τσέπη του Κύπριου πολίτη.

Έτσι ο Κύπριος υιοθέτησε μοιραία και μοιρολατρικά τη νοοτροπία που δηλώνει η γνωστή παροιμία “απ’ ον φορτώνει πο’ σσω σου, τάνα του να φορτώσει”.

Στην πραγματικότητα όταν ανοίξεις την ψυχή του Κύπριου είναι από τους πιο δοτικούς ανθρώπους στον πλανήτη. Αυτό αποδεικνύεται κάθε φορά που καλείται να συμπαρασταθεί στον συνάνθρωπό του. Η κοινωνική προσφορά του Κύπριου αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ. Αλλά ποιος να τον ξεκλειδώσει από όλους αυτούς τους φορείς της πολιτικής απάτης, που μας κυβερνούν εκ μέρους ενός διεφθαρμένου βαθέως κράτους, που ενήργησε και εξακολουθεί να ενεργεί (ακόμα και μέσα στις πιο οξείες εθνικές και οικονομικές κρίσεις που το ίδιο προκάλεσε) με ιδιοτέλεια και κοινωνική αναλγησία, όλα τα χρόνια που του δόθηκε η εξουσία, από το 1960 μέχρι σήμερα;