Το τέλος της θητείας του βρήκε την Κύπρο διαλυμένη: οικονομικά κατεστραμμένη, με την κατάσταση του «απλού ανθρώπου» τραγική. Ανεργία, ανέχεια, στερήσεις, παιδιά που πεινάνε στα σχολεία. Το 2008 ήταν μια Κύπρος περήφανη, το 2013 μια Κύπρος εξαθλιωμένη και ταπεινωμένη.

Ναι φυσικά φταίνε οι τράπεζες και οι εποπτικές αρχές για το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, αλλά ο κ. Χριστόφιας, κάθε φορά που τους κατηγορεί, νομίζει ότι όλοι αυτοί ήταν σε κάποια άλλη χώρα και όχι στην Κύπρο, δεν έκαναν δηλαδή ό,τι έκαναν κάτω από τη δική μύτη του αλλά κάπου στη … Χαβάη, στη Χονολουλού για παράδειγμα.

Στα πέντε χρόνια που κυβέρνησε τον τόπο και ήδη από το 2008 μέχρι και τους τελευταίους μήνες που ήταν στην εξουσία, προειδοποιήθηκε έγκαιρα, έντονα και από πολλούς (Κύπριους και Ευρωπαίους) για όλα όσα έπρεπε να είχε κάνει ώστε να μην συμβούν τα χειρότερα. Αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις, δεν έκανε τίποτα ή έκανε λιγότερα από ότι έπρεπε και σε όλες τις περιπτώσεις (στη μία μετά την άλλη) συνέβησαν τα χειρότερα.

Επιβεβαίωσε δηλαδή όλες τις αρνητικές προφητείες κατά τρόπο λογικά … ακατανόητο. Διότι ήταν τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα, όπως να του λες π.χ. να μην πάει να πέσει μέσα στο λάκκο που βρίσκεται δέκα μέτρα μπροστά κι ο Χριστόφιας πήγε κι έπεσε μέσα σε όλους τους λάκκους.

Παρόλα αυτά τελείωσε τη θητεία του ήσυχος με τη συνείδησή του ότι δεν έκανε ποτέ όλα εκείνα τα … «αντιλαϊκά» που τον καλούσαν να κάνει οι τοπικοί «κεφαλαιοκράτες» ή  που του υποδείκνυαν οι κλεφταράδες των λαών Ευρωπαϊκοί θεσμοί. Διότι αυτός ήταν «περήφανος κομμουνιστής» με αρχές.

Το μόνο που κατάλαβε τελικά ήταν ότι η Κύπρος φορτώθηκε όλα της τα προβλήματα και τα χρέη σε μια νύχτα.  Σε εκείνη την εφιαλτική νύχτα του Eurogroup, στην οποία δυστυχώς για την Κύπρο δεν ήταν αυτός πρόεδρος, για να πετάξει πάλι στα μούτρα των «κλεφταράδων» ένα  ηχηρό όχι και να φύγει νευριασμένος αλλά περήφανος, ώστε να συνεχίσουμε εμείς εδώ να ζούμε ωραία και άνετα “τζι ανάθθεμαν τον που χρωστεί τζαι που ‘σιει να πιερώσει”…